Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, πού γιορτάζουμε, εἶναι ἡ γιορτή τῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνούμενης ἀγάπης, βέβαια, γιατί ἀλλοιῶς ἀγάπη δέν ὑπάρχει.
Καί ἡ Ἀγάπη εἶναι ἡ μοναδική προϋπόθεση τῆς Ἀνάστασης.
Ἡ Ἀγάπη ἀνασταίνει καί αἰωνίζει τήν ὕπαρξη. Εἶναι χείμαρρος φωτός.
Γράφει ο Γιώργος Κυρμελής
Η Ἀβυσσαλέα κένωση
Γράφει ο Γιώργος Κυρμελής
Ἀβυσσαλέα κένωση ΄ ἀκαταμέτρητη, θά ἔλεγα ἀδιανόητη ἔκπτωση-«ἡ ἄκρα ταπείνωση», τό ἀπόλυτο ἄδειασμα. ΠΟΙΟΣ, ἀλήθεια, ταπεινώνεται ἑκούσια, θεληματικά, ἐκτός ἀπό τόν μανιακά ἐρωτευμένο-τρελαμένο ἀπό ἀγάπη; Αὐτό κάνει ἡ ἀγάπη, ὄχι γενικά καί φιλολογικά, μά ἐμπειρικά, πραγματικά, θυσιαστικά. Δέν ὑπάρχει ἀγάπη χωρίς θυσία. Κι αὐτό ἀποτελεῖ τήν ὀντολογική της διαφορά ἀπό τόν ἐφήμερο-συνήθως- ἔρωτα. Ὄχι πώς ὁ ἔρωτας δέν εἶναι σπουδαῖος. Παραεῖναι, θά ἔλεγα εἶναι τό πρῶτο ἀνθρωποποιό βηματάκι τοῦ ἀνθρώπου. Ἡ πρώτη ἀληθινή σχέση, τό ἐσώτερο ἄγγιγμα τῶν ψυχῶν, ναί καί τῶν σωμάτων. Μιά ψευτολύση στό κλειστό ἐνδοκοσμικό σύμπαν πού «σκάζει» τά σλπάγχα τοῦ μάταιου αὐτοῦ ὄντος, πού τίναξε τήν ὑψηλή του σχέση καί ἀφοσιώθηκε στή ματαιότητα. Μιά ματαιότητα δίχως διαφυγή, χωρίς ὁδό. Καί, τότε, πάντα, σχεδόν « σκότος ἐπεφέρετο ἐπάνω τῆς ἀβύσσου». Ὄχι τῆς κοσμικῆς, μά τῆς μέσα, τῆς ἔσω. Ἦταν( καί εἶναι…) ἡ γιγαντιαία καί διαχρονική ἀποτυχία τοῦ ἀνθρώπου, αὐτό τό αἰώνιο κλάμα, τό σφίξιμο τῆς καρδιᾶς, αὐτό τό κομμάτιασμα, αὐτή ἡ ἀτέλεστη προσδοκία, αὐτή ἡ ἀνέλπιδη ἐλπίδα καί ἡ μάταιη ἀναμονή τοῦ Ἐρχόμενου, ὁ σπαραγμός τοῦ αἰώνιου ἀποχωρισμοῦ, τό σπάσιμο, ἡ διάλυση μπροστά στό τεῖχος, πού ἔκρυβε καί κρύβει τό Ἐπέκεινα. Αὐτό πού ἔψαχνε καί ψάχνει καί θά ψάχνει ὁ ἀπανδόκευτος ταξιδιώτης.
Μέχρις ὃτου ἦλθε τό πλήρωμα τοῦ χρόνου. Μέχρι πού τό πάνω Χέρι ἄρχισε νά κάμπτεται. Μέχρι πού ἡ ὑπερβατική μεγαλειότητα ἄφησε τό Νόμο καί τήν Τάξη, τήν κοσμική καί εἰμαρμένη, κι ἔκλινε πρός τά κάτω, ἀποδύθηκε τή μεγαλωσύνη ἀπό ἀβυσσαλέα ἀγάπη. Καί πῆρε τόν ὄψη καί τή σάρκα τοῦ ἀγαπώμενου. «Θά ερθω ἐγώ κοντά σου, ὁλόϊδιος ἐσύ, κι ἄς μή μέ θέλεις. Εἶναι γιατί δέν ξέρεις, γιατί δέν γεύτηκες. Καί θἄρθω ἀγνώριστος, ἴσως σάν ἀληθινός πρόσφυγας.
