Τ’ αηδόνια γλυκολαλούσαν μινυρίζοντας στις φυλλωσιές των δένδρων.
Κι άς ήταν ήδη τρείς το πρωί.
Όρθρος βαθύς !
Επιστρέφαμε πεζοπορούντες από την Θεία Λειτουργία της Λαμπρής !
Λαμπαδηφορούντες !
Κι η έγνοια μας ήταν να καλύπτουμε με την παλάμη, να σκεπάζουμε με την φούχτα την φλόγα της λαμπάδας μας γιά να μην την σβύσουν οι αναιπαίσθητες πνοές του εωθινού αγέρα.
Ορθρίσωμεν όρθρου βαθέος και αντί μύρου τον ύμνον προσοίσωμεν …
Χριστός Ανέστη , ψάλλαμε εναλλάξ , καθώς περπατούσαμε στα καλντερίμια της γειτονιάς από την ενοριακή εκκλησιά μας, τον Προφήτη Ηλία, οδεύοντες προς το σπίτι .
Η μάννα είχε προπορευτεί , η μαγειρίτσα μας περίμενε ήδη ζεστή , πρώτα να τσουγκρίσετε τα κόκκινα αυγά, να ευχηθούμε τ’ Αναστάσιμα, μας προέτρεπε.
Κι οι πασχαλιές ευωδίαζαν , και τα φούλια , πανώριες ολόλευκες νύμφες στόλιζαν τις αυλές, κι οι βιολέτες στις γλάστρες, ο τόπος μύριζε τα μύρα της Άνοιξης, κι η πεταλούδα ευώδιασε τον ύπνο της μέσα στον άσπρο κρίνο !
Μάγεμα η φύση κι όνειρο , καθώς την σιγοτραγούδησε ο σιόρ Διονύσιος ο Ζακύνθιος, μάγεμα η φύση κι όνειρο σε ομορφιά και χάρη !
Χριστός Ανέστη, ξαναψάλλαμε, λαμπρυνθώμεν Λαοί , Πάσχα Κυρίου Πάσχα !
Δεύτε πόμα πίωμεν καινόν , ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον …
Αναγκάστηκα να ζητήσω ξανά το Άγιον Φώς γιά την λαμπάδα μου, αφού στην στροφή ένα γλυκό ανέμισμα από το απριλιάτικο πρωινό αγέρι μου έσβυσε την φλόγα.
Και να ‘μαστε, άδοντες αναστασίμως και λαμπαδηφορούντες πασχαλίως, στην δροσιά της εαρινής νύχτας, ορθρίζοντες αγαλλομένω ποδί ως εις Κήπον Ελαιών !
Κοντεύουμε, φτάσαμε , φωτισμένο το σπίτι .
Προσοχή στις λαμπάδες !
Κι εκεί που ετοιμαζόμαστε να ανέβουμε τα σκαλιά του εξωτερικού κλιμακοστάσιου του προσφυγικού σπιτιού, ένας ξέπνοος βόγγος ακούγεται. Κοντοσταθήκαμε . Ο πατέρας κινείται προς την κατεύθυνση που ήρθε το βογγητό ! Ένας άνδρας πεσμένος στην άκρη στο καλντερίμι ! Τον μισοσκέπαζε ένα καρότσι ! Το αναγνώρισα. Ένα τυπικό κατασκεύασμα των σερραικών εργαστηρίων καροποιίας. Δεν ήταν πλουμισμένο, ήταν όμως καλοφτιαγμένο, γερό ξύλινο κατασκεύασμα , ανθεκτικό σε βροχές, σε χιόνια και σε λιοπύρια. Ήταν του γείτονά μας του μπαρμπα Τόλη του μεταφορέα, ενός βιοπαλαιστή , που κέρδιζε τα προς το ζήν με το τρίτροχο ξύλινο χειράμαξό του, δυό μεγάλοι τροχοί δεξιά κι αριστερά κι ένα μικρότερος μπροστά στη μέση, εκτελώντας τις μεταφορές μικροεμπορευμάτων από την Πλατεία Εμπορίου , από τα μεγάλα εμπορικά της πλατείας προς τα μικρομάγαζα σ’ όλη την πόλη. Μεροκάματο αβέβαιο , κι όταν έβγαινε ήταν μεροδούλι -μεροφάι , γιά να ταίσει την οικογένεια , να ψωμίσει τα τρία παιδιά του !
Ήταν πεσμένος καταγής και το τρίτροχο καρότσι του τον σκέπαζε , σχεδόν ολόκληρο, το κεφάλι του ξεχώριζε.
Τον βοήθησε να σηκωθεί ! Πονούσε από το πέσιμο κι ήταν ακόμη ζαλισμένος από το αλκοόλ της γενναίας ποσότητας σερριώτικου ούζου που είχε πιεί , νταουλτζίδικα, στο καφενείο του Αιβάζ στον γωνιακό της πλατείας καφενέ. Μάζεψε και την χαρτοσακκούλα από το χασαπιό, που ήταν πεσμένη παραδίπλα, και το χυμένο λιγοστό κρέας, τις πατσές και τα εντεράκια γιά την μαγειρίτσα .
