Ολόκληρη η ομιλία του βουλευτή τη Ελληνικής Λύσης στην «Ενότητα «Περιβαλλοντική Εκπαίδευση». Ειδικότερo θέμα: Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και Περιβάλλον
Να καλωσορίσω και τους εκλεκτούς καλεσμένους, σε ένα ευαίσθητο, αρκετά σοβαρό θέμα, το οποίο αναλύουμε πολλές φορές, όπως όλα τα σοβαρά ζητήματα μέσα από την αρμόδια Επιτροπή.
Είναι ένα θέμα, το οποίο έπρεπε να μας απασχολήσει πιο σοβαρά. Δεν μας απασχόλησε.
Μόλις την δεκαετία του 1960 αρχίσαμε, δειλά-δειλά, στην Ευρώπη, να ασχολούμαστε με το περιβάλλον.
Σήμερα, πρέπει να μιλήσουμε για τις επόμενες γενεές και να τους πούμε τι έπρεπε να κάνουμε, αλλά, κυρίως, τι πρέπει να κάνουμε.
Το επιχειρείν.
Αν υπάρχει μία σωστή ισορροπία, που μπορεί να υπάρξει ισορροπία με το περιβάλλον, μπορεί να δημιουργήσει νέες προοπτικές. Μπορεί να φέρει, όμως, και νέα, άλυτα πολλές φορές, διογκωμένα προβλήματα.
Και για να γίνω πιο κατανοητός, θα δώσω παραδείγματα.
Κώστας Μπούμπας:Το να φτιάξεις ένα τεχνητό φράγμα, όπως στην περιοχή από όπου κατάγομαι, στις Σέρρες, και να δημιουργήσεις μια τεχνητή λίμνη, όπως είναι ο σπάνιος υδροβιότοπος με την πανίδα και τη χλωρίδα που έχει η Κερκίνη, είναι κάτι πάρα πολύ όμορφο.
Ήρθαν κορμοράνοι, ήρθαν οι ερωδιοί, ήρθαν οι πελεκάνοι, που δεν θα έρχονταν σε άλλη περίπτωση, αν εμείς δεν δημιουργούσαμε μία τεχνητή λίμνη.
Το θέμα είναι, όμως, τι κάνουμε από δω και πέρα, για να προστατέψουμε εμείς αυτά τα αποδημητικά πουλιά και όχι μόνο.
Πώς τουλάχιστον περνάμε αυτή την ηθική.
Διότι, όταν μιλάμε για περιβάλλον, μιλάμε για ηθική.
Υπάρχει αυτό το τρίπτυχο ότι: Πρέπει να μάθουμε τα πάντα γύρω από το περιβάλλον. Να έχουμε εκπαίδευση μέσα στο περιβάλλον.
Και να έχουμε μία εκπαίδευση για το περιβάλλον. Έχει τη σημασία του.
Από εκεί και πέρα, όμως, επειδή ήδη έχουμε δημιουργήσει αυτήν την τεχνολογία του know how, έχουμε δημιουργήσει αυτά τα μεγάλα αστικά κέντρα.
Αυτό το τσιμέντο, αυτό το πολεοδομικό υλικό που μπήκε στη ζωή μας – αναπόφευκτα, δεν λέω- τα παιδιά δεν έχουν εκ του σύνεγγυς βιώματα από το περιβάλλον.
Όσο και αν τους μιλάμε για την αξία ενός δάσους, ή για την αξία ενός ποταμού, δεν μπορούν να το κατανοήσουν.
Ή, για ένα σπάνιο ζώο που τείνει να εξαφανιστεί, δεν έχουν την ευκαιρία να το δουν και να το βιώσουν από κοντά.
Άρα, λοιπόν, πρέπει να δημιουργηθούν, τουλάχιστον και σε πανεπιστημιακό επίπεδο, όσο περισσότερο γίνεται, οι λεγόμενες εκπαιδευτικές περιβαλλοντικές εκδρομές, πέρα από τη γνώση.
Η γεωγραφία και η εκπαίδευση δεν είναι κάτι ανεξάρτητο.
Υπάρχει γεωγραφική εκπαίδευση και κατ’ επέκταση η περιβαλλοντική εκπαίδευση. Άρα, λοιπόν, είναι συγκοινωνούντα δοχεία.
Πρέπει να δώσουμε, λοιπόν, αυτά τα εχέγγυα.
Αν πάμε σε παραδείγματα, θα μπορούσα να σας δώσω πολλά.
Για παράδειγμα, δεν υπάρχει, αυτή τη στιγμή, η ορθολογιστική διαχείριση του νερού. Θα έπρεπε ήδη να έχουμε συστήσει έναν εθνικό φορέα νερού.
Το έχει κάνει το Ισραήλ και έχει μετατρέψει μια ξερική τοποθεσία κατά το 60% αρδεύσιμη.
