Η εμπιστοσύνη είναι ένα δύσκολο συναίσθημα.Είναι επικίνδυνο.
Γιατί κερδίζεται με κόπο και μπορεί να χαθεί σε μια στιγμή.
Δεν είναι κάτι που απαιτείς, ούτε που ζητάς.
Είναι κάτι που λαμβάνεις αφότου το αποδείξεις.
Κι αν δεν μπορείς να αποδείξεις ότι είσαι άξιος εμπιστοσύνης, τότε δεν την αξίζεις.
Όλοι οι άνθρωποι γύρω μας καθημερινά χρήζουν ακριβώς αυτό – να τους εμπιστευτούμε, έστω και λίγο.
Από τον οδηγό του λεωφορείου ή μετρό στο οποίο τόσο συχνά επιβιβαζόμαστε, στο άτομο που μας φτιάχνει τον καφέ ή το φαγητό που παίρνουμε απέξω, στους συναδέλφους και συνεργάτες μας.
Για να λειτουργήσει σωστά ο κόσμος πρέπει να δίνουμε και να λαμβάνουμε εμπιστοσύνη.
Πόσο συχνά όμως μετανιώνουμε για το πόσο εύκολα εμπιστευτήκαμε κάποιον; Υπάρχουν φορές που νιώθουμε να έχουμε πιαστεί κορόιδα, όχι επειδή είμαστε χαζοί, αλλά επειδή εμπιστευόμαστε τους άλλους περισσότερο από όσο αξίζουν.
Οι υγιείς σχέσεις – σε όλα τα επίπεδα – θέλουν αμοιβαία συναισθήματα και ίση προσπάθεια.
Δεν πρέπει να συναγωνίζεσαι τον άλλον για το ποιος δίνει ή κάνει περισσότερα.
Το θέμα είναι να δίνουν και οι δύο το ίδιο, χωρίς να κρατούν λογαριασμό και αντίποινα.
Στην πραγματικότητα, καταλαβαίνεις έναν άνθρωπο μόνο όταν μπεις ολοκληρωτικά στη θέση του και δεις τα πράγματα από τη δική του οπτική.
Όταν μπορέσεις να καταλάβεις γιατί ενοχλείται, γιατί ζηλεύει, γιατί γκρινιάζει, γιατί θέλει τα πράγματα με έναν συγκεκριμένο τρόπο.
Δεν είναι ψυχαναγκασμός, ούτε παραξενιά, είναι απλά ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου που νοιάζεται ίσως υπερβολικά και που εμπιστεύεται τόσο εύκολο όσο πληγώνεται για αυτό.
Όλοι πλάθουμε σενάρια στο μυαλό μας όταν δεν μας δίνονται εξηγήσεις. Γιατί πιστεύουμε πως κι όλοι οι άλλοι είναι ξεκάθαροι με και πιστοί σε εμάς όπως είμαστε εμείς.
Δεν είναι όμως έτσι.
Η εμπιστοσύνη μπορεί να κλονιστεί σε μια στιγμή.
Μια στιγμή της οποίας την αξία δεν είχες αναγνωρίσει έως ότου πλέον χαθεί.
Διαβάστε επίσης εδώ:
