«Το ατύχημα με δίδαξε ότι η ζωή είναι μικρή και εύθραυστη για αυτό ζήσε και εκτίμησε την κάθε στιγμή της» – Τον Αύγουστο του 1994 ένα ιπτάμενο δελφίνι τον χτύπησε στη θάλασσα και του έκοψε τα δυο πόδια
«Γιορτάζω τη ζωή μου οποτεδήποτε μπορώ μόνος μου ή με ανθρώπους που με αγαπούν.
Το ατύχημα με δίδαξε ότι η ζωή είναι μικρή και εύθραυστη για αυτό ζήσε και εκτίμησε την κάθε στιγμή της!»
Με αυτό το συγκλονιστικό μήνυμα ο Βασίλης Δοσούλας δίνει μαθήματα ζωής, 29 χρόνια μετά το τραγικό ατύχημα που είχε στη θάλασσα όταν ένα ιπτάμενο δελφίνι τον χτύπησε και του έκοψε τα δύο πόδια.
Ο Αύγουστος του 1994 σημάδεψε για πάντα την οικογένεια Δοσούλα
Ο Αύγουστος του 1994, σημάδεψε για πάντα την οικογένεια του Βασίλη Δοσούλα και κάθε Αύγουστο όπως ο ίδιος λέει, γιορτάζει τη ζωή του που παραλίγο να τη χάσει το καλοκαίρι του 1994.
Δεν σταμάτησε ποτέ να παλεύει και να βλέπει την αισιόδοξη πλευρά της ζωής και μέσα από τις συνεντεύξεις και τις αναρτήσεις του στα social media δεν έκρυψε ποτέ το πρόβλημά του θέλοντας να δείξει ότι το ατύχημα τον έκανε ακόμα πιο δυνατό απέναντι στις δυσκολίες της ζωής.
Πώς συνέβη το τραγικό δυστύχημα
Το καλοκαίρι του 1994 κάπου ανοιχτά στο Τολό μια παρέα ψαρεύει σε βάρκα.
Είναι ο Βασίλης Δοσούλας, ο πατέρας του και ο θείος του. Ξαφνικά βλέπουν ένα ιπτάμενο δελφίνι να έρχεται καταπάνω τους με ταχύτητα 32 κόμβων.
Η σύγκρουση γίνεται μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα.
Οι έλικες του υδροπτέρυγου ακρωτηριάζουν τα δύο πόδια και το δεξί χέρι του 10χρονου τότε Βασίλη, το οποίο οι γιατροί κατάφεραν να «συγκολλήσουν» στο ΚΑΤ λίγες ώρες μετά.
«Θυμάμαι να έρχεται καταπάνω μας το ιπτάμενο δελφίνι και τον πατέρα μου να ωρύεται. Τα υπόλοιπα τα έχει διαγράψει η μνήμη μου.
Άλλαξε δρομολόγιο το δελφίνι και πήγαινε προς τα βράχια, στην ξηρά. Δεν υπήρχε σωτηρία.
Δεν είχε μειώσει κόμβους, πέρασε ανάμεσα από δύο ψαρόβαρκες και έπεσε πάνω μας. Μετά από εμάς ήταν τα βράχια.
Όταν είδαμε να έρχεται καταπάνω μας το δελφίνι, πηδήξαμε στη θάλασσα. Εμένα με βρήκε με το κεφάλι μέσα στο νερό να κρατιέμαι από τη σημαδούρα. Με χτύπησε.
Είναι το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι. Όπως μου είπαν μετά, με έβαλαν σε μια βάρκα και μου έδεσαν τα κομμένα μέλη με ζώνες.
Οι δύτες στη συνέχεια βούτηξαν για να βρούνε τα πόδια και το χέρι μου. Κατάφεραν να εντοπίσουν το χέρι, να είναι καλά οι άνθρωποι.
Βρήκαν το ένα πόδι, αλλά ήταν σε άθλια κατάσταση. Όλα έγιναν σε μια στιγμή. Μετά με έβαλαν στην καρότσα ενός αγροτικού και με πήγαν στο νοσοκομείο.
Όσον καιρό βρισκόμουν στην εντατική, δεν ήξερα τι είχε συμβεί. Δεν με άφηναν καν να πάω τουαλέτα. Όταν άλλαξα κρεβάτι και δωμάτιο, τότε κατάλαβα. Ψύχραιμος ρώτησα:
«Τώρα τι θα κάνουμε;» έχει πει κατά καιρούς, ο Βασίλης Δοσούλας σε συνεντεύξεις του.
Η μητέρα μου το είχε δει σε όνειρο
«Η μητέρα μου το είχε δει και σε όνειρο. Ξύπνησε πολύ αναστατωμένη και είχε απορία να μάθει που βρισκόμαστε γιατί είχαμε αργήσει.
Έτσι έμαθε τι είχε συμβεί. Στη συνέχεια έγιναν πάρα πολλές επεμβάσεις. Στην αρχή έπρεπε να σταθεροποιηθούν τα κόκαλα μέσα στα πόδια και μετά έπρεπε να έρθω απευθείας Αθήνα για να γίνουν συμμαζέματα. Δύτες έπεσαν μέσα στη θάλασσα και βρήκαν το χέρι.
Αν ήταν σε ποταμίσιο νερό δεν θα είχαν πρόβλημα, θα ήταν πιο αναπτυγμένο αλλά το θαλασσινό νερό κάνει ζημιά.
Ακολούθησε το ταξίδι στην Αμερική, στο κέντρο αποκατάστασης. Μια μεγάλη εμπειρία. Έτσι το είδα.
Εκεί γνώρισα ξεχωριστούς ανθρώπους. Έχω κάνει φίλους με τους οποίους ακόμα και σήμερα κρατάμε επαφή».
