Χριστός Γεννάται Χαρά Μου…
Γράφει ο Γιώργος Κυρμελής
Ἡ Γέννηση τοῦ Θεανθρώπου, πού αὓριο γιορτάζουμε, εἶναι ἡ γιορτή τῆς ἀγάπης, τῆς κοινωνούμενης ἀγάπης, βέβαια, γιατί ἀλλοιῶς ἀγάπη δέν ὑπάρχει. Καί ἡ ἀγάπη εἶναι ἡ μοναδική προϋπόθεση τῆς Ἀνάστασης.
Ἡ Ἀγάπη ἀνασταίνει καί αἰωνίζει τήν ὕπαρξη. Εἶναι χείμαρρος φωτός. Μά καί αὔριο, τά Χριστούγεννα, οἱ αἰώνιοι θεϊκοί χείμαροι τῆς Μεγάλης Ἀγάπης μᾶς λούζουν, μᾶς συνεπαίρνουν, μᾶς ἐκσφενδονίζουν στά οὐράνια νά δοῦμε ἴσως καλύτερα.
ΤΙ; Κάτι ἂρρητο κατέβηκε ἀπό ψηλά.
Κι αὐτό τό Ἄρρητο μπορεῖ νά μᾶς δώσει ὑπόσταση, ὓπαρξη, εἶναι τό αἰώνια Ἀναμενόμενο.
Τό κτιστό- καί εἲμαστε ὅλοι κτιστοί- ὀφείλει τό εἶναι του στό ἂκτιστο. Κι ὄντας ἀδύνατοι νά τό φτάσουμε, Ἐκεῖνο, σέ μιά παραφορά ἀγάπης, παίρνει τή μορφή τοῦ κτιστοῦ καί τά δύο συμπλησιάζουν στό σημεῖο μηδέν:
στή Φάτνη τῆς ἀνθρώπινης καρδιᾶς.
Ὃλα τελοῦνται, ἢ μᾶλλον, τελεσιουργοῦνται στό ἀνθρώπινο βάθος, σ᾿ αὐτό τ᾿ ἁλώνι τῆς πάλης, πού διψᾶ καί πεινᾶ ὂχι μόνο γιά τό εἶναι καί τό εὖ εἶναι, μά –προπάντων, μαζί μέ τά προηγούμενα- γιά τό «ἀεί εἶναι», γιά τήν αἰωνιότητα.
«Τί νά τό κάνω τό εἶναι, ἄν δέν εἶναι ἀεί εἶναι» φώναζε καί φωνάζει ὁ πιό μεγάλος Ρῶσος συγγραφέας, χριστιανός συγγραφέας(Ντοστογιέφσκυ)!
Τό Θεῖο Βρέφος θά ἀποτελεῖ τήν αἰώνια πρόκληση γιά τόν ἂνθρωπο, γιά τόν κάθε ἂνθρωπο ὅλων τῶν ἐποχῶν καί τῶν κόσμων.
Εἶναι ἡ ἒκχυση τοῦ αἰωνίου στό παροδικό καί ἐφήμερο.
Πρόκληση στόν ἂνθρωπο νά βγεῖ ἀπ᾿ τό τεῖχος τῆς αὐτάρκειας, τῆς αὐταρέσκειας, τοῦ ἀτομισμοῦ καί ἀτομικισμοῦ, τοῦ μή εἶναι, πού ἒκτισε μέ τά χέρια του, θάβοντας ἑκούσια στό πηγάδι τῆς ἀνυπαρξίας τήν πολυτιμη δωρεά , τό εἶναι καί τήν ὑπαρξή του. Αὐτή τήν ὓπαρξη πού δέν ἔκανε μόνος΄ τοῦ ἐδωρήθη!
Γι’αὐτό ἐπιποθεῖ αὐτό τό Ἄνωθεν.
Τίς μέρες αὐτές -τί παράδοξο- τά τείχη πού ὑψώνουμε γύρω μας κατασκευασμένα μέ ἐγωτικό γρανίτη, πᾶνε νά…., μά δέν σπᾶζουν.
