Όταν έρθει ο καιρός που θα νιώσεις τη μοναξιά να βαραίνει τα βήματά σου και να πλακώνει το στήθος σου …
Όταν εξακολουθείς να νιώθεις μόνος ακόμα κι όταν περιτριγυρίζεσαι από μια πληθώρα ανθρώπων…
Όταν νιώσεις ότι κανένας δεν σε καταλαβαίνει…
Όταν ακόμα κι εσύ ο ίδιος νιώσεις ότι δεν μπορείς να καταλάβεις τον εαυτό σου… όταν νιώσεις μπερδεμένος… όταν δεν ξέρεις τι θες… δεν ξέρεις που να ψάξεις… που να στραφείς…
Όταν έχει εξαφανιστεί η χαρά από τη ζωή σου, το γέλιο βγαίνει ξεκούρδιστο και ξεχαρβαλωμένο από τα χείλη σου κι εσύ χάνεσαι στη θάλασσα της λύπης…
Όταν η απραξία κινδυνεύει να γίνει δεύτερο δέρμα σου, η αμφιβολία κατατρώγει σαν σαράκι το μυαλό σου και η αναμονή μοιάζει να είναι η μοναδική σανιδα σωτηρίας…
Όταν ο κόσμος αρχίζει να μοιάζει ψεύτικος κι ότι πίστευες πως μπορεί να σου προσφέρει μια πλούσια ζωή αρχίζει να γκρεμίζεται…
Όταν η αγάπη… για ποια αγάπη μιλάμε τώρα… μόνο λέξεις γραμμένες στα χαρτιά… αγαπώ, αγαπάς, αγαπά, αγαπάμε, αγαπάτε…
-«Βρε δε μας παρατάτε πια»… μόνο αυτό θες να αρχίσεις να ουρλιάζεις με μανία… να χάσεις τον έλεγχο… να σε παρασύρει η ένταση που θα έχουν τα ουρλιαχτά σου…
Τότε θα ξέρεις ότι έφτασε πραγματικά ο καιρός για αλλαγή. Έφτασε ο καιρός να χάσεις τον έλεγχο και να ξαναβρείς τον εαυτό σου…
Εκείνη τη μέρα ούρλιαξε με μανία… ούρλιαξε όσο θέλει η ψυχή σου… πάρε ένα μαξιλάρι και χτύπα το ανελέητα… εκτόνωσε μέσα από τις κραυγές σου όλα τα όχι που κατάπιες… όλα τα συναισθήματα απόρριψης, εγκατάλειψης, μη αγάπης που ένιωσες κάθε φορά που έσκυβες το κεφάλι και παραδινόσουν σε κάτι που δεν ήσουν εσύ…
Χτύπα για κάθε στιγμή που δεν σε σεβάστηκες… για κάθε στιγμή που υποδουλώθηκες… για κάθε στιγμή ανελευθερίας που έζησες…
Χτύπα ανελέητα και μετά κλάψε… κλάψε δυνατά μέσα από την γη της θλίψης σου… εκτόνωσε όσα δάκρυα πνίγουν την ψυχή σου…
Θρήνησε αυτό που ήσουν και το έχασες και αυτό που έγινες και σε έκανε να χάσεις τη ζωή…
Και μετά μείνε σιωπηλός… άσε την ιερή σιωπή να σε τυλίξει και άνοιξε τα αυτιά σου και άκου την Ψυχή σου… Αφουγκράσου Την…
Προσπαθεί καιρό τώρα να βρει τον τρόπο να σου μιλήσει αλλά το μυαλό σου παραήταν φλύαρο… ένα συνονθύλευμα από εικόνες και θόρυβο, καμωμένο από μια σαθρή εικονική πραγματικότητα που εποφθαλμιούσε να γίνει η ζωή σου…
Μην περιμένεις να ακούσεις τη φωνή της στα αυτιά σου, ούτε στο μυαλό σου… περίμενε απλά να πλημυρίσει η καρδιά σου από συναισθήματα, από εικόνες, μελωδίες και μυρωδιές!
