Η Αθήνα έχει ήδη υποστεί την καταστροφή της εκστρατείας στη Σικελία, οι Σπαρτιάτες εισβάλλουν γιά μιά ακόμη φορά και οχυρώνουν τη Δεκέλεια και αποκόπτουν έτσι τους Αθηναίους από τις ζωτική επαφή με την ύπαιθρο, απ’ την Ανατολή οι Πέρσες εκμεταλλεύονται το κενό κι επανεμφανίζονται στο Αιγαίο, ενώ ο ικανός αλλ’ αήθης Αλκιβιάδης προσφέρει προδοτικά, μετά από την Σπάρτη, τις υπηρεσίες του στον Πέρση βασιλιά.
Στο κλεινόν Άστυ της Δημοκρατίας, μέσα σ’ αυτό το κλίμα της σωρευμένης πίεσης, κι ο ενώ ο Πελοπονησιακός Πόλεμος βρίσκεται περίπου στο εικοστό έτος, την εξουσία παίρνουν στα χέρια τους με πραξικόπημα οι ολιγαρχικοί. Καταλυτική η επίδραση των δρωμένων , πολεμικών, πολιτικών, λαθών, καταστροφών, αίματος, προδοσιών, πολλαπλών απειλών και στον πνευματικό τομέα, όπου οι σοφιστικές ιδέες κερδίζουν έδαφος, κυριαρχούν στην Αγορά. Κορυφώνονται από τους σοφοστές τα ερωτήματα για την πολιτική και προσωπική ηθική, για την ποιότητα του προσφορότερου Πολιτεύματος της Πόλεως, για την πιστότητα κι αποτελεσματικότητα των συμμαχιών, για τα ήθη , γιά τον χρηματισμό , γιά την συνδιαλλαγή.
Μ΄ έναν έμμεσο τρόπο όλο το ιστορικό και κοινωνικό πλαίσιο υποφώσκει στην τραγωδία που δίδαξε ο Ευριπίδης περίπου στα 410 π.Χ. τις Φοίνισσες, με τις οποίες κέρδισε το β’ βραβείο, με την οποία ο ποιητής ανατρέχει στο βασικό αρχαίο μύθο για το γένος των Λαβδακιδών.
Τα δεινά των ανθρώπων ως προϊόντα της ανθρώπινης αστοχίας καθώς και της μοίρας διδάσκονται επί σκηνής με τις Φοίνισσες, οι γυναίκες του χορού από την Φοινίκη δίνουν το όνομα στο έργο, όπου η Αρά, η Σφίγγα με τους μεταφυσικούς συμβολισμούς τους και την συνέργεια των θεών είναι παρόντες, μα το κρίσιμο και το κινούν αίτιο είναι πρωταρχικά η ίδια η βούληση των ηρώων, του ανθρώπου. Κι είναι το πάθος για την εξουσία, η αδερφοκτόνος εκδίκηση, η ανεξέλεγκτη αδικοπραγία που σπρώχνουν στο περιθώριο το μεταφυσικό και αναλαμβάνουν τον πρωτεύοντα ρόλο !
Είναι δείγμα της υψηλής τέχνης του Ευριπίδη, της λεπτότητας του πνεύματος του “Οι Φοίνισσες” κι είναι κρίσιμη η ανάδειξη των σοφιστικών νοητικών επιχειρημάτων και σχημάτων ιδιαίτερα σε σχέση με την ανάδειξη της εξουσίας ως αυταξίας, όπως ο ποιητής την βάζει στο στόμα του Ετεοκλή !
Σε τούτη την απαιτητική τραγωδία, που την είπαν Τραγωδία της διχόνοιας, διχόνοια του μύθου των Λαβδακιδών στην αρχαία Θήβα με τον Πολυνείκη και τον Ετεοκλή, διχόνοια στην Ελλάδα με τους Αθηναίους και τους Σπαρτιάτες να πολεμούν επί δεκαετίες, διχόνοια στην Αθήνα μεταξύ δημοκρατικών κι ολιγαρχικών, ο Ευριπίδης χρησιμοποιεί το πρώτον γραπτώς την λέξη “μειξοβάρβαρος” !
Την βάζει στο στόμα της ηρωίδας του,
της Αντιγόνης, καθώς αυτή εν προλόγω συζητάει με τον Παιδαγωγό :
“ως αλλόχρως όπλοισι, μειξοβάρβαρος “,
του λέει σχολιάζοντας τον σύγγαμβρο του αδερφού της του Πολυνείκη,
κι εμείς στην καθομιλουμένη τα νύν θα λέγαμε :
“τι παράξενος μ’ αυτήν την αρματωσιά,
μισός βάρβαρος ” !