Γιατί εἲμαστε παιδιά τοῦ ἐκπεσμένου αὐτοῦ κόσμου καί ντυμένοι μέ τούς δερμάτινους χιτῶνες τῆς φθορᾶς.
Παρά τίς καλές μας σκέψεις, παρά τίς μικρές ἢ μεγάλες δωρεές πού μᾶς δικαιώνουν στα μάτια μας καί μόνο…, ἡ φθορά κατατρώει-βλέπετε πόσο ἀθόρυβα- τά ἔγκατά μας.
Τήν ἀγάπη τῆς ΣΧΕΣΗΣ( πού θά πεῖ κοινωνία προσώπων στενή, βαθιά) τή βάλαμε στό περιθώριο τῆς ζωῆς μας( ἤ, τί κρῖμα, πάμπολλες φορές τή διαστρέφουμε).
Μᾶς ξεγελοῦν ἲσως καί τά ἐμβρυώδη φληναφήμα-
τα πού καθημερινῶς ἀκούγονται ἀπ᾿ ὅλων τῶν εἰδῶν τούς ἂμβωνες, προπάν
των τούς ἂμβωνες τῶν φιλάνθρωπων κυριῶν πού-πλήν λίγων ἐξαιρέσεων πού δέν φτάνουν-σωστά- στά τηλεπαράθυρα, κάνουν ἐπίδειξη ἀγάπης, ἐκείνης τῆς ταπεινόσχημης, μπροστά στίς κάμερες..
Ἡ ΣΧΕΣΗ πού μᾶς αἰωνίζει, αὐτός ὁ ἀνυπέρβλητος ἒρωτας στόν ἂλλο, τόν ὅποιον ἂλλο, τό βλέμμα πού τρυφερά διαπερνᾶ τόν ὅποιον μετανάστη καί φωλιάζει στήν ψυχή του, τό χάδι ὃχι τοῦ χαμόγελου, μά τό ἂγγιγμα τῆς ψυχῆς μας στά παγωμένα του χέρια, λείπει καί θά λείπει, καθώς τά Χριστούγεννα-γιά πεῖσμα καί μέτρο κρίσης ὅλων μας-γιορτάζονται καί θά γιορτάζονται πάντα στήν καρδιά τοῦ χειμώνα, γιά νά κάνουν περισσότερο ἐμφανῆ τήν ἀνύπαρκτη ὀντολογική θέρμη μας, ἐλλιπῆ τήν πληρότητά μας, ἂδεια τήν καρδιά μας, παρά τά «καλούδια» πού σκορπᾶμε τῆδε κασεῖσε.
Δέν εἶναι τοῦ φαγητοῦ-τί κατάντια!!- ἡ Γιορτή ἡ αὐριανή.
Εἶναι γιορτή τῆς πείνας γιά ἐσωτερική ὀμορφιά, τῆς δίψας γιά ἀγάπη, περισσότερης ἀγάπης στούς ἄλλους, καί τῆς δικῆς μας κένωσης.
Κένωσης ἀπό τήν ψευδῆ μας αὐτάρκεια.
Σπάσιμο τῆς σκληρῆς στάμνας πού μέσα της σκάζουμε τρώγοντας τίς σάρκες μας, ὃχι τίς σάρκες τοῦ γουρουνόπουλου.
Κάποιος ἀπό ψηλά χαμογελάει πονεμένα γιά τήν παραχάραξή Του.
Κάποιο βρέφος, πού πεθαίνει πρίν γεννηθεῖ, μαρτυρεῖ τήν ἀποτυχία μας.
Τό ὂνειδος καί ἡ ψευτοθλίψη γιά τούς ἂδικους θανάτους τῶν ἑκατομμυρίων παιδιῶν δέν ἀρκοῦν νά μᾶς κρατήσουν τά ματια ἀνοιχτά, ἀλίμονο!
