Η 19χρονη Βασιλική ήταν επιβάτης στο τρένο που συγκρούστηκε μετωπικά με εμπορική αμαξοστοιχία στο πολύνεκρο δυστύχημα στα Τέμπη και βρισκόταν στο εστιατόριο.
Ανεβαίναμε από Θήβα προς Θεσσαλονίκη. Ήμασταν στο εστιατόριο όταν έγινε μια έκρηξη και ένα μπαμ. Εγώ κοιτούσα προς την Αθήνα. Ό,τι υπήρχε ερχόταν πάνω μας, έπεσε άλλο ένα βαγόνι πάνω μας, οι λαμαρίνες ήρθαν όλες πάνω μας, βγήκαμε από μια τρύπα στο έδαφος.
Ήμουν στο κυλικείο τη στιγμή της σύγκρουσης. Όταν έγινε η σύγκρουση ήταν ήρεμα τα δευτερόλεπτα πριν, γαλήνια, είχε κόσμο στο κυλικείο. Ακούστηκε ένα μπαμ, μαύρισαν τα πάντα, ανακτήσαμε τις αισθήσεις μας. Όταν ήμουν στο κυλικείο είχε πέσει πάνω μου μια λαμαρίνα γιατί ήμουν στα γόνατα όταν έγινε και φώναζα “Στέλιο, Στέλιο”.
Ήταν δίπλα μου και είχε ανοίξει μία τρύπα μπροστά μας στο πάτωμα. Βγήκαμε από τη ρωγμή του βαγονιού, βγήκαμε έξω. Βρήκαμε ένα ξεκλείδωτο κινητό, πήρα τον μπαμπά μου τηλέφωνο, του είπα ότι έχει πάρει φωτιά, ότι εκτροχιάστηκε το τρένο.
Του είπα να πάρει το 100, περπατήσαμε λίγα μέτρα παραπέρα, ο κόσμος καιγόταν. Ζητούσαμε από τον κόσμο να μας δώσει τα μπουφάν τους, μας έδωσαν μία κουβέρτα. Καθίσαμε κάτω, πιστεύαμε ότι θα πεθάνουμε, ότι θα είναι οι τελευταίες μας στιγμές στη γη. Είχαμε ταραχτεί, βλέπαμε κόσμο να πηγαίνει προς τις ράγες.
Φώναζα στον κόσμο να μας ανεβάσουν στο δρόμο, ανεβήκαμε μισό βουνό για να βγούμε. Ο Στέλιος είχε κάποια εγκαύματα πάνω του, εγώ είχα σπάσει τη σπονδυλική στήλη, κάποιο κάταγμα στα πλευρά.
19χρονη Βασιλική: «Ντρέπομαι και ζητάω συγγνώμη που επέζησα»
Τι να πω για τα παιδιά που ήταν μέσα. Ντρέπομαι και ζητάω συγγνώμη που επέζησα.
Είμαι τυχερή που ζω σε αυτή τη χώρα, ντρέπομαι που ζω σε αυτή τη χώρα, κανείς να μη βγει και κανείς να μη μιλήσει. Καμία συγγνώμη δεν θα τα αλλάξει αυτά, όλοι θα είμαστε δολοφόνοι αν δεν αλλάξουν όλα αυτά.
Οχτώ ημέρες δεν έχω κοιμηθεί, εκείνοι όλοι πως μπορούν και κοιμούνται; Πετάνε τριαντάφυλλα στα τρένα λες και είμαστε στα μπουζούκια. Οχτώ ημέρες είμαι ζωντανή-νεκρή». Όλοι φταίμε, από τον πρώτο έως τον τελευταίο και δεν βγαίνει κανείς να πει τίποτα. Οι άνθρωποι αυτοί πώς θα γυρίσουν πίσω, οι οικογένειες αυτές πώς θα συνέλθουν;
