Θέλεις-δε θέλεις η καθημερινότητα σε καταπίνει· οι υποχρεώσεις σου ρουφάνε τις αντοχές, σου εξαντλούν τη φαντασία και σε σκλαβώνουν χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια στον ιστό τους.
Δε θα γινόσουν έλεγες σαν τους πολλούς, δε θα ζούσες διεκπεραιωτικά, δε θα αγαπούσες με το ρολόι στο χέρι, κι όμως εδώ είσαι να τα κάνεις όλα αυτά με μια ήρεμη παραίτηση που ναι μεν, δε σε κουράζει παραπάνω, δε σε κάνει όμως να ζεις κιόλας.
“Όποιο κι αν είναι το πρόβλημά σου, όσο κι αν σε πνίγει, ένα φρόντισε αν νοιάζεσαι τον άλλον: να μην τον αφήνεις χωρίς «καληνύχτα».”
Θυμάσαι όταν ήμασταν μικρά που δείχναμε τον καλύτερό μας εαυτό στους έξω, που όλοι μας θαύμαζαν για την εξαιρετική μας ανατροφή κι ευγένεια, μα όταν γυρίζαμε σπίτι αφήναμε το τέρας ελεύθερο κατεβάζοντας μούτρα και στήνοντας αναίτιους καβγάδες με τους γονείς και τα αδέρφια μας για να ξεσπάσουμε τα νεύρα μας;
Ε, κάτι παρόμοιο συμβαίνει και στον ενήλικο μας βίο, μόνο που στη συγκεκριμένη φάση τη νύφη την πληρώνει ο άνθρωπος μας.
Γιατί αν δεν ξεσπάσεις στον άνθρωπο σου, τότε σε ποιον, έτσι δεν είναι; Ποιος θα ανεχτεί τη μαυρίλα σου, ποιος θα δείξει κατανόηση στις εναλλαγές της συμπεριφοράς σου, ποιον άλλο μπορείς να αγνοήσεις μέχρι να σου ξανάρθει όρεξη να συναναστραφείς με κόσμο;
Δε λέω, λογικό απ’ τη μία επειδή η ζωή δεν είναι ρομαντική κομεντί κι όταν υπάρχουν πρακτικά προβλήματα που σε αποτρέπουν από το να ονειρεύεσαι λουλουδιασμένα αύριο δεν υπάρχει ώρα για εξουθενωτικά ρομάντζα.
Να ξεσπάσεις λοιπόν, έχεις-δεν έχεις λόγο. Να ξεράσεις τα ζόρια σου, να εκμεταλλευτείς το ανθρώπινο δικαίωμά σου να μην είσαι τέλειος, να μιζεριάσεις και λίγο, δεν έχει δικαίωμα να σου προσάψει κανείς κάποιο κρίμα.
Άλλωστε, ο άνθρωπος που πραγματικά σε αγαπάει ξέρει να σε νιώθει χωρίς να μιλήσεις, καταλαβαίνει χωρίς να χρειαστεί να ακούσει και θα κάνει ένα βήμα πίσω για να πας εσύ την ψυχή σου ένα βήμα μπροστά, έτσι πάει το πράγμα, μην πολυσκάς.
Μα όποιο κι αν είναι το πρόβλημά σου, όσο κι αν σε πνίγει, ένα φρόντισε αν νοιάζεσαι τον άλλον: να μην τον αφήνεις χωρίς «καληνύχτα».
Κι αν δεν είναι καληνύχτα στα λόγια, ας είναι καληνύχτα σε ένα απλό μήνυμα, κι αν δεν είναι καθόλου καληνύχτα ας είναι μια απλή αγκαλιά, κι αν δεν είναι αγκαλιά, ας είναι ένα τηλεφώνημα για να του πεις πως παρά τα νεύρα σου ήθελες να ακούσεις τη φωνή του πριν κοιμηθείς.
