Έχασε τη μικρή κόρη της πριν από 40 χρόνια. Μέσα στη θλίψη της, κατάλαβε ότι θα μπορούσε να είναι η μητέρα για εκείνα τα παιδιά που την χρειάζονται περισσότερο και έτσι αποφάσισε να δημιουργήσει ένα σπίτι για τα άστεγα κορίτσια. Για περισσότερα από 30 χρόνια, αυτή η 80χρονη γυναίκα έχει υιοθετήσει πάνω από 800 κορίτσια.Η κούνια έξω από το σπίτι της Δρ. Sarojini Agarwal δεν είναι εκεί για διακοσμητικούς λόγους. Είναι ένα μήνυμα που δείχνει στους ανθρώπους ότι εκεί μπορούν να αφήνουν ορφανά ή εγκαταλελειμμένα κοριτσάκια. Και τώρα, αυτή η κούνια μάλλον έχει γίνει σύμβολο αγάπης και δράσης.
Για πάνω από 30 χρόνια, το σπίτι πίσω από αυτή την κούνια έχει αναθρέψει περισσότερα από 800 κορίτσια. Η Δρ. Agarwal δημιούργησε το καταφύγιο Manisha Mandir στην Lucknow της Ινδίας το 1985. Από τότε, έχει αφιερώσει όλη της τη ζωή της στα άστεγα και εγκαταλελειμμένα κορίτσια.
Υπάρχει μια συγκινητική ιστορία πίσω από αυτό το σπίτι της αγάπης. Η Agarwal μεγάλωσε 800 κορίτσια σε αυτό το σπίτι, στο οποίο έχασε τη δική της μικρή κόρη. Η 8χρονη κόρη της πέθανε σε ένα τροχαίο ατύχημα που είχε η Agarwal το 1978.
Ο πόνος της απώλειας της κόρης της όμως δεν έκανε τη Δρ. Agarwal να τα παρατήσει. Αυτή η γυναίκα κατάφερε να μετατρέψει το αρνητικό συναίσθημα της θλίψης σε αγάπη.
Έχοντας περάσει από το πιο δύσκολο στάδιο της ζωής της, εμπνεύστηκε για να αντισταθμίσει την απώλειά της, δημιουργώντας ένα σπίτι αγάπης για πολλά κορίτσια που ψάχνουν για μια μητέρα και ένα σπίτι.
«Η μνήμη σου ήταν η δύναμή μου, έβλεπα σε κάθε κορίτσι την εικόνα σου…,» είπε η Δρ. Agarwal.
Το πρώτο μωρό που υιοθετήθηκε ήταν ένα κωφάλαλο κορίτσι του οποίου η μητέρα είχε πεθάνει κατά τη διάρκεια του τοκετού. Μετά απ’ αυτό ακολούθησε η υιοθεσία τριών κοριτσιών που έχασαν τη μητέρα τους σε ένα ατύχημα. Μετά ακολούθησαν κοπέλες που ήταν στους δρόμους και σε οίκους ανοχής.
To αρχικό σπίτι της Agarwal είχε μόνο τρία δωμάτια για αυτά τα κορίτσια. Αλλά μετά από κάποια χρόνια μετακόμισαν σε ένα μεγάλο τριώροφο σπίτι στην περιοχή Lucknow’s Gomti Nagar.
Το νέο σπίτι διαθέτει βιβλιοθήκη, αίθουσα υπολογιστών, εργαστήρια χειροτεχνίας, γήπεδο μπάσκετ και μπάντμιντον και αίθουσα τηλεόρασης. Τα κορίτσια μαθαίνουν επίσης να ράβουν, να πλέκουν και διάφορες άλλες χειροτεχνίες. Μένουν στο σπίτι μέχρι να γίνουν 18 και στη συνέχεια βγαίνουν στην αναζήτηση εργασίας.
Η Δρ. Agarwal φροντίζει επίσης να έχουν τα κορίτσια της μια καλή εκπαίδευση γιατί πιστεύει ότι είναι ο μόνος τρόπος να είναι ανεξάρτητες και να βρουν καλές θέσεις εργασίας. Έτσι, η ίδια τις βοηθά να γίνουν δεκτές σε καλά και αναγνωρισμένου κύρους σχολεία. Πολλά από τα κορίτσια είναι τώρα διευθύντριες τραπεζών, καθηγήτριες και διευθύντριες σχολείων.
Έχοντας λάβει πολλά βραβεία, όπως το Εθνικό Βραβείο Παιδικής Πρόνοιας, η Δρ. Agarwal συνεχίζει να εργάζεται με αφοσίωση για να βοηθήσει όλα της τα κορίτσια. Έχει δημιουργήσει επίσης υποτροφίες για κορίτσια από φτωχές οικογένειες, για να τα βοηθήσει να συνεχίσουν τις σπουδές τους στην τριτοβάθμια εκπαίδευση και να αποκτήσουν το πτυχίο ή το μεταπτυχιακό τους.
Λόγω της ηλικίας της, όμως, αυτή η γυναίκα δεν μπορεί πλέον να φροντίζει νεογέννητα. Αν και δεν ξέρει μέχρι πόσο θα μπορεί να βοηθάει αυτά τα κορίτσια, αυτό που ξέρει είναι ότι θα είναι αφοσιωμένη σε αυτά μέχρι την τελευταία στιγμή.
Η ζωή είναι σκληρή μερικές φορές, αλλά η αγάπη μπορεί πάντα να μας βγάλει από τις δύσκολες στιγμές της. Η παροχή βοήθειας προς τους άλλους ανθρώπους είναι ένας από τους καλύτερους τρόπους να δώσουμε και να πάρουμε αγάπη…
HΠΑ: 3χρονο κοριτσάκι πίστευε ότι υπήρχαν τέρατα στο δωμάτιό της – Τελικά ήταν… 60.000 μέλισσες
Παιδόφιλος που βίασε άγρια μωρό τριών μηνών δολοφονήθηκε στο κελί του από συγκρατούμενούς του
