Αναδρομή στην ζωή και στην καλλιτεχνική πορεία του Πάμπλο Πικάσο
Στα 139α γενέθλια του Πάμπλο Πικάσο, ανατρέχουμε στη ζωή και την καριέρα του καλλιτέχνη που καθιερώθηκε από τους ιστορικούς αλλά και το κοινό, ως ο πατέρας της μοντέρνας τέχνης
“Δεν ζωγραφίζω όπως αυτό που βλέπω αλλά αυτό που σκέφτομαι”. Και πράγματι, με εικόνες πιο πολύ σαν σκέψεις παρά αντικατοπτρισμοί της πραγματικότητας, ο Πάμπλο Πικάσο, υπήρξε ένας από τους σπουδαιότερους καλλιτέχνες τους προηγουμένου αιώνα, θεμελιώνοντας και διαδίδοντας το κίνημα της μοντέρνας τέχνης. Τα έργα του, γνωστά σε όλο τον κόσμο για την εκκεντρικότητά τους, αποτελούν αντικείμενο συζήτησης και έμπνευσης για πολλούς σύγχρονους καλλιτέχνες
Τα πρώτα χρόνια του Πάμπλο Πικάσο.
Γεννήθηκε στις 25 Οκτωβρίου του 1881 στη Μαλάγα της Ισπανίας. Ο πατέρας του ήταν καθηγητής σχεδίου και ζωγράφου, και έτσι ο Πικάσο ξεκίνησε να ζωγραφίζει νωρίς στη ζωή του και το ταλέντο του έγινε φανερό αρκετά σύντομα. Στην ηλικία των 14 ετών ξεκίνησε να φοιτά στην Σχολή Καλών Τεχνών La Llotja όπου δίδασκε ο πατέρας του. Στα 16 του, έχοντας ήδη θέσει τις βάσεις ενός ανερχόμενου καλλιτέχνη, συνέχισε τις σπουδές του στη Σχολή Καλών Τεχνών της Μαδρίτης.
Κατά τη διάρκεια των σπουδών του, ο νεαρός Pablo εγκατέλειψε την υπογραφή «Ruiz» (επίθετο του πατέρα του και αρκετά συνηθισμένο στην Ισπανία) που τόσο καιρό χρησιμοποιούσε και υιοθέτησε το «Picasso» (επίθετο της μητέρας του). Το 1899 επέστρεψε στη Βαρκελώνη. Την περίοδο αυτή δημιούργησε έργα όπως «Η Πρώτη Κοινωνία»(1896) και «Επιστήμη και Φιλανθρωπία»(1897).
Οι δίαφορες καλλιτεχνικές νοοτροπίες του Πικάσο.
Το Παρίσι για τον Πικάσο αποτέλεσε μια από τις σημαντικότερες στιγμές στην τέχνη του. Θρηνώντας για την αυτοκτονία του φίλου του Carlos Casagemas, τα έργα του Πικάσο αρχίσαν να κυριαρχούνται από μπλε, ψυχρές αποχρώσεις, χρώματα που έδωσαν το όνομα στην Γαλάζια Περίοδο (1900-1904). Τα θέματα αντικατόπτριζαν την ψυχική του διάθεση, αφού παρουσίαζαν μοναξιά και σκηνές εξαθλίωσης. Η Γαλάζια Περίοδος χαρακτηρίζεται από τα έργα «Γαλάζιο Γυμνό»(1902), «Η ζωή»(1903) και «Ο γέρος Κιθαρίστας»(1903).
Το 1905 εγκαταστάθηκε οριστικά στο Παρίσι σημαίνοντας τη σύντομη αλλά χαρακτηριστική του Ρόδινη περίοδο (1904-1906). Τα χρώματα θερμαίνονται, γίνονται ροδαλά, τα θέματα δείχνουν αρλεκίνους και κλόουν, καθώς και γυναικεία σώματα. Πολλοί αποδίδουν την αλλαγή αυτή και στην ερωτική ζωή του Πικάσο αφού τότε γνωρίζει και διατηρεί δεσμό με το μοντέλο και μούσα του για ένα χρονικό διάστημα, Fernand Olive. Την περίοδο εκείνη αρχίζει να αποκτά δημοσιότητα στον κόσμο της τέχνης. Στην Ρόδινη Περίοδο συναντάμε έργα όπως «Αγόρι με Πίπα»(1905), «Οικογένεια Σαλτιμπάγκων» (1905), «Gertrude Stein» (1905-06) και «Δύο γυμνά»(1906).
