Το ἐκκλησιαστικο Τεχνούργημα
Κράτος – Εκκλησία
Γράφει ο
ΓΙΩΡΓΟΣ Κ. ΚΥΡΜΕΛΗΣ
Οἱ σχέσεις Πολιτείας- Ἐκκλησίας εἶναι μιά μακρά και πονεμένη ἱστορία διακοσίων περίπου ἐτῶν. Πρῶτοι οἱ Βαυαροί ἤρξαντο ἀδίκων χειρῶν( ἔβαλαν χέρι στην ἐκκλησιαστική περιουσίου, χέρι βάρβαρου και ἀσεβέστατου ἅρπαγος), κι ἔγιναν ἔκτοτε πρότυπο για τίς ἐπακολουθήσασες διαδοχικές ἑλληνικές κυβερνήσεις, πού βάδισαν ἀκριβέστατα πάνω στα βήματα ἐκείνων.
Μέχρις ὅτου στά μέσα τοῦ 20ου αίώνα δεν ἀπέμεινε σχεδόν τίποτα στην Ἐκκλησία. Ἄν ἐξαιρέσει κανείς μετρημένα οίκόπεδα, κτισμένα κι ὄχι, στην Ἀθήνα κυρίως( εἶναι τά πολυδιαφημισμένα «φιλέτα») ἀλλά και σε ἄλλες πολλές, ἴσως, πολεις τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὑπόλοιπη περιουσία εἶναι, στο μεγαλύτερο ποσοστό, δασικές και χορτολιβαδικές ἐκτάσεις μηδαμηνῆς ἕως μηδενικῆς ἀξίας.
Ἔχει ἀξία ν΄ἀναφερθεῖ κι εἶναι χαρακτηριστικό τῆς γενικῆς ἁρπακτικῆς διάθεσης, ὅτι τά περισσότερα οἰκόπεδα ἐντός τῶν πόλεων, ἐκκλησιαστικῆς ἰδιοκτησίας, εἶναι δεσμευμένα ἀπό δήμους και ἄλλους πολυώνυμους και περίεργους Ὀργανισμούς και μένουν ἀναξιοποίητα με τις τοπικές Μητροπόλεις να παιδεύονται-χρόνια- δικαστικῶς με τους ἀπρόσωπους(γι αὐτό και δυσκολοπολέμητους) ἅρπαγες χωρίς κανένα ἀποτέλεσμα.
Τελικά εἶναι ἕνας τεράστιος και σατανικά οίκοδομημένος, διατυπωμένος και πειστικός, στο μεθυσμένο κοπάδι, ὁ μῦθος περί τεράστιας και ἀνυπολόγιστης ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας.
Εἶναι περισσότερο ἀπό βέβαιο, ὅτι ἐάν ἡ Ἐκκλησία ἀφηνόταν να ζήσει ἀπό τον λεγόμενο πλοῦτο της και ν’ἀφεθεῖ να ρυθμίσει μόνη της, ὄχι τά ἀμέτρητα ὑπέρ τοῦ λαοῦ φιλανθρωπικα και κοινωνικά της Ιδρύματα και
Ὀργανώσεις, ΑΛΛΑ μόνο τη μισθοδοσία τῶν ἱερέων( περίπου 10.000 οἰκογένειες) και λαϊκῶν της ὑπαλλήλων, οἱ κληρικοί της θα ἔφθαναν( εδῶ κυριολεκτῶ)στο προπολεμικό-μεσαιωνικό θα ἔλεγα χάος, ὅταν κατά τακτές μέρες-δυό φορές το χρόνο- περιφέρονταν στούς δρόμους τῶν χωριῶν μ΄ἕνα γαϊδουράκι και ἕνα δισάκκι πάνω του, στό ὁποῖο ὅλοι οἱ χωριανοί ἔβαζαν 2-3 ἤ και περισσότερες ὀκάδες σιτάρι, καλαμπόκι κι ὅ,τι ἄλλο φιλοτιμοῦνταν.
Σήμερα, με τη μοντέρνα νοοτροπία, το σκληρό ἀντιεκκλησιαστικό πόλεμο και την ἀναίσχυντη ἀντιθρησκευτική προπαγάνδα ἀπό παντοῦ, θα ἦταν ὁ ἔσχατος γενικός ἐξευτελισμός ὁ δίσκος ἐλεημοσύνης ἀπό μέρους τῶν ἑλληνώνυμων συμπολιτῶν μας.
Μέσα σ’΄ αυτήν τήν περιρέουσα ἀτμόσφαιρα γεννήθηκε ἀπό τους δύο μεγάλους- πιο πάνω-συμβαλλόμενους ἡ ἐπιθυμία εὕρεσης κάποιας λύσης με(τρίχρονη, λένε) προεργασία και, τελικά, ἡ ἐμφάνιση στις τηλεοπτικές οθόνες, τοῦ πρωθυπουργοῦ και τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐμφάνιση πού συντάραξε και ἔπιασε στα πράσα την τά πάντα ἀγνοῦσαν Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας.