Τον θυμήθηκα πολλές φορές, τούτες τις μέρες τον Ευριπίδη,
αφ’ ενός επειδή στο δημόσιο διάλογο η ωμότητα της λογικής
” η εξουσία γιά την εξουσία” ,
“την θεών μεγίστην ώστ’ έχειν Τυραννίδα, τούτο ούν το χρηστόν”
το καταλυτικό επιχείρημα του Ετεοκλή των Φοινισσών γιά την αυταξία της εξουσίας, εμφανίζεται να κυριαρχεί στα καθ’ ημάς πολιτικά πράγματα, εκτοπίζοντας το Δημοκρατικό πρόταγμα , την Δημοκρατική αντίληψη που θέλει την Πολιτική , την εξουσία που πηγάζει από την εντολή του Κυρίαρχου Λαού, να τίθεται στην υπηρεσία της Πόλης και να ασκείται υπέρ της Πόλης και των Πολιτών.
Μείζον το διακύβευμα !
Η συγκέντρωση της εξουσίας στα χέρια των ολίγων είτε του πλούτου, είτε των μέσων μαζικής αποχαύνωσης εγκυμονεί καταλυτικούς κινδύνους, διαβρωτικούς γιά την Δημοκρατία και τους δημοκρατικούς θεσμούς και πολίτες ! Η αντιπαράθεση σ’ αυτήν την καθημερινή διολίσθηση απαιτεί την συνεχή δημοκρατική εγρήγορση, την ποιότητα πολιτικής, την εκφορά μείζονος Πολιτικολυ Λόγου και βέβαια απτές πολιτικές προτάσεις υπέρ του Λαού που χειμάζεται κι αλαφιασμένος παρακολυθεί τα δρώμενα !
Τον ξαναθυμήθηκα αφ’ ετέρου τον κορυφαίο των Τραγικών μας, καθώς ο εκχυδαισμός του πολιτικού επιπέδου στην Βουλή των Ελλήνων, διά στόματος του έχοντος την πρώτη ευθύνη να υπουργεί Ελλάδα και Έλληνες, κατέπεσε στο επίπεδο του μειξοβαρβαρισμού !
Κυριολεκτικά και μεταφορικά !
Μείξις μετά βαρβάρων !
Το πρώτο συνθετικό της λέξης μιά ελληνική πρόθεση , το δεύτερο γνωστή του τουρκικού λεξιλογίου ύβρις, το τρίτον, ελληνικόν ως κατάληξις !
Ως αλλόχρως επιχειρήμασι , θάλεγε η Αντιγόνη !
Μειξοβάρβαρος , θα συμπλήρωνε !
Μειξοβάρβαρος , κ.Πρώτε , γιατί στην Δημοκρατία δεν βρίζουμε , ούτε κάν βαρβαριστί, ούτε εξουθενώνουμε !
Μειξοβάρβαρος , τάχα και κεντροδεξιέ, αφού στην Δημοκρατία επιχειρηματολογούμε, στην Δημοκρατία πείθουμε , παραθέτουμε λογική τεκμηρίωση , συνεγείρουμε όχι με την πρακτική της αυταξίας της εξουσίας και των συμφερόντων των ολίγων ,
αλλά με την λειτουργία των Δημοκρατικών θεσμίων, την υλοποίηση των Δημοκρατικών αρχών, την πρόταξη των κοινών συμφερόντων της Πόλης και των Πολιτών !
Κι αυτή , η μειξοβάρβαρη, πρωθυπουργική καταφυγή , η πολιτικώς και πολιτιστικώς μειξοβάρβαρη αναφορά που τον εξέθεσε και θα τον εκθέτει στα μάτια των Ελλήνων (φαντάζεστε ποτέ τον Γεώργιο Ράλλη, τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο ή τον Κωστή Στεφανόπουλο σε τέτοιο ολίσθημα; ) , απαντάτε μόνον με Δημοκρατική αντίκρουση , απαντάτε μόνον στο ποιοτικό επίπεδο που αρμόζει να εκφέρεται ο Δημοκρατικός Πολιτικός Λόγος !
Και πάντως ποτέ μειξοβαρβαριστί !
“Καλόν το νικάν”,
μας διαβεβαιώνουν οι Φοίνισσες του Ευριπίδη εν χορώ,
“ευτυχής είην εγώ” !
Έγνοια μας !
