Η Εριέττα Κούρκουλου μίλησε ανοιχτά για την αποβολή που είχε, εκφράζοντας τα συναισθήματά της. Η ανακούφιση μετά την ενοχή.
Σε μια συγκλονιστική εξομολόγηση για την αποβολή που είχε τον περασμένο μήνα μίλησε στο νέο podcast της η Εριέττα Κούρκουλου, η οποία μοιράστηκε ορισμένες πληροφορίες, ενώ εξέφρασε τα συναισθήματά της, θετικά και αρνητικά.
Υπενθυμίζεται πως στα τέλη Μαρτίου, η Εριέττα Κούρκουλου με μία μακροσκελή και συγκινητική ανάρτηση στα social media είχε ανακοινώσει ότι έχασε το μωρό της στον τρίτο μήνα της εγκυμοσύνης της.
Η ίδια έκανε γνωστό τώρα πως το μωρό που κυοφορούσε ήταν κορίτσι και είχε το σύνδρομο Turner.
Η εξομολόγηση της Εριέττας Κούρκουλου:
“Πολλές φορές όταν μοιράζομαι τέτοια προσωπικά πράγματα, αναρωτιέμαι γιατί το κάνω, γιατί να μοιραστώ κάτι τέτοιο, γιατί να ανοίξω την πόρτα της οικογένειάς μου και να μιλήσω για πράγματα που δεν είμαι αναγκασμένη να μιλήσω.
Καταλήγω πάντα στο ότι αυτό οδηγεί σε ένα αίσθημα ότι ούτε εγώ είμαι μόνη αλλά ούτε και οι άλλες γυναίκες που περνούν κάτι αντίστοιχο είναι μόνες.
Πολλές φορές επειδή δεν συζητιόνται αυτά και βλέπουμε μόνο όμορφες εικόνες οικογενειών που κρατάνε τα μωρά τους και τα επιστρέφουν από το μαιευτήριο στο σπίτι, αυτό δημιουργεί πραγματικά μια αίσθηση μοναξιάς, η οποία δεν είναι αληθής.
Πολλά ζευγάρια και παλεύουν με την υπογονιμότητα και μπορεί να καταφέρουν εύκολα να μείνουν έγκυος και να μην προχωρήσει μια εγκυμοσύνη, οπότε πραγματικά όταν μοιραζόμαστε τέτοια πράγματα, ερχόμαστε πιο κοντά στην πραγματικότητα αλλά και η μία στην άλλη.
Δαιμονοποιούμε κάπως όχι τη ζήλια, αλλά πραγματικά να σε πονάει μερικές φορές η χαρά του άλλου.
Είναι μια πολύ φυσιολογική πραγματικότητα, όταν εσύ έχεις χάσει τα πάντα, το να βλέπεις τη χαρά του άλλου να σε πονάει.
Όχι επειδή είσαι κακός άνθρωπος, αλλά γιατί βιώνεις μια τραγική κατάσταση εκείνη τη στιγμή και έχεις κάθε δικαίωμα να νιώθεις ό,τι συναίσθημα μπορεί να αισθανθείς.
Έκανα όνειρα από τη στιγμή που έμεινα έγκυος, σκεφτόμουν θα έχω μεγάλη κοιλιά τον Αύγουστο στα γενέθλιά μου. Δημιουργείς μια σχέση και μια επικοινωνία με το μωρό σου. Επειδή είναι μέσα σου δεν σημαίνει ότι δεν υπήρξε ποτέ.
Καλό είναι να αναγνωρίζουμε την ύπαρξη των μωρών που πέθαναν γιατί ήταν εκεί και ήταν μέρος της ζωής μας.
Είχα πάει ένα μεγάλο ταξίδι στην Αμερική, έγκυος και γυρνώντας όταν έκανα υπέρηχο ανακαλύψαμε ότι είχε σταματήσει η καρδιά του μωρού, ενώ είχε αναπτυχθεί όσο έπρεπε.
Εγώ στην πρώτη μου εγκυμοσύνη ήμουν ο πιο χαλαρός άνθρωπος του κόσμου και στη δεύτερη, ελπίζω και στην τρίτη να είμαι.
Έκανα τα ταξίδια μου, τη γυμναστική μου, συνέχιζα τη ζωούλα μου κανονικά, πραγματικά ήταν μια περίοδος μόνο χαράς και ευτυχίας. Ξαφνικά έγινα ένας άνθρωπος που σκεφτόταν τι έκανε λάθος, από το παραμικρό.
Στην Ελλάδα έχουν το σκεπτικό ότι όταν είσαι έγκυος, αντιμετωπίζεσαι σαν ασθενής και όχι σαν μια γυναίκα που βιώνει μια φυσιολογική διαδικασία.
Πόσοι άνθρωποι μου έλεγαν μην πας σε αυτό το ταξίδι στην Αμερική… Άρχισα εγώ να σκέφτομαι γιατί πήγα, και αν δεν πήγαινα τι θα γινόταν. Είχα πάθει και δηλητηρίαση από σαλάτα.
Σκεφτόμουν μέχρι και μια γουλιά κρασί που ήπια ένα βράδυ, ότι σκότωσα το μωρό μου… Μέχρι που με πήρε η μαία και μου είπε ότι το μωρό μας είχε το σύνδρομο Turner – ήταν κοριτσάκι το μωρό μας – και συμβαίνει αυτό, προκαλείται μόνο στα κοριτσάκια και έλειπε δηλαδή ένα χρωμόσωμα.
Η χαρά και η ανακούφισή μου ήταν μεγάλη για δύο λόγους. Έφυγε όλη αυτή η ενοχή μου.
Ότι ό,τι και αν έκανα διαφορετικά αυτό το μωρό ήταν να φύγει και επίσης αυτό είναι ένα σύνδρομο που έχουν κοριτσάκια που γεννιούνται και θα μπορούσε αυτή η εγκυμοσύνη να έχει προχωρήσει και να έπρεπε να πάρω μια απόφαση στον 5ο-6ο μήνα, πολύ πιο δύσκολη και πολύ πιο σκληρή.
Εκεί ήρθε για εμένα μια αίσθηση ηρεμίας και οριακά και ευγνωμοσύνης που δεδομένων των συνθηκών, τελείωσε αυτή η εγκυμοσύνη με τον καλύτερο τρόπο”.