Ο ζωγράφος, τα χρόνια 1907-1909 μελετά και επηρεάζεται από την αφρικανική τέχνη, οδηγώντας τον να δημιουργήσει τον πίνακα ο οποίος, μέχρι το τέλος της καριέρας του, προκάλεσε τις περισσότερες αντιδράσεις: «Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν». Με πρόσωπα που μοιάζουν με αφρικάνικες μάσκες, γωνιακά και παραμορφωμένα σώματα, ο ζωγράφος δίνει τα πρώτα σημάδια για την αρχή μιας περιόδου που θα χαρακτηρίσει την τέχνη του και θα την ανακηρύξει ως η πιο επαναστατική στην ιστορία της μοντέρνας τέχνης.
H αρχή του Πικάσο στον Κυβισμό.
Το 1907 ο Πικάσο γνωρίζει τον Γάλλο ζωγράφο George Braque με τον οποίο ανέπτυξε μία στενή φιλία. Ξεκίνησαν να ζωγραφίζουν πλάι ο ένας στον άλλο, ενώ ο ανταγωνισμός τούς ώθησε να ξεπεράσουν τα όρια της τέχνης τους. Η φιλία τους λειτούργησε εποικοδομητικά γεννώντας την τεχνοτροπία του Κυβισμού. Αντιπροσωπευτικά της περιόδου είναι τα: «Τρεις γυναίκες» (1907), «Ψωμί και Δίσκος με φρούτα σε Τραπέζι» (1909) and «Κορίτσι με Μαντολίνο» (1910)
Το 1914, στην αρχή του Α’ Παγκοσμίου, ο Braque στρατεύεται. Ο Πικάσο μέχρι τότε είχε επωφεληθεί από ότι είχε να του προσφέρει ο φίλος του, ενώ η τέχνη του έχει πλέον ξεκινήσει να αποκτά μία δική της ταυτότητα. Αρχίζει να πειραματίζεται με τις έννοιες του χώρου και του φωτός, τα αντικείμενα μπλέκονται και συνδυάζονται με μέρη του σώματος, καταλήγοντας σε ένα ιδιαίτερο αποτέλεσμα. Δημιουργήθηκαν έργα όπως «Still Life with Chair Caning» (1912), «Ο Χαρτοπαίκτης» (1913-14) και «Τρείς Μουσικοί» (1921).
Πορεία προς την Γκουέρνικα.
Το 1927, ο Πικάσο θα αρχίσει να δημιουργεί σουρεαλιστικούς πίνακες, να ανακαλύπτει νέες έννοιες στα σχήματα και τα αντικείμενα μέσα από την ματιά των Σουρεαλιστών, τα έργα του, ακόμα και απλοϊκά, θα εμφανίζουν μια πληθώρα συναισθημάτων. Η Περίοδος του Σουρεαλισμού θα κρατήσει μέχρι το 1945. Πίνακες της περιόδου αυτής είναι «Η γυναίκα που κλαίει»(1937), «Κορίτσι στον Καθρέφτη»(1932).
Όλα αυτά θα καταλήξουν στη δημιουργία του πιο διάσημου έργου του, την Γκουέρνικα (1937). Τον Απρίλη του 1937 η Ισπανική δημοκρατική κυβέρνηση του ζητά να αντιπροσωπεύσει την χώρα του στην Παγκόσμια Έκθεση του Παρισιού. Ο πίνακας που φιλοτέχνησε σε τρεις μόλις εβδομάδες, παρουσιάζει τον βομβαρδισμό της ομώνυμης πόλης της Ισπανίας από τους Γερμανούς συμμάχους του στρατηγού Φράνκο. Αποτελεί ένα δυνατό σχόλιο για τον Εμφύλιο Πόλεμο που λάμβανε χώρα στην Ισπανία εκείνη τη περίοδο, από έναν καλλιτέχνη που αγαπούσε βαθιά τη χώρα του.
Τα τελευταία χρόνια του Πικάσο.
Το 1946 μετακομίζει στη νότια Γαλλία και αρχίζει να ασχολείται με την κεραμική. Εκεί, το 1953, μετά τον χωρισμό του με την Francoise Gilot, σύζηγος του για 10 χρόνια και μητέρα 2 παιδιών του, γνωρίζει την Jacqueline Rogue σε ένα εργαστήρι αγγειοπλαστικής η οποία, το 1961, θα γίνει η δεύτερη γυναίκα του μέχρι το τέλος της ζωής του.
Στα τελευταία χρόνια του παρήγαγε τουλάχιστον 70 πίνακες, πολλά εκ των οποίων, ήταν ερμηνείες έργων των μεγάλων ζωγράφων που στα 16 του θαύμαζε στις αίθουσες του Prado. Ο Πικάσο πεθαίνει σε ηλικία 91 ετών, στις 8 Απριλίου του 1973, αφήνοντας πίσω του μία ζωή γεμάτη χρώμα και εμπειρίες.
