Πάντως με μια πρόχειρη ματιά που έριξα στον νέο Εθνικό Κλιματικό Νόμο που αφορά στον εκσυγχρονισμό της αδειοδοτικής διαδικασίας για έργα Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας, καταλαβαίνω πως το πλαίσιο αδειοδότησης σταθμών αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας και ανάπτυξης υπεράκτιων αιολικών σταθμών έχει αλλάξει ριζικά και δεν φαίνεται να πολυνοιάζεται για την άποψη των τοπικών κοινωνιών.
Ουσιαστικά δηλαδή ο Κλιματικός Νόμος ορίζει το θεσμικό πλαίσιο για τη σταδιακή μείωση των ανθρωπογενών εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου με σκοπό την επίτευξη κλιματικής ουδετερότητας το 2050, καθώς και για την προσαρμογή στην κλιματική αλλαγή.
Και μάλιστα το νέο νομοθετικό πλαίσιο περιλαμβάνει, μεταξύ άλλων, εθνικούς ποσοτικούς στόχους και επιμερισμό τους στους 7 κυριότερους παραγωγικούς τομείς που έχουν το υψηλότερο περιβαλλοντικό αποτύπωμα, με γενικές κατευθύνσεις αλλά και συγκεκριμένα μέτρα για την επίτευξη των κλιματικών στόχων της χώρας.
Σε αυτόν ορίζονται εθνικοί ποσοτικοί στόχοι για μείωση των εκπομπών αερίων του θερμοκηπίου κατά 55% το 2030 σε σχέση με το 1990, κατά 80% στο 2040, με απώτερο στόχο την κλιματική ουδετερότητα το 2050.
Και φυσικά όλα αυτά τα «φουρφούρια» κάπου δεν πρέπει να μπουν …
Και αν βγάλουμε και τα βουνά που ήδη αποκλείστηκαν..
Μας βλέπω να τα …φορτωνόμαστε
