Ο έρωτας και το δειλό του καθρέφτισμα (ή Ερωτευόμαστε την ιδέα ή το είδωλο;)
Ο αγαπημένος φιλόσοφος Πλάτωνας οραματίστηκε τον μαγευτικό κόσμο των ιδεών κι έγραψε για αυτήν την παράξενη και γοητευτική σύλληψη, για τις αιώνιες και άυλες ιδέες στον πνευματικό κόσμο ,πέρα από τις παρυφές του σύμπαντος και τα θλιβερά τους είδωλα στον υλικό κόσμο.
Εξηγούσε ακόμη πως όταν αντικρίζουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο πάνω στη γη, βλέπουμε στα μάτια του μια θολή και μακρινή αντανάκλαση αυτού που αγαπήσαμε κάποτε στον κόσμο των ιδεών.
Δεν μπορούμε ακριβώς να θυμηθούμε τι ήταν αυτό, η μνήμη μας έχει ξεθωριάσει καθώς ενσαρκωθήκαμε στον επίγειο κόσμο, κι έτσι ερωτευόμαστε παράφορα αυτό το πρόσωπο, γιατί η ψυχή μας κάπου στο βάθος ανακαλεί στα βάθη των ματιών του τις τέλειες, αιώνιες και καθαρές ιδέες.
Μπορεί να ακούγεται παρωχημένη και ρομαντική η ιστορία του Πλάτωνα, ίσως σε κάποιους θυμίζει αφελές παιδικό παραμύθι. Έχετε αναρωτηθεί όμως για την επίμονη τάση μας να εξιδανικεύουμε τον άνθρωπο που ερωτευόμαστε;
Μέσα στο μυαλό και την ψυχή μας εντυπώνουμε όλα αυτά τα υπέροχα χαρακτηριστικά που θα επιθυμούσαμε να διαθέτει το αντικείμενο του έρωτά μας και τα προβάλλουμε σε αυτό σαν καθρέφτισμα σε λίμνη.
Όλη η ομορφιά, όλη η γλύκα, ο πόθος, το χαμόγελο, όλο το φως του κόσμου αντανακλάται στο πρόσωπο που αγαπάμε-ή που νομίζουμε πως αγαπάμε. Πόσες φορές, όταν το δυνατό φως του έρωτα θόλωσε το βλέμμα μας, εξιδανικεύσαμε και θεοποιήσαμε το πρόσωπο αυτό;
Πόσες φορές το τοποθετήσαμε σαν ιερό ειδώλιο σε αρχαίο βωμό και το λατρέψαμε; Πόσες φορές το μυαλό και η καρδιά μας έβαλαν τόσο ψηλά αυτό το πρόσωπο, ώστε να μην τολμούμε καν να το αγγίξουμε αισθανόμενοι ανεπαρκείς και ευάλωτοι;
Όμως η διάψευση και η ματαίωση ελλοχεύει κάπου εκεί κοντά… Όταν πονάμε βαθιά, γιατί ο αγαπημένος μας διαψεύδει τις υψηλές προσδοκίες μας.
Όταν το αντικείμενο της λατρείας μας αμείλικτα σκοτώνει τα όνειρα που πλάσαμε για αυτό, όταν δεν μας αγαπά όπως θα θέλαμε, όταν δεν μας υπόσχεται την άνευ όρων αγάπη που θα επιθυμούσαμε, όταν μας φέρνει στα μάτια δάκρυα απόγνωσης και απελπισίας. Οι προσδοκίες μας καταρρέουν μία μία σαν χάρτινος πύργος και μας αφήνουν με τα χέρια άδεια, με τα όνειρα μεταμορφωμένα σε στάχτη, με την αγάπη μας ανανταπόδοτη, με την καρδιά πληγωμένη και προδομένη.
Ίσως περιμέναμε πάρα πολλά… Γιατί το πρόσωπο αυτό δεν ήταν αληθινό, παρά ένα δειλό καθρέφτισμα αυτού του μεγάλου, του υψηλού, του ιδεατού που προαιώνια γεύθηκε η ψυχή μας σε έναν κόσμο πνευματικό, σε έναν κόσμο όπου μπορούσαμε να δούμε τις ιδέες καθαρές, ολοκληρωμένες και τέλειες, αψεγάδιαστες και αληθινές, την αγάπη και τον έρωτα σε πλήρη και αρμονική ένωση.
Ο υλικός κόσμος είναι ατελής. Ατελές το σώμα μας, η ύπαρξή μας, το μυαλό μας. Μόνο η ψυχή θυμάται, αλλά παραμένει σιωπηλή και αινιγματική στα απύθμενα βάθη του εαυτού μας, έτσι ώστε να αμφιβάλλουμε συχνά και για την ίδια της την ύπαρξη. Ίσως το πρόσωπο που αγαπήσαμε να είναι μια μακρινή ανάμνηση, μία σκιά του ιδανικού, του προαιώνιου, του τέλειου.
Μια ατελής ενσάρκωση της αγάπης, της αφοσίωσης, του πάθους, της τρυφερότητας, της ειλικρίνειας.
Αυτή η εναγώνια προσδοκία, η ελπίδα για τη μέθεξη στο μυστήριο του έρωτα, στην ένωση των Δύο κρύβει αυτήν την αλλοτινή θέαση της ιδέας της αγάπης και του έρωτα. Ο κόσμος της ύλης όμως δεν παύει να είναι ένα είδωλο, μία σκιά.
Ίσως ο μόνος τρόπος για να χειριζόμαστε τη ματαίωση είναι η επίγνωση. Η επίγνωση της ατέλειάς μας. Είμαστε γήινοι, αλλά ενωμένοι με το ουράνιο. Εκεί κοιτάζουμε, εκεί προσβλέπουμε.
Όσο δουλεύουμε πνευματικά για να βρούμε την αλήθεια μέσα μας, τόσο θα κάνουμε ειρήνη με την επίπονη συνειδητοποίηση της ατελούς μας φύσης.
Και ίσως, όταν κατορθώσουμε να βρούμε αυτόν τον άνθρωπο με τον οποίο μας ενώνει η μυστηριακή, η συμπαντική αόρατη κλωστή, να μπορέσουμε μαζί να πορευθούμε στο μαγευτικό αυτό ταξίδι της ζωής μας σε αυτήν τη γη, κρατημένοι χέρι χέρι, ψιθυρίζοντας λόγια αγάπης, υπομνήσεις της αληθινής, αιώνιας και αστείρευτης αγάπης που λάμπει με εκτυφλωτικό αθάνατο φως στον μαγικό κόσμο των πνευμάτων.
Εκεί από όπου η ψυχή μας ξεκίνησε το ταξίδι της, εκεί όπου θα επιστρέψε
