Σε τραγικό δυστύχημα που σημειώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής «Έφυγε» ο Δημήτρης Χατζηαγοράκης
Στο πένθος βυθίστηκε χθες η εκπαιδευτική κοινότητα, λόγω της απώλειας του διευθυντή του 8ου Δημοτικού σχολείου Σερρών Δημήτρη Χατζηαγοράκη, που έχασε τη ζωή σε τραγικό δυστύχημα που σημειώθηκε το μεσημέρι της Κυριακής στο 35ο χιλιόμετρο του δρόμου Σερρών Θεσσαλονίκης.
Το αυτοκίνητο του Δημήτρη βγήκε από το δρόμο και προσέκρουσε σε τσιμεντένιο διάζωμα, με μικρές όμως υλικές ζημιές.
Μόνο που στη συνέχεια ο ίδιος προφανώς θέλοντας να προστατέψει τους άλλους οδηγούς, τοποθέτησε ένα τρίγωνο ασφαλείας στο οδόστρωμα και στο δρόμο για την επιστροφή του στο αυτοκίνητό του παρασύρθηκε από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο που οδηγούσε ένας 24χρονος, με αποτέλεσμα να βρει τραγικό θάνατο.
Ο Δημήτρης μόνο άγνωστος δεν ήταν στην Σερραική κοινωνία
Για πολλά χρόνια ήταν υποψήφιος και μέλος του διοικητικού συμβουλίου του Συλλόγου εκπαιδευτικών Ν. Σερρών, ενώ εκτέθηκε πολλές φορές διεκδικώντας την ψήφο των συναδέλφων του.
Ήταν για αρκετά χρόνια συνεργάτης του βουλευτή του ΠΑΣΟΚ Μάρκου Μπόλαρη και έχαιρε πολύ μεγάλης εκτίμησης και σεβασμού στην εκπαιδευτική κοινότητα, ενώ τα τελευταία δέκα χρόνια ήταν διευθυντής στο 8ο Δημοτικό Σχολείο Σερρών.
Η εξόδιος ακολουθία έγινε το απόγευμα στο Μητροπολιτικό Ιερό Ναό των Παμμεγίστων Ταξιαρχών και με απόφαση του Δημάρχου Σερρών το σχολικό συγκρότημα του 8ου και του 25ου Δημοτικού σχολείου παρέμειναν κλειστά με απόφαση Χρυσάφη την ημέρα της κηδείας του
Δημήτρη καλό ταξίδι και καλό κατευόδιο…
Ξενοφών Παπασταμόπουλος: Ο Δημήτρης δεν είναι πια μαζί μας.
Έφυγε απροσδόκητα και άδικα από κοντά μας για το μεγάλο ταξίδι στη γειτονιά των Αγγέλων.
Έφυγε ένας λαμπρός συνάδελφος, ένας χαρισματικός άνθρωπος.
Συνάδελφοι, μαθητές και φίλοι του θυμούνται τη σπουδαιότητα της συμβολής του στην εκπαίδευση, τη διαδρομή του στον χώρο των ιδεών και του συνδικαλισμού, τα στοιχεία της προσωπικότητάς του που τον καθιστούσαν τόσο αγαπητό σε όλους.
Άνθρωπος που σπινθηροβολούσε από ευφυΐα και χιούμορ, που δε σ΄ άφηνε να πλήξεις ποτέ, που είχε πάντοτε στην άκρη των χειλιών του γενναιόδωρα την ενθάρρυνση προς τους νεότερους, την αναγνώριση της πρωτοτυπίας, την έμπρακτη συμπαράσταση στην αξία.
Το βασικό τεκμήριο της δικής σου αθανασίας, Δημήτρη, είναι η εναγώνια και για αυτό ουσιαστική σχέση σου με τους άλλους.
Με τους στενά δικούς σου ανθρώπους, με τους φίλους και τους μαθητές σου.
Με τους πολλούς που συγκροτούσαν το δημόσιο χώρο σου.
Με την εκπαίδευση και την εκπαιδευτική διαδικασία, τον κόσμο και την ιστορία της.
Η αγωνία, όπως λέγαμε Δημήτρη, είναι στην πραγματικότητα η άλλη όψη της δωρεάς.
Αυτή γεννά το στοχασμό, την μελαγχολία, την αμφισβήτηση και εν τέλει τον λόγο.
Και ο δικός σου λόγος ήταν πάντα θεσμικός και ταυτόχρονα τρυφερός.
Παρεμβατικός αλλά όχι συγκυριακός.
Διδακτικός αλλά όχι επιδεικτικός.
Εξομολογητικός και για αυτό παρηγορητικός και αυθόρμητος.
Θα μείνεις στη θύμησή μας, ως ένας σπάνιος άνθρωπος, χαρισματικός και ευαίσθητος, αντισυμβατικός, θεσμικός μα και ανατρεπτικός, απολύτως ιδιωτικός και απολύτως δημόσιος.
Ένας άνθρωπο που εκτέθηκε σε κινδύνους, στο όνομα των πεποιθήσεων και των αισθημάτων του.
Και κυρίως ένας άνθρωπο απεριόριστα γενναιόδωρο, ως πατέρας και σύζυγος, ως δάσκαλος και συνάδελφος, ως φίλος και συναγωνιστής.
ΚΑΛΟ ΣΟΥ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ
ΚΑΛΟ ΤΑΞΙΔΙ!!!!!!
Με αυτά τα λόγια αποχαιρέτησε την Δημήτρη ο πρωην προϊστάμενος της Α’ θμιας Εκπαίδευσης Ξενοφών Παπασταμόπουλος
Με δυο κουβέντες είπε όλα όσα θα έλεγαν και δεκάδες συνάδελφοι δάσκαλοι και ακόμα περισσότεροι μαθητές ….