Δεν διδαχθήκαμε, λοιπόν, ούτε από το παρελθόν, με τις μεγάλες εποχές λειψυδρίας. Δεν δίνουμε σημασία στον αέρα.
Δεν βάζουμε φίλτρο στα φουγάρα, γιατί πρέπει να λειτουργήσουν κάποιες βιομηχανίες, αναπόφευκτα.
Δεν γίνονται σωστές μελέτες.
Άρα, λοιπόν, πρέπει να δούμε κάποιες περιοχές που είναι επιβαρυμένες.
Παραδείγματα ουκ ολίγα.
Σε ορισμένες περιοχές, δυστυχώς και στην Ελλάδα, το αρσενικό είναι σε πολύ υψηλότερα επίπεδα από τα συνηθισμένα και δεν είναι θέμα εδαφολογικών μελετών.
Είναι λόγω της επεξεργασίας του χρυσού, για παράδειγμα στις Σκουριές. Έχει δημιουργήσει πρόβλημα.
Έχει αποφανθεί το Εθνικό Κέντρο Διαπίστευσης, από το 2013, -είναι εθνικός φορέας- και λέει ότι το αρσενικό στην περιοχή είναι 2.633 φορές πάνω από τα επιτρεπτά όρια.
Τι κάνουμε εμείς γι’ αυτό;
Μιλάμε μόνο για το επιχειρείν;
Για να καταστρέψουμε το περιβάλλον, το οποίο δεν είναι δικό μας;
Eίμαστε φιλοξενούμενοι στον πλανήτη και το ξέρουν τοις πάσι. Πρέπει να το παραδώσουμε στους επόμενους. Δυστυχώς, ο πλανήτης, νομοτελειακά, θα κάνει τον κύκλο του.
Όσον αφορά, λοιπόν, για παράδειγμα, την ανεξέλεγκτη εναπόθεση των απορριμμάτων.
Κώστας Μπούμπας:Όσοι προέρχεστε από την Αυτοδιοίκηση -και είστε πολλοί-, το ξέρετε ότι δεν το διαχειριστήκαμε σωστά.
Έρχονταν χρήματα, για να μην είναι ανενημέρωτοι οι πολίτες και τα χρήματα αυτά πήγαιναν και άλλαζαν κωδικούς, για να καλύψουν άλλες ανάγκες.
Άρα, ο κόσμος έμεινε πίσω. Δεν γνωρίζουμε πόσο επιβάρυνση μεγάλη έχουν οι μπαταρίες
. Ξεκίνησε δειλά-δειλά ένα πρόγραμμα, το έχω πει και σε άλλες ομιλίες, αλλά δεν το έχουμε περάσει στα παιδιά αυτό.
Ή, εν πάση περιπτώσει, να δημιουργηθούν κάποιες βιομηχανικές υποδομές, με όλα τα κριτήρια, για να μπορούν και να παράξουν, αλλά λελογισμένα, χωρίς να δημιουργούν προβλήματα.
Σήμερα, θεωρούμε κάποιες χώρες πρότυπο.
Όμως, αυτές οι χώρες καταπατούν δικαιώματα.
Αν πάμε, για παράδειγμα, στην Ιαπωνία.
Καλή η Ιαπωνία, αλλά καταπατά και σκοτώνει τις φάλαινες.
Γιατί; Μετά από 30 χρόνια και πάλι το κυνήγι φαλαινών.
Έτσι θεωρείται προηγμένη μια χώρα;
Όταν καταπατά ζωές, είτε στα έμβια όντα, είτε στο φυτικό περιβάλλον; Εκεί θέλει προσοχή.
Δεν λέω, πρέπει να πάμε και σε μια παραγωγική δραστηριότητα, λόγω της ανάγκης του ανθρώπου, σε ότι αφορά στην παραγωγή κρέατος.
Όμως, εκεί πρέπει να μεταλαμπαδεύσουμε στα παιδιά μας αυτή την ευαισθησία.
Και, κύριε Υπουργέ, μια και είστε εδώ.
Διάβασα ένα άρθρο από την Πανελλήνια Ένωση Εκπαιδευτικών Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης.
Δεν ξέρω κατά πόσο ισχύει. Είχατε συνάντηση.
Δεν ξέρω αν είχατε εσείς, προσωπικά, ο ίδιος και τον Οκτώβριο, που ζήτησαν μία συνάντηση, αλλά και ένα άρθρο τους, που διάβαζα τον Ιανουάριο, όπου τα 53 Κέντρα Περιβαλλοντικής Εκπαίδευσης έχουν ελλείψεις.
Δηλαδή, δεν είναι στελεχωμένα. Και θα πρέπει να στελεχωθούν και με ανθρώπους που έχουν, βέβαια, και τις απαιτούμενες γνώσεις.