Θά θελήσω νά περάσω, ἄγνωστος ἀνάμεσα σ’ἀγνώστους, τή θύρα τοῦ σπιτιοῦ σου. Κι ἐσύ ἴσως δέ μέ γνωρίσεις, ἴσως μέ ἀποπάρεις, ὡς συνήθως. Αὐτό θά μέ σκοτώνει πρίν ἀπό τό Σταυρό μου. Κι αὐτό θά σταυρώνει καί σένα πάνω στόν αἰώνιο Καύκασο τῆς δυστυχίας σου γιά δεύτερη φορά. Μά ἐγώ θά ξανάρχομαι, μέχρι πού νά μέ γνωρίσεις καί νά μέ δεχθεῖς ἀνοίγοντας διάπλατα τήν πόρτα κανοντάς την καρδιά σου Νέα Βηθλεέμ. Γιά νά γεννηθεῖς ἀληθινά. Ἀρκεῖ νά θελήσεις. Θά καταλάβεις τότε πόσο δίκαιο εἶχε καί ἔχει ἐκεῖνος ὁ σοφός συνάνθρωπός σου πού τό εἶπε καί τό ξαναλέει 650 χρόνια μετά τή Γέννησή μου: «ὁ ἂπαξ ἐνανθρωπήσας ἀεί γεννᾶται τοῖς θέλουσιν», σέ κείνους πού μέ θέλουν».
Καί γιατί, ἀλήθεια, νά μή θέλουν; Μόνο οἱ τρελοί ἀποδιώχνουν τήν αὐτοπροσφερόμενη καί αὐτοθυσιαζόμενη ἀγάπη, τό μοναδικό αὐτό θαῦμα τῶν θαυμάτων. Μακάριοι οἱ τυχεροί ! Ἡ σκηνή («ἐσκήνωσε») πού ἔστησε εἶναι στήν ἐξώπορτα τοῦ σπιτιοῦ μας, καλύτερα στήν ἐσώπορτα. Μακάριοι πού τήν ἀνοίγουν καί δέχονατι τό Μεγάλο Ἐπισκέπτη. Κρίμα πού οἱ πιό πολλοί μας τόν ἀγνοοῦμε, τό δικό μας πού ἦρθε τόσο κοντά μας κι ἔγινε συγγενής μας: «εἰς τά ἴδια ἦλθε(στούς δικούς του-τούς βαπτισμένους στό ὄνομά του) καί οἱ ἴδιοι αὐτόν οὐ παρέλαβον» μαθημένοι στό βοσκητώδηδη βίο: «ὄχι μεταξύ μας Χριστός»σάν τά σύγχρονα ΜΜΕ πού ἀναπαράγουν τό σκοτεινό τοῦτο σύνθημα.
Μά «ὃσοι.. ἔλαβον αὐτόν ἔδωκεν αὐτοῖς ἐξουσίαν τέκνα Θεοῦ γενέσθαι…..οἲ ἐκ Θεοῦ ἐγεννήθησαν». Παιδιά τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἔφερε καί φέρνει ἡ Μεγάλη Γέννηση, αὐτή εἶναι ἡ Χάρις τοῦ ουρανοῦ πού πλούσια δίνεται στόν καθένα ἄνθρωπο πού θέλει(τοῖς θέλουσιν). Ἀεί γεννᾶται, κάθε μέρα καί στιγμή γεννάει ὁ Ἴδιος μέσα στόν ἄνθρωπο τήν ἀνάγκη τῆς ἀγάπης, κι αὐτό εἶναι τό πλήρωμά Του, ἡ ὁλοκλήρωση τοῦ ἀγαπημένου του ἀνθρώπου, παιδιοῦ του κι ἀδελφοῦ Του.
Ποιός, ἀλήθεια, νά περιφρονήσει καί πῶς νά περιφρονηθεῖ μιά τέτοιια Ἀγάπη;
Μιά τέτοια Χάρις καί τέτοιο ἔλεος;
ΚΑΛΗ ΧΡΙΣΤΟΥ-ΓΕΝΝΑ
