Αν και αποτελεί μια συνηθισμένη φράση, που όλοι έχουμε κάποια στιγμή πει στα παιδιά, δύο παιδοψυχολόγοι, εξηγούν γιατί πρέπει να την αποφεύγουμε…
Ένας θρύλος λέει πως κάποτε γεννήθηκε ένα παιδί που ακολουθούσε με προθυμία τους γονείς του όταν του έλεγαν πως ήρθε η ώρα να φύγουν από την παιδική χαρά. Εμείς πάντως σίγουρα δεν το έχουμε δει με τα μάτια μας.
Αντιθέτως, έχουμε δει ξανά και ξανά να εκτυλίσσεται μπροστά στα μάτια μας το ίδιο σενάριο:
Ένας κατάκοπος γονιός ενημερώνει το ιδρωμένο νήπιό του ότι ήρθε η ώρα να φύγουν για το σπίτι.
Το νήπιο κάνει ότι δεν τον ακούει ή λέει «σε πέντε λεπτά».
Ο γονιός, πέντε λεπτά αργότερα το επαναλαμβάνει.
Το νήπιο δεν πτοείται.
Ο γονιός, φανερά εκνευρισμένος πια και μη έχοντας αντοχές λέει μια φράση τόσο κλασική όσο και το «ζακέτα να πάρεις»:
Η φράση… «εντάξει, εγώ θα φύγω χωρίς εσένα».
Ακολουθούν κλάματα και φωνές, όμως μετά από λίγα λεπτά όλα έχουν τελειώσει, η οικογένεια έχει μονιάσει και επιστρέφουν αγαπημένοι στο σπίτι.
Άρα λειτουργεί. Άρα γιατί όχι;
Όπως εξηγούν δυο παιδοψυχολόγοι στη βρετανική εφημερίδα Mirror, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Μπορεί η τακτική αυτή να λειτουργεί, όμως υπάρχουν δυο κεντρικοί λόγοι που κάνει κακό στα παιδιά.
Πρώτον, αγνοεί το γεγονός ότι έχουν δίκιο που στεναχωριούνται. Περνούσαν καλά, ήθελαν να μείνουν, οι γονείς τους αποφάσισαν ότι δεν πρέπει και τώρα είναι υποχρεωμένα να τους ακολουθήσουν. Όταν αισθάνονται ότι εκείνοι αγνοούν τα συναισθήματά τους, βιώνουν τη στάση τους ως αδιαφορία.
Και δεύτερον – και κυριότερον – δεν πρέπει ποτέ ένα παιδί να πιστεύει ότι οι γονείς του θα το εγκατέλειπαν πράγματι.
Και προφανώς, εφόσον τους ακολουθεί όταν το απειλούν, το πιστεύει στ’ αλήθεια.
Τι μπορείτε να κάνετε αντί για αυτό;
Είναι προτιμότερο να αναγνωρίσετε ότι «δεν είναι εύκολο να φύγεις από την παιδική χαρά ενώ περνάς τόσο ωραία», επιμένοντας όμως στο ότι «ήρθε η ώρα να φύγουμε πια».
Επαναλάβετέ το μια-δυο φορές (δεν γίνονται θαύματα, λογικά και πάλι δεν θα θέλει να φύγει), προτείνοντας και κάποια διασκεδαστική δραστηριότητα που μπορεί να ακολουθήσει στο σπίτι.
Αν εξακολουθεί να αρνείται, πείτε του ότι καταλαβαίνετε ότι έχει αναστατωθεί και ότι του είναι δύσκολο να φύγει, για αυτό και θα το βοηθήσετε να έρθει στο σπίτι, ενώ το σηκώνετε απαλά και το ετοιμάζετε για την επιστροφή.
Θα φωνάξει; Κατά πάσα πιθανότητα ναι.
Θα σας ακολουθήσει; Δεν θα του αφήσετε άλλη επιλογή – απλώς θα είστε ευγενικοί μαζί του.