Δέν ἀγρυπνοῦμε, γιατί δέν ἀγωνιοῦμε.
Δέν ἀγαποῦμε γιατί δέν πιστεύουμε κι ἀντίστροφα.
Κι αὐτή ἀκόμα ἡ ἀγάπη πρός τούς οἰκείους, ἡ πλέον καρδιακή, μικραίνει καί χάνεται, μπροστά στήν παγωνιά πού ἐκπέμπουν τά βλέμματά μας. Κι ἐδῶ ἀκόμη οἱ σχέσεις μας ἐπιδερμικές-συναισθηματικές, ὁπωσδήποτε βιολογικές.
Οἱ διπλανοί μας περνοῦν καί μᾶς ἐμποδίζουν, κάποτε γίνονται ἡ κόλασή μας, Θεέ μου! Οἱ μακρυνοί μας δέν περνοῦν κι ἀφήνουν κενό ἀνάμεσά μας.
Καί μένουμε πάντα μόνοι, περιτριγυριζόμενοι ἲσως ἀπό ἐσμό γνωστῶν, μά γνωστῶν «ἂγνωστων».
Λείπει ἡ ΣΧΕΣΗ.
Ἡ ζεστασιά τῆς σχέσης, ἡ ἀπόλυτη ἀγάπη καί παράδοση.
Τό λιώσιμο-στύψιμο μιᾶς ἄδειας ζωῆς κάτι ἀφήνει πού κρυφοκαίει μέσα μας καί μᾶς φλογίζει τά σωθικά: τίποτα ὂμως δέ μᾶς χορταίνει.
Ἡ ἀδύνατη αὐτη φλογίτσα σέ λίγο ὄχι θά σβήσει, θά πεθάνει, ὃπως κάθε χρόνο, τραγωδία!
Τίς μέρες αὐτές παίρνουμε κάτι πάνω μας:
εἶναι τό μέγα δεὶπνο, τό χριστουγεννιάτικο τραπέζι, ἡ δια-σκέδαση.
Ἀλήθεια ποιός θυμᾶται τό εὐαγγελικό Μέγα Δεῖπνο:
Καί αἰσθανόμαστε …καλά! Πολύ καλά΄ ἀλήθεα, νά μή χαρεῖς λίγο σ’αὐτή τήν ἀνθρωποκτονική κρίση; Τρελαίνεσαι. Μά εἶναι δυνατόν νά «ἀδειάσαμε» τόσο;
Εἶναι δυνατόν νά πάγωσαν τά σωθικά μας τόσο;
Πῶς μποροῦμε καί βλέπουμε τά μάτια τῶν παιδιῶν μας; Θά μᾶς κυνηγοῦν τά ματάκια τῶν ἀθώων θυμάτων τοῦ ἑκάστοτε Ἡρώδη. Καί ὁ Ἡρώδης καιροφυλακτεῖ-κάθε φορά- νά γεννηθεῖ μέσα μας.
Τοῦ ἀφήνουμε κενό ἀκόμη καί τέτοιες μέρες..
Μέ τέτοιες σκέψεις πῶς νά γιορτάσεις Χριστούγεννα;
Οἱ παιδικές φωνοῦλες, κι αὐτές πλαστικές πιά, μοῦ σπαράζουν τήν καρδιά:
«Χριστός Γεννᾶται σήμερον».
Στήν Εἰδομένη χιλιάδες συνάνθρωποί μας κοκκαλώνουν ἀπ’τό κρῦο, χιλιάδες παιδιά τρέμουν στίς ἀγκαλιές τῶν δύστυχων μανάδων τους-μιά κόλαση στή μέση τοῦ χειμώνα- στίς ἀκρώρειες τῆς χριστιανικῆς Εὐρώπης, τόσο χριστιανικά ὑποκριτικῆς πού τυφλώθηκε ἀπό τό ἀντίχριστο πνεῦμα της, καλύτερα, πετσί της.
