Μάθημα στο πολυτεχνείο του Χόγκ Κόγκ βλέπω πως έγινε η μπουγάτσα Θεσσαλονίκης(;).
Πράγματι στο πλαίσιο τριήμερου συνεδρίου για την Ελληνική Κουζίνα, που έγινε στο εκπαιδευτικό αυτό ίδρυμα της Άπω Ανατολής, ένας πρωτομάστορας της μπουγάτσας, ο Φίλιππος Μπαντής που διατηρεί ένα από τα παλαιότερα μπουγατσατζίδικα της συμπρωτεύουσας μύησε τους φοιτητές στα μυστικά του εδέσματος
‘Ενα προιόν με βαθιά ιστορία που υπάρχει από τα βυζαντινά χρόνια! Οι φοιτητές δεν έχασαν λεπτό από την παρακολούθηση του …νόστιμου μαθήματος και η μπουγάτσα Θεσσαλονίκης τους εντυπωσίασε, κρατώντας αμείωτο το ενδιαφέρον τους από την αρχή μέχρι το τέλος.
Μάλιστα κάποιοι κατάφεραν να μάθουν έστω και διαδικτυακά να ανοίγουν φύλλο και ξετρελάθηκαν με την μπουγάτσα κρέμα, κρατώντας αναλυτικά σημειώσεις ώστε να δοκιμάσουν να την παρασκευάσουν στο σπίτι.
Βέβαια η αρχική προέλευση της ιδέας της παρασκευής μπουγάτσας, σύμφωνα με αναφορές παλαιότερων, προέρχεται από την γεωγραφική περιοχή του Βυζαντίου. Πιο συγκεκριμένα φαίνεται να προέρχεται από την Κωνσταντινούπολη, όταν ήταν ακόμα Ελληνική, δηλαδή πριν το 1453μ.χ. και την άλωση της «Πόλης» από τους Τούρκους.
Είναι γνωστό ότι στο Βυζάντιο υπήρχε μεγάλη παράδοση στα γλυκά ταψιού αλλά και στις πίτες. Μία μορφή από αυτές τις περίφημες παραδοσιακές πίτες του Βυζαντίου λοιπόν είναι και η μπουγάτσα.
Ακόμα και μετά την άλωση η μπουγάτσα εξακολουθεί να διαπρέπει, σύμφωνα με ταξιδιωτική μαρτυρία του 16ου και του 17ου αιώνα. Ο ταξιδευτής Εβλιά Τσελεμπή αναφέρει ότι στην Κωνσταντινούπολη δύο φούρνοι παρασκεύαζαν “μπουγάτσα κουρού”, κιγμαλί (με κιμά), πεϊνιρλί (με τυρί) και “σαντέ μπουγάτσα” (πασπαλισμένη με ζάχαρη άχνη).
Οι κάτοικοι της Πόλης δώσανε το όνομα «μπουγάτσα» ή «μπουγκάτσα», θέλοντας να εννοήσουνε πιθανώς «αλμυρή ή γλυκιά γέμιση πίτας, τυλιγμένη πολύ καλά και στεγανά μέσα στην ζύμη.».
Λεγότανε λοιπόν «πογάτσα» ή «μπογάτσα», από τους Έλληνες και bugatsa (μπουγκάτσα) από τους Τούρκους.
Η μπουγάτσα κυριάρχησε στον Ελλαδικό χώρο μετά την Μικρασιατική καταστροφή από τη Βόρεια Ελλάδα ως την Ήπειρο και από την Πελοπόννησο ως την Κρήτη. Ιδιαίτερα όμως πολιτογραφήθηκε ως Θεσσαλονικιά και Σερραία, καθώς στη Βόρεια Ελλάδα στεγάστηκε μεγάλος αριθμός προσφύγων από τη Μικρά Ασία.
Μόνο που εμείς ως Σερραίοι τα τελευταία χρόνια ξεχάσαμε την …προβολή της
Το θυμήθηκε βέβαια ο πρωην Αντιδήμαρχος Παναγιώτης Γρηγοριάδης και μας έστειλε τα …χαμπέρια!
Μπας και πρέπει να την ξαναθυμηθούμε;
