Πακιστανοί στην Ομόνοια περιμένουν με τα κινητά στο χέρι να αυτοκτονήσει Έλληνας
Η φωτογραφία του κ. Στέλιου Στεφάνου για το Intimenews έχει κάνει το γύρο του διαδικτύου. Πλήθος Πακιστανών στην Ομόνοια με τα κινητά υψωμένα καταγράφουν τον Ελληνα που έχοντας πλέον απελπιστεί από την αντιμετώπιση της Ελληνικής Αστυνομίας είπε να ανέβει στο γλυπτό μπας και του δώσει κανείς σημασία.
Του Στρατή Μαζίδη
Αυτή είναι η κατάντια μας. Να σε κλέβουν και να μη σου δίνουν σημασία οι αρχές. Να πρέπει να απειλείς να αυτοκτονήσεις για να σε προσέχουν βάζοντας σε κίνδυνο τη ζωή σου κι ας μην το εννοείς. Ας μη μας διαφεύγει ότι και για το συμβάν στο κοσμηματοπωλείο της Ομόνοιας ο βασικός υπεύθυνος είναι η ΕΛΑΣ που λάμπει δια της απουσίας της από την περιοχή.
Ωστόσο η εικόνα αυτή από την Ομόνοια που κάποτε έσφιζε από γραφεία, καταστήματα και ζωή, είναι χαρακτηριστική. Είναι η αποτύπωση μιας πραγματικότητας σε πλήρη εξέλιξη ήτοι της αλλαγής φυσιογνωμίας και ταυτότητας αυτής της γωνιάς της γης.
Η Ελλάδα αλλάζει χέρια. Διατηρεί μόνο το όνομά της. Όλα τα υπόλοιπα όμως αλλάζουν. Ο πληθυσμός επίσης. Εμείς δε γεννάμε, αλλά άλλοι το κάνουν. Εμείς φεύγουμε και έτεροι μας αντικαθιστούν.
Κι ας μη γελιόμαστε. Αυτό δεν είναι συνέπεια αποκλειστικά των μνημονίων ή του ΣΥΡΙΖΑ. Οι Ελληνες δεκαετίες τώρα σφάζουν επίσημα 150.000 αγέννητα μωρά το χρόνο, μαθαίνουν τη μόδα των διαζυγίων και όχι να αγωνίζονται υπομένοντας. Επίσης πολλοί έμαθαν να κάθονται. Γιατί να μαζέψουν τους καρπούς ή να κάνουν τη χειρονακτική εργασία όταν μπορούσαν να εκμεταλλευθούν τον πεινασμένο άρτι αφιχθέντα παρανόμως στη χώρα μας;
Για ποιο λόγο να καθαρίσουν το σπίτι τους αφού μπορούν να φέρουν με ένα ευτελές ποσό την αλλοδαπή «παραδουλεύτρα»; Και πόσα άλλα ίσως θα μπορούσε να προσθέσει κανείς. Μια άνευ ουσίας επίδειξη δήθεν κοινωνικής ισχύος. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι η χώρα άρχισε να παράγει πτυχιούχους με τη σέσουλα αλλά σταμάτησε να βγάζει υδραυλικούς, τεχνίτες, μάστορες, κηπουρούς. Εργασίες εξ ίσου σημαντικές.
Παραδοσιακές γειτονιές της Αθήνας έπαψαν να είναι και παραδοσιακές και γειτονιές της Αθήνας.
Μια σειρά παραγόντων, παθογενειών και έλλειψης κανόνων χρειάστηκε να ζυμωθούν και να φουσκώσουν παράλληλα για πολλά χρόνια. Τα τελευταία χρόνια βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα. Ήταν όμως απόφαση μεγάλους μέρους της ελληνικής κοινωνίας. Αυτή αναδείκνυε τους εκάστοτε ηγέτες βάζοντας με πλάγιο τρόπο την ατζέντα. Αυτή ζητούσε πχ μόνο ρουσφέτια και όχι κανόνες. Τώρα ήρθε η ώρα του θερισμού. Ό,τι σπέρνεις, θα θερίσεις. Δεν είναι ζήτημα δίκαιου ή αδίκου. Είναι απλά νομοτέλεια.
