Κατά την περίοδο τη δίμηνης καραντίνας μπορεί οι ΜΕΘ να μην αυξήθηκαν, μπορεί γιατροί να μην προσλήφθηκαν, μπορεί οι απολύσεις εργαζομένων να αυξήθηκαν σε τρομακτικό βαθμό, μπορεί μικρά μαγαζιά να έκλεισαν, μπορεί οι πρόσφυγες κι οι μετανάστες να συνεχίζουν να μένουν στις δομές και το “ΚΛΕΙΔΙ” της ντροπής να υφίσταται για να θυμίζει την απανθρωπιά, έγινε όμως κάτι πολύ σημαντικό:
επιδιώχθηκε η προσπάθεια συμφιλίωσης του λαού με αυστηρούς αστυνομικούς ελέγχους και με τα πρόστιμα!
Κι έπειτα ήρθε ο νόμος που φιμώνει το στόμα, που απαγορεύει την φωνή, την διαμαρτυρία, την διεκδίκηση!
Νόμος ακροδεξιάς κοπής που βάζει στον γύψο λαϊκά δικαιώματα ντόπιων και προσφύγων!
Που βολεύει την πλουτοκρατία και βρίσκει ευήκοον ους στους κυρ Παντελήδες και τους βολεμένους που για την φτώχεια τους τους φταίει ο διαδηλωτής κι ο πρόσφυγας κι όχι οι πολιτικές που εφαρμόζονται!
Που ποινικοποιεί την διεκδίκηση για ειρήνη, δουλειά, υγεία, κατοικία, μόρφωση, πολιτισμό, αλληλεγγύη στον πρόσφυγα και τον μετανάστη που είναι το πιο καταπιεσμένο κομμάτι της κοινωνίας.
Προετοιμάζονται οι ισχυροί κι οι κυβερνώντες γι’ αυτό που θα φέρει η πολιτική τους: την οργή του λαού! Παίρνουν τα μέτρα τους γι’ αυτό και ψηφίζουν νόμους- μνημεία αυταρχισμού!
Γνωρίζουν πως οι πολιτικές τους θα φέρουν εκρήξεις λαϊκές και φοβούνται! Φοβούνται την λαϊκή οργή. Φωνή λαού, οργή θεού λέει ο σοφός λαός!
Ένας και μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να αντιμετωπιστεί η νέα επιδρομή στα λαϊκά δημοκρατικά δικαιώματα: ο κοινός αγώνας ντόπιων και προσφύγων!
Τρόπος δοκιμασμένος και αποτελεσματικός.
Κοινός αγώνας ντόπιων και ξένων για την ανατροπή αυτής της αντιλαϊκής αντεργατικής αντιμεταναστευτικής πολιτικής!
Μας κάνουν τον βίο μας, αβίωτο – τους κάνουμε την ζωή τους δύσκολη! Όλοι στον αγώνα!
