Βλέπω εδώ και λίγες μέρες πως άρχισε πάλι η ίδια ιστορία. Πως χαλάει σε κάποιους και κάποιες την αισθητική τους το σώμα μας στην παραλία. Δεν το αντέχουν να το βλέπουν. Ναι. Το σώμα μας.
Τα σώματά μας. Που έχουν κιλά, ραγάδες, κυτταρίτιδα, πεσμένο στήθος ή χαλάρωση.
Τα σώματά μας που είναι ρυτιδιασμένα, κουρασμένα, γερασμένα. Επειδή βλέπεις στον κόσμο της αριστείας πρέπει να είσαι άψογη. Να είσαι τέλεια.
Να είσαι η γυναίκα του εξωφύλλου. Αν δεν πληρείς τις προϋποθέσεις δεν δικαιούσαι να πηγαίνεις για μπάνιο. Πρέπει να μη φοράς μπικίνι, σορτς.
Πρέπει να ζεις στην απομόνωση, να δημιουργείς στον εαυτό σου ενοχές για τα κιλά που δεν μπόρεσες να χάσεις. Να ρίχνεις φταίξιμο σε κείνους τους θηλασμούς που έκανες, τις γέννες, τις εγκυμοσύνες.
Να κατηγορείς τον χρόνο που περνά από πάνω σου.
Να λες φταίει ο μεταβολισμός. Φταίει που γερνώ.
Να ντρέπεσαι. Ναι. Να ντρέπεσαι που δεν είσαι αυτή της αφίσας, η «ιδανική» , που δεν χωράς στο ΧS.
Να αισθάνεσαι άβολα όποτε σηκώνεσαι από την ξαπλώστρα σου και βαδίζεις μπροστά τους.
Επειδή θα ενοχληθούν. Το σώμα σου θα τους ενοχλήσει. Θα τους αηδιάσει.
Είναι γήινο. Αληθινό. Τσαλακωμένο.