Φαίνεται πώς ἡ Ἱεραρχία ἔχει πέσει στο λάκκο τῶν χαμαιλεόντων ἂντιχρίστων και θέλω να πιστεύω-ἀσυναισθήτως- συναινεῖ ἴσως ὡς νεροκουβαλητές στο ἄθλιο κυβερνητικό παιχνίδι, το τόσο τεχνικά και προκλητικά στημένο, δυστυχῶς πρωτοστατοῦντος και τοῦ Ἀρχιεπισκόπου και ἄλλων τινῶν σπουδαρχιδῶν περί αὐτόν.
Και οἱ μέν τελευταῖοι-ἄς πῶ-εἶναι νέοι ἄπειροι και ἄσχετοι περί την διηνεκῆ-διαχρονική τακτική τῶν κυβερνητικῶν ἡγεσιῶν και, βεβαίως θαμπωμένοι ἀπό την αἴγλη και την ὀνειρώδη γι αὐτούς ἀρχιερατική ἀξία.
ΟΜΩΣ ὑπάρχουν και ἡλικιωμένοι, ἔμπειροι και ὐπεύθυνοι ἀρχιερεῖς και, πιστεύω, με ἱκανήν πείρα..
Πείρα ὡς προς την φημΙζόμενη και ἀναμενόμενη ἀποτελεσματικότητα τοῦ ὑπό ἵδρυση κοινοῦ κρατικο-εκκλησιαστικοῦ Ταμείου ἀξιοποίησης τῆς ἐκκλησιαστικῆς περιουσίας. Τους συναινοῦντας Σεβασμιωτάτους ἐρωτῶ εὐσεβάστως, ΓΙΑΤΙ δεν θυμοῦνται το τι ἔγινε με την ἀπό το Δημόσιο διαχείριση τοῦ κάπουτε ἀπό κάθε ἄποψη ἀκμαίου Ταμείου πού ἄκουγε στο ὄνομα ΤΑΚΕ;
Πῶς κατάντησε και κεῖται νεκρόν και ἄπνουν σήμερα με ὅλες τις ἀρνητικές για τους ἰερεῖς συνέπειες; Φοβᾶμαι πώς την ἴδια τύχη θα ἔχει και ἡ προσφερόμενη ἀφόβως και με αἰσιόδοξη σπουδή ἐκκλησιαστική περιουσία.
Αὐτή ἡ ἐναπομείνασα ἐκκλησιαστική περιουσία εἶναι ὅ,τι πλέον ἀπόμεινε, γι αὐτό την θεωρῶ ὡ ζωή, ὕπαρξη και ἔσχατη ἐλπίδα τόσων χιλιάδων ἀνθρώπων, μη ἐχόντων καμία σχέση και εἰδίκευση περί τά οἰκονομικά γι αὐτό και κρεμάμενων εἰς το κενό.
Κενό, διότι ὁ ἐπιχειρούμενος ταμιακός ὀργανισμός σε πολλούς οἰκονομολόγους φαίνεται ὡς κατ’ἐξοχήν ἀφερέγγυος ὡς ἔργο και κατασκευή ἑνός χρεωκοπημένου κράτους, εὑρικόμενου στα χέρια μιᾶς φανατισμένης ἀντιεκκλησιαστικῆς φράξιας.
Ἄς ποῦμε λίγα λόγια για το περισπούδαστο και ὑπό δημιουργία αὐτό Ταμεῖο. ΕΡΩΤΑΤΑΙ:
Ποια εἶναι ἡ ἀκίνητη αὐτή περιουσία πού θα περιληφθεῖ σ’αὐτό; Θα συμμετέχει ἰσότιμα και ἰσόποσα το κράτος-ἀλλά το κράτος ὅ,τι εἶχε-ἀκόμη και τά πλέον εὐαίσθητα, ἐγκαυχήματα και ἐγκαλλωπίσματα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τά κατέθεσε-φεῦ- παρά τους πόδας τοῦ μεγάλου Ὑπερταμείου και μάλιστα για ἑκατό χρόνια. Δεν τοῦ ἔμεινε τίποτε.
Τι θα καταθέσει ὡς κεφάλαιο; ὅ,τι ἀπέμεινε. Τό μόνο πού βλέπω εἶναι ὁ τύβος ΚΑΣΤΑ στην Ἀμφίπολη!