Καθώς επέστρεφε από την αγορά γιά το σπίτι, έχοντας ψωνίσει τα πασχαλινά, ξανάπεσε στον καθημερινό πειρασμό, του ευώδους ούζου ! Ξαναμπήκε στον καφενέ, ενώ τον περίμεναν στο σπίτι γιά να μαγειρέψουν, ενέδωσε στο πάθος , στην καθημερινή συνήθεια απόδρασης από την φτώχεια και την μιζέρια με το ούζο , χωρίς μεζέ, εξ ού και νταουλτζίδικο καλείται, αφού ο οργανοπαίχτης όταν παίζει το νταούλι δεν έχει την πολυτέλεια του μεζέ, ενέδωσε στην έξη του αλκοολισμού , και έχασε τον λογαριασμό , κατά τα ειωθότα.
Επιχείρησε αργά να επιστρέψει, ευτυχώς είχε ψωνίσει , έστω φτωχικά , πρίν εισέλθει στον καφενέ του Αιβάζ’ , αλλά ενώ κοντοζύγωνε στο σπίτι , έχοντας χάσει τον έλεγχο της χειροκίνητης καρότσας του, βοηθούσε σ’ αυτό και η ελαφρά κατωφέρεια του καλντεριμιού, έπεσε με το καρότσι πάνω στον ξύλινο στύλο της ΔΕΗ , που βρισκόταν στα δεξιά. Το καρότσι πισωγύρισε, τον χτύπησε στο στήθος κι ο μπαρμπα Τόλης, μεθυσμένος, καθώς μάλλον το καρότσι τον πήγαινε κι όχι αυτός τον καρότσι, έπεσε ανάσκελα στο πλάι του δρόμου ! Το καρότσι με την παλινδρόμηση από την πρόσκρουση στην κολώνα του ηλεκτρικού, αφού τον χτύπησε και τον ξάπλωσε καταγής , κινήθηκε τόσον όσον σχεδόν να τον σκέπασει στην άκρη του δρόμου, στο σημείο που σκίαζε ώστε να μην διακρίνεται από τους διαβάτες και οι προμήθειες γιά το πασχαλινό τραπέζι, κρέας και εντόσθια να χυθούν από τις χαρτοσακκούλες. Αποκοιμήθηκε εκεί που έπεσε μέσ’ στο αγιάζι της νύχτας ! Προφανώς πέρασαν ώρες. Δεν είχε ούτε τις σωματικές δυνάμεις ούτε την καθαρότητα στο μυαλό γιά να σηκωθεί. Ακούγοντας αργότερα τα δικά μας μελωδήματα κι έχοντας πουντιάσει κειτόμενος και κοιμώμενος καταγής, άρχισε να συνέρχεται και βόγγηξε αναζητώντας ενστικτωδώς βοήθεια.
Την ώρα που σέρβιρε η μάννα την μαγειρίτσα, στον έπαινο γιά την καλωσύνη του απλοικού γείτονά μας αναλώθηκε, στην ευαισθησία του και την ανθρωπιά του, στην κατάρρευσή του κάτω από το βάρος των κρίσιμων προβλημάτων της ζωής , στην μάταιη αναζήτηση καταφυγίου στο αλκοόλ , στην αέναη προσπάθεια δραπέτευσης από την αγριότη της καθημερινότητας ! Τον γνώριζε από μικρό , ήξερε τι ωραίος άνθρωπος ήταν, και βίωνε την τραγικότητα της παράδοσής του στην έξη, αφού η δική του κατάρρευση συμπαρέσυρε όλο το σπιτικό και τους οικείους στη δίνη του πάθους του . Πόσοι ωραίοι άνθρωποι, μονολογούσε η μάννα, δεν άντεξαν και κατέρρευσαν από τα πάθια και απ’ τους καημούς του κόσμου, κατά πώς έλεγε κι ο κυρ Αλέξανδρος ο Σκιαθίτης, τα πάθια κι τους καημούς που δεν έχουν τελειωμό !
Α ! Πόσοι …
Κι ύστερα,
Χριστός Ανέστη , παιδιά !
Ελάτε να τσουγκρίσουμε τα κόκκινα αυγά , μας κάλεσε !
Αληθώς Ανέστη !
Α ! Μπάρμπα Τόλη !
“Δεύτε του καινού της αμπέλου
γεννήματος πίωμεν , πόμα καινόν ,
ουκ εκ πέτρας αγόνου τερατουργούμενον…” !
Το μεσημέρι της Πασχαλιάς,
η κόρη του μπαρμπα Τόλη χτύπησε την πόρτα , και πρόσφερε στη μάννα μιά ανθοδέσμη , λέγοντας :
“Ο μπαμπάς σας στέλνει τα λουλούδια από την πασχαλιά της αυλής γιά το τραπέζι σας και σας χαιρετάει με το
Χριστός Ανέστη !”
Ορθρίσωμεν …