Ότι αναδύεται μέσα από την καρδιά σου είναι η αλήθεια σου, αποδέξου την! Ενώ ότι έρχεται σαν πληροφορία από το μυαλό σου, φορτωμένο μόνο με τη δόνηση της λογικής άστο να φύγει. Δεν είναι δικό σου…
Παραδώσου στην αίσθηση… κούρνιασε στην αγκαλιά σου… ξαναγίνε παιδί… ξαναγίνε έφηβος… και πάλι ενήλικας… δώσε χώρο στις διαφορετικές ποιότητες του εαυτού σου να εκφραστούν…
Ενθυμήσου ποιος είσαι και ποιος είναι ο δρόμος σου…
Δεν χρειάζεται να ψάχνεις άλλο εκεί έξω… μην περιμένεις κανέναν από εκεί έξω να σου πει ποιος είσαι και τι να κάνεις… μην περιμένεις από κανέναν εκεί έξω να γεμίσει τα κενά σου…
Ο Δρόμος της Λύτρωσης είναι εσωτερικός και οδηγεί στο να βρεις πάλι τον εαυτό σου… Ο Γολγοθάς που βιώνεις δεν είναι έξω σου αλλά μέσα σου…
Οι σκέψεις σου τον δημιούργησαν… τα κρατήματά σου τον δημιούργησαν… όλες οι ανασφάλειες, οι αναβολές, οι εξαρτήσεις, οι ελλείψεις, η εμμονή στην ασφάλεια και η άρνηση να ζήσεις τις ανατροπές…
Γίνε ο Σωτήρας σου και αγκάλιασε τον Εαυτό σου, εκεί στην βαθιά εξαγνιστική σιωπή… μη κρίνεις ότι έγινε… ότι έγινε – έγινε!!! Συγχώρησε…
Αγάπησε ξανά εσένα, άφησε το παρελθόν σου να αναπαυτεί και άνοιξε τα μάτια σου σε ένα ζωηρό και πολύχρωμο παρόν…
Δεν έχει σημασία πόσο χρόνων είσαι… δεν έχει σημασία τι χρώμα έχουν τα μαλλιά σου, τα μάτια σου, το δέρμα σου… δεν έχει σημασία ποιο είναι το φύλο σου… σε ποιον Θεό πιστεύεις…
ΣΗΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΝΑ ΠΙΣΤΕΨΕΙΣ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΑΞΙΖΕΙ ΝΑ ΖΕΙΣ ΣΑΝ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ, ΙΚΑΝΟΣ ΝΑ ΔΙΝΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΙΡΝΕΙ ΑΓΑΠΗ ΑΝΕΞΑΝΤΛΗΤΑ!!!!!!!!
Κι όταν ανοίξεις τα μάτια σε αυτόν τον νέο χρωματιστό κόσμο μην ξεχάσεις να χαμογελάς όποτε οι άλλοι σε αμφισβητούν και δεν μπορούν να αποδεχτούν τον καινούργιο εαυτό σου…
Να χαμογελάς γιατί εσύ ήδη θα ξέρεις ενώ εκείνοι δεν έχουν ακόμα μάθει. Δεν έφτασε το πλήρωμα του χρόνου γι’ αυτούς.
Και μη σε νοιάζει αν θα διαφέρεις από τους πολλούς γιατί οι πολλοί, ή όχλος γίνονται ή πρόβατα και πάντα καθοδηγούμενοι από επιτήδειους δεν ακολουθούν ποτέ το σωστό μονοπάτι. Το δικό τους μονοπάτι…
Αντίθετα να χαίρεσαι και να χαμογελάς όταν βαδίζεις σε δύσκολα μονοπάτια, γιατί σε αυτά σε οδηγεί ο δρόμος που έχει επιλέξει η ψυχή σου και εκεί σίγουρα θα συναντήσεις λιγότερους ανθρώπους από αυτούς που συναντούσες μέχρι τώρα, Ανθρώπους όμως που θα έχουν την γνώση και την δύναμη να ανοίξουν τις δυνατότητες σου σε καινούργιους ορίζοντες…
Γι αυτό μην ανησυχείς αν ο κλοιός της μοναξιάς και του πόνου γύρω σου στενεύει… Ούρλιαξε…
Σφίξε τις γροθιές σου… χτύπα… κλάψε και ύστερα μείνε στη σιωπή και αφουγκράσου…
Θα έρθει ο εαυτός σου να σε συναντήσει και να σε πάρει να διαφεντέψετε μαζί τη ΖΩΗ!