Λοιπόν τι εἴδους μέτοχος εἶναι χωρίως καταβολή ουδέ μιᾶς μετοχῆς; και πῶς θά λαμβάνει τη λεόντεια μερίδα 50%;
Μήπως πρόκειται για ἕνα νέο εἶδος ἅρπαγος; Και πότε θα ἀξιοποιηθεῖ και θα ἀρχίσει να ἀποδίδει( το ἐρώτημα ἔχει τεράστιο βάθος χρόνου μπροστά του)Και-για να είμαστε σοβαροί—μπορεῖ το μερίδιο τῆς Ἐκκλησίας με τον καιρό να φράσει τά 200 ἑκατομμύρια;, δηλ το συνολικό κέρδος θα εἶναι 400 ἑκατομμύρια, ἀφοῦ το κράτος θα ἁρπάζει τά ἄλλα 200;
Ἄς σοβαρευθοῦμε. Μπορεῖ να ὑπάρξει τέτοια θηριώδης ἀπόδοση με αὐτή τη γενικευμένη οἰκονομική ἄπνοια που θα συνεχίσει νά ἐπικρατεῖ; Και ποιός εἶναι ὁ χωρίς την παραμικρή ἀμφιβολία σοβαρός και σουπερ ἀξιόπιστος ἐγγυητής τοῦ ἐγχειρήματος αὐτοῦ, πού και με τυχόν νέες κατολισθήσεις και οἰκονομικές καθόδους, θα συνεχίσει στο διηνεκές την παροχή τῆς δίκαιης και ἀξιοπρεποῦς μισθοδοσίας τῶν κληρικῶν;
Μαθαίνω πώς το παζάρι αὐτά θα λήξει το 2030, διότι, λέει, ἀπό τότε και ἑξῆς τά ἔσοδα τῆς Ἐκκλησίας θα εἶναι ἐξασφαλισμένα στο διηνεκές και τουλάχιστον 200 ἑκατομμύρια. Ἐρώτηση: ἐάν το 2031 τά ἔσοδα εἶναι 150 ἑκ. ποιός θα ἀναπληρώσει το ἔλλεμμα αὐτό. Εἴθε να μη συμβεῖ, μά και οἱ κόκκον νοῦ ἔχοντες γνωρίζουν ποιοί θα πληρώσουν το μάρμαρο. Μακάρι το ἔλλεμμα να ἐμφανισθεῖ μόνο για ἕνα χρόνο. Ποιος ἐγγυυᾶται γι αὐτό; Η κατάσταση αὐτή δεν εἶναι οἰκονομικό πρόβλημα πού το κράτος εἶναι μαθημένο να πειραματίζεται με διάφορες λύσεις-τις γνωρίζουμε ἀπό την όκταετία τῶν Μνημονίων.
Μπορεῖ ἡ Ἐκκλησια να προβεῖ σε τέτοιες ἐνέργειες; Τι θα βάλει ὡς ἐγγύηση στις μεγάλες Τράπεζες τοῦ κόσμου για να «πορευθεῖ» για ἕνα ἤ δύο χρόνια.Ἄλλο ἐρώτημα: τι θα γίνει ἄν σε 5,10 χρόνια μια κυβέρνηση περισσότερο ἀρνητική και ἐχθρική προς την Ἐκκλησία ἀρνηθεῖ πανηγυρικά κάθε σχέση-και μάλιστα οἰκονομική-με την Ἐκκλησία; Γνωρίζουμε ὅτι και σήμερα ἡ πλειονότητα τοῦ κυβερνῶντος κόμματος εἶναι διαρρήδην ἀρνητική με την τεχνουργούμενη μεταξύ πρωθυπουργοῦ και Ἀρχιεπισκόπου λύση.
Μην εἴμαστε ἀφελεῖς και ἀφελῶς αἰσιοδοξοι. Και-προπάντων-μην ἐλπίζει κανείς, μά κανείς, ὅτι οἱ σύγχρονοι ἑλληνώνυμοι συμπολίτες μας, καρκινοβατοῦντες και ἀποστεωμένοι οἰκονομικά ἀπό την προηγηθεῖσα και συνεχιζόμενη κρίση, θα σπεύσουν να γεμίσουν τον ἐτοιμαζόμενον δίσκον ἐπαιτείας.
Κι ὄχι μόνο: «μείζω τούτων ὀψόμεθα», θα δοῦμε ἀκόμη χειρότερα, τά δεινά μας δεν σταματοῦν, μᾶλλον θα δυναμώνουν. Μία ἐλπίδα μόνο ὑποφώσκε στην καρδιά μου, ἐλπίδα ἰσχυρή και ἡ πλέον ἀξιόπιστη.
Ὅτι ὁ Θεός δεν θα ἀφήσει τήν Ἐκκλησία Του ἕρμαιο τῶν περιστάσεων και τῶν ἐχθρικῶν διαθέσεων σύγχρονων Νερώνων και Δεκίων, Στάλιν και Ραμίζ Ἀλία.
Πιστεύω ἀκράδαντα ὅτι «ΤΟΣ ΑΓΑΠΩΣΙ ΤΟΝ ΘΕΟΝ ΠΑΝΤΑ ΣΥΝΕΡΓΕΙ ΕΙΣ ΑΓΑΘΟΝ»
Τά ξαναλέμε.
*Το κείμενο ἀποτελεῖ ἀπάντηση σε πάμπολλες και ἐναγώνιες έρωτήσεις πού μοῦ ὑποβλήθηκαν ἀπό κληρικούς και ὄχι μόνο.
