To δικό του μήνυμα έδωσε επίσης και ο Υπουργός Υποδομών και Μεταφορών Κώστας Καραμανλής που με ανάρτηση του στα κοινωνικά δίκτυα αποχαιρετά και αυτός με την σειρά έναν μεγάλο Έλληνα.
Μια καλλιτεχνική διάνοια αναφέρει ο Υπουργός και συνεχίζει «Μια προσωπικότητα διεθνούς διαμετρήματος.
Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους συνθέτες όχι μόνο της εποχής μας, αλλά διαχρονικά. Πρωτοπόρος, με πλούσιο, πολυδιάστατο και πολυβραβευμένο έργο, έζησε με σεμνότητα παρά το μέγεθος του καλλιτεχνικού του αποτυπώματος και της παγκόσμιας αναγνώρισής του.
Αφήνει πίσω του μια σπουδαία μουσική παρακαταθήκη που θα εξακολουθεί να αποτελεί πηγή έμπνευσης εσαεί». Κλείνοντας να αναφέρουμε πώς τον Νοέμβριο του 2014 ο (ESA) πρότεινε στον Βαγγέλη Παπαθανασίου να συνθέσει την μουσική για την πρώτη ιστορική προσεδάφιση σε κομήτη. Έτσι, συνέθεσε μια μουσική τριλογία (Άφιξη, Το ταξίδι του Philae και Το βαλς του Ροζέτα) η οποία παρουσιάστηκε από τον ESA μετά την επιτυχημένη προσεδάφιση του σκάφους Ροζέτα στον κομήτη 67P.
Καλό ταξίδι σε έναν σπουδαίο καλλιτέχνη, σε έναν βέβαια ακόμα σπουδαίο σεμνό Έλληνα που η πόλη του ο Βόλος έκανε το λάθος και δεν τον τίμησε όπως, και όταν έπρεπε..
Πλέον πιστεύω θα αναγνωριστεί, στην Ελλάδα του ετεροχρονισμένου σεβασμού..
Εξάλλου ένα λάθος που επαναλαμβάνεται περισσότερο από μία φορά είναι μια απόφαση…
Καλό ταξίδι #Vangelis
Από την ESA και τον Elon Musk, μέχρι τη ΝΑΣΑ και τελικά τις Σέρρες αποχαιρέτησαν μικροί και μεγάλοι τον σπουδαίο συνθέτη Βαγγέλη Παπαθανασίου, ο οποίος έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 79 ετών.
Για τον σπουδαίο συνθέτη έγραψε και ο δικός μας συνθέτης, συγγραφέας και καλλιτεχνικός διευθυντής του ΔΗΠΕΘΕ Γιώργος Ανδρέου που αναφέρει:
“Η γενιά μου μεγάλωσε μέσα στην χούντα με ροκ μουσική. Αργότερα ήρθε το Λαϊκό τραγούδι και η ηχώ του Δημοτικού τραγουδιού, όπως μας την έμαθαν ο Μαρκόπουλος, ο Σαββόπουλος αλλά κι ο Χουλιαράς, ανάμεσα σε πολλούς ακόμα ανήσυχους και δημιουργικούς συνθέτες. Όλοι ονειρευόμασταν να γίνουμε μέλη μιας ροκ μπάντας με…παγκόσμια αναγνώριση! Κανείς δεν το πέτυχε, κανείς όπως ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (πλησίασαν στο όνειρο κάποια στιγμή οι Socrates), πρώτα με τα τρομερά Παιδιά της Αφροδίτης κι ύστερα μόνος του, όχι πια μόνο ροκ αλλά και συμφωνιστής μέσω πλήκτρων – και πάντα με το βλέμμα στραμμένο στην Παράδοση μας (Εκκλησιαστική βυζαντινή και Δημοτική).
Συνέθεσε μουσικές υπερβατικές όσο λαϊκές, σιγά-σιγά τον κέρδισε η ορχηστρική σύνθεση. Βρήκε στο σινεμά δρόμο και προοπτική, διέπρεψε. Μεγάλο παράδειγμα – ο άνθρωπος, το έργο του, το ήθος του, η σιωπή του. Η χώρα του (η πατρίδα μας) μάλλον αμήχανα διαχειρίστηκε το μέγεθος του. Βλέπετε δεν έμπλεξε με τον εύκολο ανέξοδο λαϊκισμό, με την χαμηλή πολιτική, με την προνεωτερική κινούμενη άμμο μιας χώρας που καταπίνει τα πιο προικισμένα παιδιά της με αναιδή άνεση.
Το καλύτερο μνημόσυνο;
Η επιστροφή στο έργο του, στο εκθαμβωτικό σύμπαν του Ήχου του.»