Δέν εἶναι μόνο ἡ Εὐρώπη. Εἶναι κι ὁ ἐπίσημος ἀθεϊσμός τῆς πατρίδας μας ἀλίμονο!!!!!!!!
Στή Φράστανη χιονίζει, ἴσως. Ἐδῶ βρέχει, ἴσως. Μά ἐδῶ μιά μάνα, ρακένδυτη κι ἐλεεινή, μέ μωρό στήν ἀγκαλιά(ἐπαγγελματίας, λένε, μά τί σημασία ἒχει;-) περιφέρεται γυμνόπους, στέκεται κάτω ἀπό τή μαρκίζα τῆς καφετέριας.
Μέσα ἀκούγονται τά χαρούμενα ξεφωνητά ὅλων μας πού γιορτάζουμε-δια σκεδάζοντας- τή Γέννηση τοῦ Θεοῦ.
Τή γέννηση τῆς ἀγάπης. Αὕριο τό πρωί στήν ἒξοδο τοῦ Ναοῦ-στό τέλος τῆς χριστουγεννιάτικης Λειτουργίας- θά κάθονται 2-3 ἐπαῖτες τῆς ἀγάπης μας. Κι ἐμεῖς- μέρα πού εἶναι- θά αὐξήσουμε τήν ἀντιμισθία μας. Ναί, διότι, μᾶς εἶπαν, ὅ,τι δώσεις-ἀνεξάρτητα πῶς νοιώθεις- θά τό λάβεις πολλαπλάσιο.
Ἡ παραποίηση, ἡ διαστροφή. Μοῦ ἒρχεται νά φωνάξω-μά ποῦ ἀνδρεία!-νά σηκωθῶ καί νά φύγω, ντρέπομαι πού εἶμαι ζεστός, πού ἒχω ὃ,τι μοῦ ἀπόμεινε, πού εἶμαι.
Τελικά χωρίς ἀγάπη δέν «εἲμαστε», φίλε μου ἀναγνώστη.
Χωρίς παράφορο (γνήσιο κι ὄχι σεξιστικό) ἒρωτα στόν κάθε διπλανό, πού αἰωνίζει τήν ὀμορφιά τοῦ ἀνθρώπου, θά εἲμαστε πάντα λειψοί:
θά μᾶς λείπει ὁ ἕτερος, ὁ ἂγνωστος ἓτερος, καί πρῶτ’ ἀπ’ ὃλα ὁ Ἄλλος, πού μᾶς γεμίζει, πού εἶναι τό πλήρωμά μας.
Κι αὐτός ὁ ἂγνωστος ἂλλος εἶναι Αὐτός πού γιορτάζω σήμερα ΣΤΟ ΠΡΟΣΩΠΟ ΤΟΥ ΚΑΘΕ ΔΙΠΛΑΝΟΥ ΜΟΥ. Χριστούγεννα χωρίς πλημμύρα, καταρράκτη ἀγάπης, εἶναι νόθα, ψεύτικα, χωρίς νόημα΄ δέ λέν τίποτα.
Κι ἡ χαρά τῆς Γέννησής Του, δηλαδή ἡ ἐπιφάνεια τοῦ πνευματος, τῆς Χάρης, ἡ σωτήρια, κι ἡ δική μας γέννηση, μακρυνό κι ἄπιαστο ὄνειρο, φεῦ, ὄχι θερινῆς μά χειμερινῆς νύχτας.
Ἐδῶ, μετά τό «νύχτας», ἔσβησα τή λέξη «κρῖμα!».
Δέν εἶναι κρῖμα, εἶναι τό μέγα καί θανάσιμο λάθος πού ὁλόψυχα εὔχομαι νά μή τό πληρώσουμε αὐτοτιμωρούμενοι κι αὐτοκατα-
δικαζόμενοι.
ΧΡΙΣΤΟΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ , ΧΑΡΑ ΜΟΥ.
Διαβάστε επίσης εδώ:
