Μοίρα τῆς ἀγάπης τό ἰκρίωμα τοῦ Σταυροῦ. Χίλιες φορές νά γεννηθεῖ, χίλιες θά τή σταυρώσουν, τήν ἀγάπη, αὐτό τό θετικό πάθος, αὐτό τό ὑπερβατικό πάσχειν, πού ἔκανε συγκεκριμένο τό Θεό, τόν ἄπιαστο κι ἄπειρο.
Αὐτήν τήν ἀγάπη, πού κατέβασε τά οὐράνια καί τά ‘κανε σάρκα ἀνθρώπινη.
Αὐτήν, πού μπαίνει χωρίς βροντές καί προειδοποιήσεις στίς καρδιές, τίς ἀνοίγει, τίς κάνει πλημμύρα ἀνοιξιάτικων λουλουδιῶν.
Γράφει ο Γιώργος Κυρμελής*
Ο Σταυρός είναι: «Το θαύμα της αγάπης»
Τά φύλλα της στάζουν αἶμα.
Τά πλευρά της ἀπό τότε, ἀπό σήμερα, εἶναι πάντα, μά πάντα, πληγιασμένα.
Χίλιες φορές νά γεννηθεῖ, νά ξαναγεννηθεῖ, χίλιες καί πάλι φορές θά τή σταυρώσουν!
Μοίρα της ὁ Σταυρός, αὐτή ἡ μεγάλη ὑπογραφή μέ αἶμα, σκληρή τόσο, ὃσο γλυκά τά νάματά της.
Ποιός ἤπιε ἀπ’ τό ποτήρι της καί δέν ὣρμησε σάν τό ἐλάφι στίς πηγές της!.
Ποιός κουρασμένος ὁδοιπόρος δέν δροσίστηκε στά ζωηφόρα της νερά!
Τό πικρό τῆς Μαρά νερό μεταποιήθηκε σέ γλύκα ἀνέσπερη.
Εκεῖ, πάνω στό Σταυρό, στό ἰκρίωμα.
Αγάπη΄ πρίν πῶ τ’ ὄνομά σου ἤμουν βουβός!
Θαῦμα νόμιζα τήν Ανάσταση , μά δέν εἶναι αὐτή τό θαῦμα.
Αὐτό δέν τό ‘ξερα.
Δέν τόξερα, μέχρι πού συνειδητοποίησα τί εἶναι ἀγάπη.
Τό νιωσα μιά τέτοια μέρα- Μ.Παρασκευή.
Ἡ ἀγάπη δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά σταυρική.
Χωρίς τήν ὀδύνη δέν μπορεῖ νά ὑπάρξει ἡ ἠδονή τῆς ἀγάπης.
Εὐτυχία καί ἀγάπη δέ συμβαδίζουν΄ ἀλληλοαναιροῦνται.
Οἱ ἱκανοποιημένοι δέν ἀγαποῦν, συνηθίζουν. Οἱ πιό πολλές ἀγάπες χάθηκαν στ’ ἀπάνεμα λιμάνια παρά σέ φουρτουνιασμένες θάλασσες. Πολύδακρυς ἡ ἀγάπη. Δυό χιλιάδες χρόνια μόνο ἐκείνη πού σταυρώνεται, ἔχει τό χρῶμα, τήν ὀσμή, τή χάρη, τά σημάδια , τίς πληγές, τό αἶμα, τό νερό καί τό δάκρυ τῆς γνησιότητας.
Τί ἄλλο ἀπ’ ὃλα τοῦτα θά μποροῦσε νά εἶναι ἀγάπη;
Ὃμως εἶναι;
Μαζέψτε τά σημάδια της ἀπό τά πρόσωπα τῶν ἡμερῶν τούτων τῶν πένθιμων. Τά δάκρυα τοῦ νεκραναστημένου Λαζάρου, τῶν ἀδερφάδων του. Τό ξέσπασμα τῶν παιδιῶν τῆς Βαϊοφόρου, τίς κραυγές καί τίς κατάρες τῶν ἡμερῶν.
Τούς βρυχηθμούς τῶν ἄγριων θηρίων τῆς ἀνθρώπινης ἀγέλης, τόν πάταγο τῆς δαιμονικῆς μετάπτωσης, τήν ἰαχή τοῦ ὄχλου ΟΥΑ!, τό σπαραγμό τῆς Μάνας, τῶν γυναικῶν τό κλάμα, τῆς Μαρίας τόν ἃγιο πόθο, τήν ἐρημιά τῆς ψυχῆς τοῦ Πέτρου καί τῶν δειλῶν Ἀποστόλων, ὃλη τήν κουστωδία τῆς ἀνθρώπινης δειλίας. Στίψτε τα ὃλα. Κεράστε τα σ’ ὃλους μας.
Σήμερα, τώρα, πού κρεμμᾶται στό μέσα μας σταυρό πού, ἄλλοι σταυρωτῆδες, στήσαμε καί στήνουμε γιά Κεῖνον.
Ὃλα αυτά δέν εἶναι Ανάσταση.
Θά μποροῦσαν ὃμως νά γίνουν ἄν…ἑνώναμε τήν ὀδύνη του γιά μᾶς μέ τή δική μας ὀδύνη γιά Κεῖνον, πού εἶναι ὁ διπλανός μας.
Ἄν ἔτσι κάναμε, τότε ὃλα αὐτά εἶναι τό θαῦμα πού προηγεῖται.
Αὐτά ὃλα εἶναι ὁ προπομπός τῆς Ανάστασης, εἶναι ὁ δρόμος της.
Χωρίς αὐτά, καλύτερα, χωρίς Ἀγάπη, χωρίς αὐτό τό μέγα καλό καί πρῶτο, Ἀνάσταση δέν ὑπάρχει. Δέν ἓπεται πάντοτε τοῦ Γολγοθᾶ ἡ Ἀνάσταση.
Ἄν ὁ Γολγοθᾶς δέν εἶναι στηριγμένος στό γλυκόπικρο δένδρο τῆς ἀγάπης, παραμένει ἐσαεί σημεῖο θανάτου, ὁ Αδης χαίνων, χαίρων κι ὄχι στενάζων.
Ἡ ἀδυναμία ν΄ἀγαπᾶς ἀνέβασε τό Θεό στό Γολγοθᾶ. Αὐτή ἡ πτωτική κατάρα πού αἰώνια μᾶς παρακολουθεῖ. Αὐτό τό μεσότοιχο τοῦ φραγμοῦ, ἡ ἀδυναμία ν’ ἀγαπᾶς, πού διαλύει τά πάντα. Μιά ἄλλη Ὑπερδύναμη, πού ἀκούει στήν πλουμισμένη λέξη ΑΓΑΠΗ ἀνέβασε τό Θεό στό Γολγοθᾶ γιά νά συντρίψει τήν ἀνθρώπινη ἀστοχία.
Κι αὐτό τό ἀνέβασμα, αὐτή ἡ ὑπερυψωμένη ἀγάπη, ἐκεῖ ψηλά, εἶναι θαυματουργικά ὀδυνηρή. Γι αὐτό, ἀπό τότε, αἰώνιο παρακαλούθημά της ἦταν καί εἶναι ἡ ὀδύνη, ἡ σταυρική ὀδύνη.
Ὃσο πιό μεγάλη ἡ ἀγάπη, τόσο περισσότερη ἡ ὀδύνη.
Ὃσο πιό μεγάλος ὁ σταυρός μας, τόσο πιό γνήσια κι ἀναμενόμενη ἡ ἀνάστασή μας.
Αὐτή τά μετέτρεψε ὃλα ἀπό σκληρά κι ἀπρόσωπα, σέ παιδικά μάτια, ἀστραφτερά, γλυκά, ὄμορφα, ἤπια καί στοργικά.
Αὐτή εἶναι ὁ μανικός ἔρως τοῦ Θεοῦ.
Αὐτή εἶναι ἡ ἀγαπητική θυσία, πού δέ στοχεύει πουθενά παρά μόνο στήν καρδιά. Ἓνας ὁ στόχος, τό πρόσωπο τῆς ἀγάπης.
Τό συγκεκριμένο πάντα, τό σημαδεμένο ν’ ἀγαπηθεῖ, νά συλληφθεῖ στήν ἁρπάγη τῆς ζωῆς πού δέν μπορεῖ νά εἶναι παρά ἀναστημένη, γι αὐτό ἀθάνατη.
Ἡ Ἀγάπη, ἀπό σήμερα, εἶναι, ἄν ποτε, τό σημεῖο τῶν ἀναστημένων καρδιῶν.
Γιατί Καποιος μᾶς ἃρπαξε ἀπ τά μαλλιά, μέ τό πρόσταγμα «ΑΓΑΠΗΘΗΤΕ ΣΤΑΥΡΙΚΑ»: Τότε μονάχα θά νοιώσετε καί θά ζῆτε μαζί μου τήν «ΑΝΑΣΤΑΣΗ>>, τήν ὄντως Θεανθρώπινη.
Ἄμ ποτέ….
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ
* Ο Γιώργος Κυρμελής είναι συνεργάτης της εφημερίδας μας, ένας μοναδικά ικανός δοκιμιογράφος και αρθρογράφος σε θέματα γενικότερου κοινωνικού και Oρθόδοξου θεολογικού προβληματισμού
