Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ένας Άρχοντας – όχι του Σκότους – σε μια Περιφέρεια της χώρας, και ο κόσμος τον αγαπούσε πολύ.
Θες γιατί ήταν όμορφος, θες επειδή ήταν ψηλός, λίγο τσουμπωτός, θες διότι ήταν γενναιόδωρος, ναι, από πλούσια οικογένεια, ας το πούμε κι αυτό.
Κρατούσε τα ηνία της εξουσίας με πυγμή και αποφασιστικότητα.
Τοποθετούσε σε θέσεις-κλειδιά έμπιστους, δικούς του ανθρώπους και πάντα είχε το προσδοκώμενο αποτέλεσμα: για αυτόν και τους δικούς, όχι για τον κόσμο (αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα, που θα μας απασχολήσει σε επόμενο Ημερολόγιο).
Αφού, λοιπόν, πήρε- και πάλι- την εξουσία, εμπιστεύθηκε τα κύρια πόστα της Περιφέρειας σε πρόσωπα φερέγγυα. Για αυτόν.
Στον τομέα του Άρτος και Θεάματα είναι αλήθεια πως δυσκολεύτηκε να βρει τον κατάλληλο άνθρωπο. Ήθελε καλλιεργημένο. Μορφωμένο. Εξωστρεφή. Εμπνευσμένο.
Αλλά, κυρίως, επικοινωνιακό: να δείχνει όλα τα παραπάνω, όχι- κατ’ ανάγκη- να τα διαθέτει επί της ουσίας.
Δεν τον ενδιέφερε- είναι αλήθεια- το βάθος παρά η εικόνα. Με άλλα λόγια, ποθούσε το Φαίνεσθαι και όχι το Είναι.
Ναι, καλά κατάλαβες, Αγαπητό μου Ημερολόγιο! Ναι. Έναν άνθρωπο που να έχει θράσος, μέσα στην απόλυτη άγνοιά του.
Έψαξε πολύ ο Άρχοντας. Έστυψε το μυαλό του, είδε λίστες με ονόματα, διέγραφε, διέγραφε, αποτέλεσμα δεν είχε.
Ένα απόγευμα, απελπισμένος στο γραφείο του, έκανε παρέα με το αδιέξοδό του, όταν χτύπησε η πόρτα και εμφανίστηκε στην παραστάδα της μια κυρία.
Αν θα ήταν έρωτας, θα ήταν κεραυνοβόλος! Τι κεραυνοβόλος λέω! Κάτι περισσότερο: καταιγίδα, χείμαρρος!
Ανεμοστρόβιλος τον πήρε και τον σήκωσε. Μόλις την αντίκρισε, κατάλαβε πως αυτό το πρόσωπο μπορεί να δώσει σάρκα και οστά στο όραμά του, για μια Περιφέρεια γεμάτη Πολιτισμό, Όπερες, Συμφωνικές Ορχήστρες, φωτογραφίες με Βαρύτονους και Μαέστρους!!
Από τότε στο Άρτος και Θεάματα κανοναρχεί μία γυναίκα.
Διότι δεν ήταν όποια και όποια: με γαλλικά και πιάνο ( όχι, καλέ, και « Ρήγα Φεραίο», μην πάει ο νου σου στο κακό…) με εξωστρέφεια, με καλλιέργεια( ή, τουλάχιστον, αυτό δείχνει σε κάθε ευκαιρία).
Οι προσδοκίες του Άρχοντα ξεπεράστηκαν. Σε αυτή τη ζωή είναι να έχεις και λίγη τύχη…
Το Άρτος και Θεάματα δικαίωσε τον τίτλο του: μοίραζε απλόχερα- το τονίζω, απλόχερα- Άρτο.
Σε δικούς, φίλους, ευνοημένους, ευεργετημένους, κουμπάρους, μπατζανάκηδες, ξαδέρφες, αδερφές, πεθερές και συμπεθέρες.
Διάφοροι παρατρεχάμενοι της ψιθύριζαν ότι ο Άρτος παχαίνει αλλά αυτή δεν είχε ευήκοα ώτα.
«Μαντάμ, οι υδατάνθρακες δεν ενδείκνυνται στην περίπτωσή μας!»
«Μαντάμ, μπουκώσαμε! Μαντάμ, ας κρατήσουμε τα προσχήματα!»
