Το σχολικό κουδούνι έχει χτυπήσει εδώ και λίγες μέρες και μια νέα σχολική χρονιά έχει ξεκινήσει, χωρίς όμως καμία ουσιαστική καινοτομία και στήριξη στην Ελληνική εκπαίδευση.
Πηχυαίοι τίτλοι, δράσεις που βαφτίζονται με νέα ονόματα, υποσχέσεις απειροελάχιστων στην ουσία μορίων που εκτός από υποκρισία επιβάλλουν πολλαπλάσια γραφειοκρατική τυραννία στην ήδη παγιωμένη μέγγενη των εξωδιδακτικών υποχρεώσεων για τους εκπαιδευτικούς της ελληνικής επικράτειας, έχουν αρνητικό αντίκτυπο στην ποιότητα διδασκαλίας προς τις μαθήτριες και τους μαθητές, αλλά και στην ποιότητα ζωής για τους ίδιους και τις οικογένειές τους.
Χωρίς κανέναν στρατηγικό σχεδιασμό, καμία ουσιαστική συζήτηση με την εκπαιδευτική κοινότητα, το Υπουργείο Παιδείας σχεδιάζει το άνοιγμα των σχολείων και τα απογεύματα για την υλοποίηση των «περιβόητων» εκπαιδευτικών ομίλων, την στιγμή που όλος ο πλανήτης προετοιμάζεται για έναν δύσκολο ενεργειακά χειμώνα. Αλήθεια, πως θα το πετύχει αυτό άραγε; (Βεβαίως, το ίδιο αναρωτιούνται και οι Δήμοι).
Για ακόμη μία χρονιά καλούνται οι εκπαιδευτικοί να ασκήσουν το λειτούργημά τους με μοναδικά εφόδια το φιλότιμο και την άδολη αγάπη τους προς τις μαθήτριες και τους μαθητές. Επιπλέον, καλούνται να αξιολογηθούν (ένα εργαλείο που δεν το φοβάται ο εκπαιδευτικός, αλλά αντίθετα το επιδιώκει) με βάση γραφειοκρατικές και ανούσιες διαδικασίες.
Και το αποκορύφωμα: οι διαβεβαιώσεις για την τοποθέτηση των νέων Διευθυντών των σχολείων κατά τη διάρκεια της σχολικής χρονιάς, που ουσιαστικά εμφιλοχωρεί αναστάτωση στο ήδη δύσκολα διαμορφωμένο ωρολόγιο πρόγραμμα (το οποίο περιλαμβάνει εκπαιδευτικούς που μετακινούνται σε δύο, τρία ή και περισσότερα σχολεία), λόγω της αποχώρησης ή τοποθέτησης τους σε αυτά. Το σημαντικότερο βεβαίως όλων, που θα έπρεπε πρωταρχικά να προβληματίσει τους «ειδικούς», είναι η έντονη ψυχολογική αναστάτωση της ήδη εύθραυστης ψυχοσύνθεσης των παιδιών που δίνουν Πανελλήνιες Εξετάσεις (ας μην ξεχνάμε πως από φέτος, οι μαθήτριες και οι μαθητές της Γ΄ Λυκείου υποχρεούνται να συμμετέχουν σε ενδοσχολικές απολυτήριες εξετάσεις με το σύστημα της «Τράπεζας θεμάτων»).
Δυστυχώς, το Υπουργείο Παιδείας ακολουθεί τη δική του αλαζονική πορεία, παρασέρνοντας στο διάβα του τον εκπαιδευτικό και τις ανάγκες του.
«Κατασκευάζοντας» λοιπόν, μια διαφορετική προσέγγιση της «Κραυγής» του μεγάλου Νορβηγού ζωγράφου Μούνκ, θα μπορούσε να τονιστεί πως περιγράφει τον υπαρξιακό τρόμο του ατόμου που συνειδητοποιεί τις συνέπειες από τον «θάνατο» του «δασκαλάκου». Κι αυτό γιατί το Υπουργείο Παιδείας εκτός από τα αυτιά επιλέγει να κλείσει και τα μάτια. Εμείς όμως όχι…
