Μια ειδική ράμπα ΑμεΑ σε κάθε παραλία
Έχω τη συνήθεια λίγα λεπτά της ημέρας να τ’ αφιερώνω στο διάβασμα ειδήσεων.
Διαβάζω, λοιπόν, σε γνωστή ενημερωτική σελίδα ότι ο Δήμος Ναυπλιέων έχει τοποθετήσει και τρίτη ειδική ράμπα για ΑμεΑ,
αυτή τη φορά στην παραλία του Καραθώνα,
μιας κι έχουν τοποθετήσει ήδη ράμπες σε Τολό και Πλάκα Δρεπάνου.
Η είδηση είναι ότι ο Δήμος Ναυπλιέων έχει τοποθετήσει και τρίτη ράμπα;
Πραγματικά, συγχαρητήρια στον συγκεκριμένο δήμο για την κοινωνική του ευαισθησία και τη δράση του,
αποτελεί όντως παράδειγμα και για τους άλλους δήμους,
αλλά για ‘μένα η είδηση είναι ότι ελάχιστοι δήμοι με παραλίες, νησιωτικοί,
όπως θέλετε πείτε τους,
έχουν τοποθετήσει αυτές τις ράμπες για να διευκολύνουν τους συνανθρώπους μας,
που θέλουν κι εκείνοι να χαρούν το καλοκαίρι και τη θάλασσα.
Δεν έχω καμία διάθεση να μειώσω την τρίτη ράμπα στο δήμο Ναυπλίου,
αλλά η χώρα μας στο σύνολό της είναι νησιωτική κι ειλικρινά απορώ πώς γίνεται να έχουμε ένα τόσο φαεινό παράδειγμα και να μην το ακολουθούμε.
Αναρωτιέμαι, τόσο δύσκολο είναι να πάρουν ένα τηλέφωνο στο συγκεκριμένο δήμο να ρωτήσουν πώς μπορούν να προμηθευτούν
κι αυτοί έστω μία ειδική ράμπα ή θεωρούν ότι είναι πιο σημαντικό να ανανεώνουμε τις ξαπλώστρες και το ύφος των παραλιακών μαγαζιών,
για να κρατήσουμε ζεστή την υπάρχουσα πελατεία;
Η θάλασσα ανήκει σε όλους μας κι οφείλουμε εν έτει 2019 να διευκολύνουμε κάθε συνάνθρωπό μας,
που αντιμετωπίζει κάποια κινητική δυσκολία, να την απολαύσει.
Πώς ξοδεύουμε εκατομμύρια για την έκδοση ψηφοδελτίων που καταλήγουν στον κάδο των αχρήστων
και δεν επενδύουμε κονδύλια στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής συνανθρώπων μας;
Αυτό είναι τουλάχιστον εξευτελιστικό.
Όλοι περιμένουμε πώς και πώς τις ζεστές ημέρες να πεταχτούμε σε μια κοντινή παραλία και να βουτήξουμε.
Οι άνθρωποι αυτοί έχουν την πρακτική δυσκολία,
πώς θα μπουν με το καροτσάκι στη θάλασσα.
Και ξέρετε κάτι;
Είμαι σίγουρη ότι οι γονείς αυτών των παιδιών κι οι δικοί τους άνθρωποι,
που τους συνοδεύουν πάντα,
κουτσά-στραβά έχουν βρει τρόπο και τους βάζουν στο νερό.
Αγκαλιά, στην αγκαλιά που πάντα είναι εκεί για εκείνους και κάνει τα πάντα για ένα δικό τους χαμόγελο.
Είναι πιο σημαντικό να βάλουμε boho διακόσμηση, να καλέσουμε τον καλύτερο DJ,
να βάλουμε ένα μανάρι στην υποδοχή, να κάνουμε κι ένα πάρτι,
να βάλουμε πουφ, ριχτάρια κι ό,τι άλλο για να τραβήξουμε την προσοχή –φιοριτούρες κι ασημαντότητες– και ξεχνάμε τα βασικά.
Ένα απ’ αυτά είναι ότι κάποιοι συνάνθρωποί μας θέλουν και δεν μπορούν να χαρούν τη θάλασσα,
κι ενώ μπορούμε, δεν τους διευκολύνουμε.
Είμαι σίγουρη ότι κάποιοι δήμοι έχουν τοποθετήσει ράμπες,
το θέμα είναι γιατί να μην υπάρχουν ράμπες σε όλους τους δήμους που έχουν παραλίες.
Γιατί να μας φαίνεται εξωπραγματικό και να κάνουμε είδηση την τοποθέτηση μιας ράμπας, όταν θα πρέπει να είναι αυτονόητο;
Κάθε παραλία θα πρέπει να έχει ειδική ράμπα για ΑμεΑ.
Για όλους τους συνανθρώπους μας που θέλουν να χαρούν κι εκείνοι το καλοκαίρι και λόγω κάποιων δυσκολιών,
που τους έφερε η ζωή, δεν μπορούν.
Και δεν μπορούν, όχι γιατί δεν είναι εφικτό, αλλά γιατί εμείς,
η ίδια η κοινωνία στην οποία συμπεριλαμβάνονται οι άνθρωποι αυτοί,
δεν ενδιαφέρεται για εκείνους ή τους παραμελεί.
Πώς μπορείς εσύ να πίνεις ανενόχλητος το κοκτέιλ σου και να πλατσουρίζεις,
όταν βλέπεις ότι ένας άνθρωπος κάθεται με την μπλούζα του στο καροτσάκι κάτω απ’ την ομπρέλα
και βλέπει τη θάλασσα από μακριά;
Ή μήπως εσύ θεωρείς πως δε φέρεις καμία ευθύνη;
Ας το ρίξουμε στο κράτος και την κοινωνία, μωρέ.
Ξεχνάς, όμως, πως είσαι μέρος της.
Γιατί αν δεν πεις κι εσύ μια κουβέντα στον εκάστοτε υπεύθυνο του δήμου αλλά και τον ιδιοκτήτη beach bar,
αν δε θίξεις το θέμα ενώ βλέπεις το πρόβλημα, πώς ελπίζεις ν’ αλλάξει;
Υπάρχουν ευαισθητοποιημένοι άνθρωποι γύρω μας, δεν είναι όλοι όμως.
Γιατί η κοινωνική ευαισθητοποίηση δεν έρχεται απ’ τη μια μέρα στην άλλη,
χρειάζεται κι αυτή καλλιέργεια.
Το καλοκαίρι ανήκει σε όλους μας.
Όλοι έχουμε δικαίωμα να χαρούμε τον ήλιο και τη θάλασσα με αξιοπρέπεια.
Κάθε οργανωμένη παραλία οφείλει να έχει ειδική ράμπα για ΑμεΑ.
Κι εμείς οφείλουμε, ό,τι κι αν συνέβη στη ζωή αυτών των ανθρώπων,
να τους διευκολύνουμε και να τους δείξουμε ότι η ζωή συνεχίζεται με τη φυσιολογικότητά της.
Κι όπως έλεγε κι ο Καφάβης στο «Όσο μπορείς»:
Κι αν δεν μπορείς να κάμεις τη ζωή σου όπως την θέλεις,
τούτο προσπάθησε τουλάχιστον, όσο μπορείς:
μην την εξευτελίζεις.
Κανενός η ζωή δεν είναι άξια εξευτελισμού κι είναι στο χέρι μας να μπορούν να ζουν όλοι με αξιοπρέπεια.
Καλό καλοκαίρι!