Ούτε κόπο θέλει, ούτε τίποτα. Να σε νοιάζει μόνο, πολύ είναι;
Επειδή έτσι έλεγε η γιαγιά μου, και πολλές άλλες γιαγιάδες που ξέρω· πως ό,τι κι αν συμβεί μέσα στη μέρα, όσο κι αν μαλώσεις με τον άλλον, μην αφήσεις ποτέ να περάσει βράδυ που θα πάτε στο κρεβάτι μουτρωμένοι.
Πως αν νοιάζεσαι κάποιον δεν πρέπει στιγμή να τον αφήσεις να πιστεύει πως είναι μέρος του προβλήματός, κι αν εν μέρει είναι, εσύ να του υπογραμμίζεις πως αυτό δεν είναι ικανό να σε αποτρέψει απ’ το να τον αγαπάς ολοκληρωτικά, ακόμα και τις στιγμές που θα προτιμούσες να μην είναι εκεί.
Επειδή, έλεγε η γιαγιά, πως αν ο άνθρωπός σου μπορεί να κοιμηθεί γνωρίζοντας πως σε πόνεσε μάλλον δεν είναι ο άνθρωπός σου, κι αν αυτό δε σου βγάζει νόημα τότε δεν ξέρω τι μπορεί να σου βγάλει.
Επειδή ο άνθρωπος που νιώθει πως τον εκτιμούν πάντα θα δίνει περισσότερα από όσα αντέχει κι αυτό είναι γεγονός αδιαμφισβήτητο. Δε θέλει σκέψη το νοιάξιμο, ούτε ενέργεια η αγκαλιά, καρδιά θέλει, καρδιά κι αγάπη. Επειδή όσο κι αν σε ρουφάει η ζωή, οι άνθρωποί σου είναι αυτοί που θα την ομορφύνουν, ούτε η δουλειά σου, ούτε το ρεύμα που ξοφλήθηκε ή δεν ξοφλήθηκε στην ώρα του.
Επειδή αυτή η «καληνύχτα» σου δεν είναι για τον άλλον τόσο απλή όσο ακούγεται. Σημαίνει «σε σκέφτομαι», σημαίνει «ξέρω πως φέρομαι σκατά», σημαίνει «δε μου φταις εσύ, ματάκια μου», σημαίνει και «σ’ αγαπάω», σημαίνει πως είσαι εκεί κι αυτό είναι παραπάνω αρκετό απ’ όσο πιστεύεις.
Ξέρεις, οι άνθρωποι ξεχνάμε πως δεν είμαστε εδώ για πολύ, πως κανένας δεν είναι μέρος της ζωής μας για πάντα. Γινόμαστε μηχανές, ρομποτάκια που εκτελούν εντολές μηχανικά κι αγέλαστα, όντα που θεωρούν την ευτυχία πολυτέλεια κι αφήνουν την αγάπη για αύριο επειδή «η αγάπη δεν πληρώνει λογαριασμούς», επειδή δημιουργεί περιττές έγνοιες κι επειδή αδικαιολόγητα εκλαμβάνεται ως δεδομένη.
Να σου πω όμως κάτι που μπορεί να σε συγκλονίσει; Δεν είναι, ούτε αυτή ούτε οι άνθρωποι που μας τη χαρίζουν.
Και μια «καληνύχτα» είναι αρκετή για να δείξεις πως τους εκτιμάς. Επειδή αυτή η μικρή λέξη κάνει πέρα εγωισμούς, νεύρα και μούτρα, αρκεί να μην τη συνοδεύσεις με τελεία.
Ταιριάζει με αποσιωπητικά, με υποκοριστικά και κυρίως με αγκαλιές, με ό,τι κατεβάσει το μυαλό σου, κι αν θέλεις έξτρα πόντους κανόνισε να την ταιριάζεις με μερικά φιλιά και κανένα σκαστό χαμόγελο.
Επειδή η «καληνύχτα» είναι φροντίδα κι η φροντίδα κάνει τα προβλήματα να φαίνονται μια σταλιά. Δεν το λέω εγώ, το έλεγε η γιαγιά μου.
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
