Έχει σπίτια, εκκλησία, στάβλο και εργαστήρια!
Στην επαρχία του Τραπάνι στη Σικελία, υπάρχει μια πύλη μέσα στο χρόνο.
Είναι ύψους περίπου ογδόντα μέτρων και βάθους εβδομήντα μέτρων. Ανάμεσα στο φυσικό άνοιγμα δύο κορυφών του βουνού, βρίσκεται ένα μικρό χωριό, που αποτελείται από γραφικά χρωματιστά σπίτια, ένα παρεκκλήσι, στάβλους, εργαστήρια και ένα λιθόστρωτο κεντρικό δρόμο.
Το χωριό Grotto Mangiapane βρίσκεται στο στόμιο του σπηλαίου και υπάρχουν ευρήματα που αποδεικνύουν ότι είχε κατοικηθεί από την Παλαιολιθική εποχή.
Το σπήλαιο πήρε το όνομά του από την οικογένεια που εγκαταστάθηκε στο σπήλαιο και έζησε εκεί μέχρι το 1950.
Οι μοναδικοί οικονομικοί πόροι της οικογένειας προέρχονταν από την γεωργία και την αλιεία, καθώς είχαν την θάλασσα 500 μέτρα από την πόρτα τους. Η οικογένεια ήταν γνωστή για την παραγωγή του τοπικού ιταλικού τυριού ρικότα και την πεντανόστιμη κασάτα, ένα παραδοσιακό γλυκό της Σικελίας.
Ένας Ιταλός εξερευνητής επισκέφθηκε το σπήλαιο κατά την δεκαετία του 1870 και το χαρακτήρισε ως ένα ήσυχο μέρος “μακριά από το θόρυβο των πόλεων μας». Ο Ιταλός δέχτηκε μια θερμότατη υποδοχή από την οικογένεια Mangiapane.
«Ένας γέρος, ο οποίος γεννήθηκε εκεί, ήξερε όλους τους άλλους κατοίκους από τότε που γεννήθηκαν,» έγραψε ο Guido Dalla Rosa το 1870.
«Μας ρώτησε για τις έρευνες μας, και άκουσε τα λόγια μας με σεβασμό. Του ζητήσαμε να φάει και να πιει μαζί μας, και εκείνος δέχτηκε με χαρά, δοκιμάζοντας το σαλάμι που του προσφέραμε και λέγοντας ότι δεν είχε δοκιμάσει σαλάμι ποτέ ξανά. Γίναμε αμέσως φίλοι”.
Μετά από μια μακρά περίοδο εγκατάλειψης, το χωριό και τα σπίτια τους αναπαλαιώθηκαν με την βοήθεια των ντόπιων και ενός εκ των τελευταίων επιζώντων της οικογένειας Mangiapane, ο οποίος ήθελε μόνο να εξασφαλίσει, ότι τα πάντα θα παρέμεναν όπως ήταν πριν από έναν αιώνα.
Σήμερα πρόκειται για ένα ζωντανό μικρό υπαίθριο μουσείο, που επιτρέπει στους επισκέπτες να κάνουν ένα ταξίδι στο χρόνο και να μοιραστούν την καθημερινή ζωή των κατοίκων του χωριού, κοιτάζοντας μέσα στα υπνοδωμάτια τους, αγγίζοντας τα έπιπλα και μαθαίνοντας να χρησιμοποιούν ιστορικά γεωργικά εργαλεία.
Δυστυχώς όμως δεν υπάρχει μεγάλη τουριστική ανάπτυξη σε αυτό το στολίδι της Σικελίας, καθώς οι επισκέπτες «σκοντάφτουν» πάνω του κατά τύχη.
Οι ντόπιοι που εργάζονται στο μουσείο δεν μιλούν αγγλικά και το μουσείο δεν λειτουργεί καθημερινά.
Πέρα από την περίοδο των Χριστουγέννων, όπου στήνεται μια φάτνη στο χωριό, τα τουριστικά γραφεία δεν στέλνουν τους τουρίστες, εκτός εάν είναι ενήμεροι και ρωτήσουν για αυτό το ιστορικό χωριουδάκι.
Στην είσοδο του σπηλαίου υπάρχουν πάντως κάποιες ιστορικές πληροφορίες στα αγγλικά και όταν είναι ανοιχτό για το κοινό, υπάρχει ένα εισιτήριο κόστους 3 ευρώ.