«Ο χορτάτος άνθρωπος δεν κινδυνεύει» τους αποστόμωνε, με περισσή αλαζονεία.
«Εξάλλου, έχουμε κι ένα επίπεδο. Μια περιφέρεια! Πώς θα την συντηρήσουμε;»
Παράλληλα με τον Άρτο βάδιζαν και τα Θεάματα: πάλι σε δικούς, φίλους, ευνοημένους, ευεργετημένους, κουμπάρους, μπατζανάκηδες, ξαδέρφες, αδερφές, πεθερές και συμπεθέρες, που την αποθέωναν.
Άλλοι γιατί έτρωγαν ολόκληρες φέτες από τον Άρτο, άλλοι γιατί τσιμπούσαν ένα ικανοποιητικό κομματάκι και άλλοι γιατί έγλυφαν τα ψίχουλα από τους προηγούμενους.
Και αυτοί οι τελευταίοι, κοίτα να δεις, ήταν άνθρωποι από τα μέρη της, κοντοχωριανοί.
Η Μαντάμ, όμως, είχε και μια αδυναμία, Αγαπητό μου Ημερολόγιο! Μια κρυφή, τόση δα προτίμηση. Έλα, μην πάει-και πάλι- ο νου σου στο κακό…
Προτιμούσε τους « Επώνυμους». Τους ανθρώπους των Εξώφυλλων, των Πηχυαίων τίτλων, των Πρωινάδικων, των Μεγάλων Stage. Δεν την μπορούσε την μπασκλασαρία…
Όχι διότι ήταν σνομπ, όχι βρε, μα, να, ξέρεις, ο οργανισμός της, η ανατροφή της, η ιδιοσυστασία της ήταν αλλεργική στο μικρό, το ταπεινό, το αδύνατο, το αθόρυβο…
Ένοιωθε άβολα, αμήχανα, πώς το λένε, με τους ανεπίπεδους ( ναι, έτσι το έλεγε) ανθρώπους. Σα να την στένευαν τα ρούχα της μόλις τους αντίκριζε…
Είχε, επιπλέον, και μία ακόμη αδυναμία η Μαντάμ: ένα πολυτάλαντο, μοναδικό, ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟ δεξί χέρι. Έναν συνεργάτη που ήταν το alter ego της.
Χωρίς αυτόν πουθενά. Χωρίς αυτόν θέαμα δεν υλοποιούνταν. Μπουκωμένος από τον πολύ Άρτο, την ακολουθούσε σαν πιστό σκυλί, έτοιμο να κατασπαράξει όποιον αντιμιλούσε στην αφεντικίνα του. Όταν αυτή ήταν μπροστά, βέβαια… Διότι από πίσω… Θου, Κύριε, φυλακήν τω στόματί μου!
Μια χρονιά, που έπεσε πείνα στην Περιφέρεια αλλά οι αποθήκες της είχαν περισσευούμενο Άρτο, φώναξε- και πάλι- τους « Επώνυμους».
Τους μοίρασε γενναία κομμάτια Άρτου, χωρίς, καν, να καταδεχτεί να συναντήσει τους «ανώνυμους», παρότι οι τελευταίοι φώναζαν για την ανέχεια και την ανάγκη τους…
Αλλά, Αγαπητό μου Ημερολόγιο, για να είμαι δίκαιη, θα πρέπει να προσθέσω και τούτο: όταν έσφιξε η ανέχεια και ο Άρτος τελείωνε, πέταξε τα ξεροκόμματα στους κοντοχωριανούς, αφού τους ζήτησε να φωτογραφηθούν μαζί της με πλατύ χαμόγελο.
Έτσι, όλοι μάθαμε, επιτέλους, πως η Μαντάμ είχε συναισθήματα και για τους κοντοχωριανούς- πλην ανεπίπεδους, διότι ο Άρχοντας της θύμισε πως πολύ σύντομα θα ξαναζητήσουν τη συναίνεση αυτών, των κοντοχωριανών, και πως οι Μαέστροι και Βαρύτονοι και παραπανίσια κιλά έβαλαν από τον Άρτο της Περιφέρειας και δεν ανήκουν σε αυτήν.
ΥΓ: Οποιαδήποτε ομοιότητα με Πρόσωπα και Καταστάσεις εννοείται πως δεν είναι τελείως συμπτωματική…
