Μια δραματική νύχτα έζησε μαζί με αμέτρητους άλλους κατοίκους της χώρας και η Μαντώ Γαστεράτου, που μαζί με τον σύζυγο και τον γιο της αναγκάστηκε να εκκενώσει το σπίτι της.
Η Μαντώ Γαστεράτου ζει στα βόρεια προάστια της Αττικής, όπου τα τελευταία 24ωρα μαίνεται η μεγάλη πυρκαγιά της Αττικής.
Το σπίτι της οικογένεια βρίσκεται σε μία από τις περιοχές που χρειάστηκε να εκκενωθούν υπό τον φόβο φωτιάς, το βράδυ της Πέμπτης, με την ίδια να ανεβάζει βίντεο και φωτογραφίες από το σημείο, την ώρα που οι φλόγες βρίσκονταν μια ανάσα από εκεί.
«Η πιο τρομακτική νύχτα που έζω ζήσει μετά τον σεισμό του 1999» έγραψε σε μία από αυτές, ενώ στη συνέχεια αναγκάστηκε να πάρει μερικά πράγματα και να αποχωρήσει από το σημείο.
Σήμερα, η Μαντώ Γαστεράτου έκανε μια συγκλονιστική ανάρτηση στο Instagram, περιγράφοντας τα συναισθήματά της για την τραγωδία που βιώνει η χώρα μας.
Συγκεκριμένα έγραψε:
«Ματωμένο φεγγάρι, δηλητήριο αέρας, στάχτες για χώμα, πεθαμένα δέντρα, πτώματα ζώα…
Ηχούν σειρήνες πυροσβεστικών οχημάτων αντί να ακούγονται πουλάκια και τζιτζίκια Αύγουστο μήνα.
Πανικός στους δρόμους, απελπισία και ώρες τρόμου χθες βράδυ. Δεν φτιάχνεις βαλίτσα για καλοκαιρινές διακοπές αλλά προσπαθείς να βάλεις μέσα τους κόπους μιας ζωής…
Ό,τι προλαβαίνεις να σώσεις πάνω στον πανικό σου.
Φεύγεις απ’ το σπίτι τρέχοντας όχι για να προλάβεις το καράβι. Μπαίνεις στο αυτοκίνητο, κοιτάζεις το σπίτι σου και αναρωτιέσαι αν θα υπάρχει αύριο…
Η επόμενη μέρα έχει ασήκωτο βάρος, άλλοι με δάκρυα στα μάτια και πόνο περπατούν ανάμεσα σε μαύρους γκρεμισμένους τοίχους, σε νεκροταφεία κήπους που πριν κάτι ώρες υπήρχαν ανθισμένα γεράνια και τις νύχτες μύριζαν γιασεμί και νυχτολούλουδο.
Άλλοι πάλι κάνουν τον σταυρό τους που είναι καλά και τα νοικοκυριά τους ακόμα στην θέση τους… Γυρίζεις πίσω ανοίγεις το παράθυρο και εκεί που έβλεπες πράσινο βλέπεις μαύρο. Τα δέντρα ακόμα καίγονται μαζί και η καρδιά σου…
Μπαίνεις στο αυτοκίνητο ξανά και πας να δεις την κόλαση, το στόμα σου ξερό και η καρδιά σου χοροπηδάει, τα χέρια σου τρέμουν στο τιμόνι. Φοβάσαι να αντικρίσεις την ασχήμια…
Κοιτάζεις ψηλά και βλέπεις μαύρα σύννεφα. Κοιτάζεις χαμηλά και βλέπεις μαύρο χώμα. Γύρω σου παλεύουν ακόμα ήρωες, άλλοι στην γη και άλλοι στον ουρανό. Αδιάκοπα! Πρωί, μεσημέρι, βράδυ και πάλι και πάλι και πάλι… Σταματάς.
Παίρνεις το παιδί σου αγκαλιά, περπατάς πάνω στα κάρβουνα και του δείχνεις την αλήθεια! «Αυτός είναι ο κόσμος που σε έφερα του λες… ΣΥΓΝΩΜΗ».
