Διάβαινα διασχίζοντας διαγώνια τον μικρό κήπο , η περιποίηση του οποίου δεν φαίνεται ν’ απασχολεί ιδιαίτερα τους υπευθύνους, τον κήπο εννοώ δίπλα στο Δικαστικό Μέγαρο όπου η σεμνή προτομή του Δικαστή Πολυζωίδη, Μελενικίου τω γένει, του Δικαστή που δίκασε εφαρμόζοντας τον Νόμο και έκρινε κατά Συνείδηση, στην πολύκροτη δίκη του Αρχικαπετάνιου της Επανάστασης γιά Λευτεριά, του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, μιά προτρομή , ένα γλυπτό άγαλμα ως μιά διαρκής σηματοδότηση, ίσως γιά άλλους ως μιά παρούσα οδυνηρή όχληση, της Αξιοπρέπειας και της Ανεξαρτησίας που διέπει , που πρέπει να διέπει, τους Λειτουργούς της Δικαιοσύνης, κατά την διαδικασία της απονομή της, αξιοπρέπεια κι ανεξαρτησία που ορθώνονται ως τείχος απέναντι στις παρεμβάσεις της ιδιοτέλειας, έρχονται σ’ αντίθεση με τις πιέσεις των ποικιλώνυμων συμφερόντων, αντιπαλεύουν contra στις ηλίθιες απαιτήσεις κοντόθωρων κι εφήμερων Εξουσιών και Εξουσιαστών !
Τα έχουν περιγράψει αυτά αξεπέραστα οι Έλληνες με την γραφίδα των μεγάλων Ποιητών – Τραγωδών, κείμενα ες αεί τα οποία έχουν διδάξει απαράμιλλα στα θέατρα όχι μόνον εις τέρψιν αλλά και εις διδαχήν των πολλών !
Στο βάθρο της προτομής, ένα σμάρι ξυπόλυτα παιδιά έπαιζαν και στην άκρη η ηλικιωμένη, προφανώς η γιαγιά κάπνιζε σκεφτική. Σηκώθηκε μου έκοψε τον δρόμο . Με κοίταζαν δυό όμορφα μάτια, έξυπνα και πονεμένα, συλλογισμένα . Το λιπόσαρκο πρόσωπο φανέρωνε την ταλαιπωρία , την ανέχεια . Εξιστόρησε με δυό κουβέντες το πρόβλημα, το σπίτι που κάηκε του Ευαγγελισμού, το υποτυπώδες νοικοκυριό που απανθρακώθηκε, την ταλαιπωρία, τους δεκαπέντε άστεγους – παπούδες, παιδιά, εγγόνια – , τις παρακλήσεις, τις αιτήσεις, τις υποσχέσεις, την παραμονή επί τρείς μήνες κάτω από πρόχειρο παράπηγμα, τις αρρώστιες των παιδιών, την φτώχεια, το κρύο, τις βροχές, τις καταιγίδες, τώρα, καλοκαιριάτικα την κάψα της λαμαρίνας !
Χριστέ μου !
Με καθήλωσε !
Με καθήλωσε η ευστοχία κι η ειλικρίνεια της περιγραφής από τούτη την αγράμματη έξυπνη γυναίκα, η ένταση του προβλήματος που ζωγράφιζε μπροστά μου,
με ακινητοποιούσαν οι φωνές των αυτοπτών μαρτύρων, των ξυπόλυτων μικρών που νηστικά τιτίβιζαν κάτω από τον πλάτανο, έχοντας καταφύγει ενστικτωδώς κι όχι εν επιγνώσει στην σκιά της προστασίας του αμερόληπτου Δικαστή Πολυζωίδη, του προμάχου της Δικαιοσύνης, του Μελενίκιου που μοιάζει να συμμερίζεται την αγωνία και το αδιέξοδο μιας οικογένειας Ρομά , αλλ’ αδυνατεί να επέμβη !
– Είναι γνωστοί στην περιοχή , μήν ασχολείστε ,
με ενημέρωσε και με προέτρεψε η αρμόδια υπάλληλος.
– Τι εννοείτε , ρώτησα επιμένοντας.
– Δημιουργούν προβλήματα ποινικής φύσεως, μην ασχολείστε !
Στα 2022 ,
είναι φανερό ότι μας λείπουν οι τραγικοί μας , οι ποιητές μας, κι ανάγκη να ξεσκονίσουμε πάλι κρυμένα παλιά χαρτιά και ντοκουμέντα , κατά πώς τραγουδάει η Σωτηρία Μπέλλου !
Δεν λές κουβέντα ! Τι νά πείς ;
Στα 2022 η Κοινωνική μας Πρόνοια , κρατική και αυτοδιοικητική, κλείνει τα μάτια , προσποιείται, προσπερνάει την ένταση ενός ανθρώπινου δράματος : Δεν έχουμε κονδύλια, δεν έχουμε αρμοδιότητα, δεν μπορούμε κι ύστερα , από πίσω , σιγά να μην ασχοληθούμε με τους γύφτους , με τους παρανομούντες, με τους κλέφτες !
Κι η κοινωνική μας συνοχή ;
Κι η κοινωνική αλληλεγγύη ;
Κι η ανθρωπιά μας ;
Κι η φιλανθρωπία μας ;
Κι η πολιτικές πρόνοιας ;
Κι αφού δεν μας πολυσκοτίζουν πιά αυτά , όσα πιθανόν νοιάζουν Λαούς και Χώρες που εστιάζουν στην προστασία των ανθρώπων και των οικογενειών,
κι αφού δεν έχουμε
ούτε την έγνοια της σωστικής κοινωνικής παρέμβασης,
ούτε κάν τα προσωπεία μιάς της χριστιανικής φιλάδελφης παρουσίας,
οι στοιχειώδεις κανόνες της Λογικής δεν αρκούν γιά να μας προβληματίσουν ;
Ναί, της Λογικής που επιβάλλει κυριαρχικά το ένστικτο της αυτοσυντήρησης : εάν δεν έχω να ζήσω, εάν δεν μπορώ να θρέψω από τους αποκλεισμολυς του ρατσισμού τα παιδιά μου, τότε, έ !, τότε, θα κάνω ότι έκανε ο Προφήτης Δαβίδ, όταν αυτός και οι σύντροφοί του ξέμειναν νηστικοί , Ίνα μη λιμώ απόλλυνται !
Πώς γίνεται,
πώς θα γίνει να σπάσουμε τα τείχη της αυταρέσκειάς μας,
τα τείχη του ναρκισσισμού μας,
τα τείχη που περιγράφει ο μέγας Αλεξανδρινός Κ.Π.Καβάφης,
“Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλη κι υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη”
τα τείχη που κλείνουν τους ορίζοντές μας, που μας αποκόπτουν απ’ την Ανθρωπιά μας ;
Ο ποιητής προκαλεί ή μήπως προειδοποιεί :
“Ανεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμο έξω ” !
Όμως τα πιτσιρίκια, τα ξυπόλυτα γυφτάκια που καίγονται κάτω από την λαμαρίνα του παραπήγματος στα μέσα του Ιουλίου, τα στρουθία που νηστικά παίζουν στο πάρκο του Δικαστηρίου,
μας κρίνουν, ρωγμές προκαλώντας στα τείχη της αναισθησίας !
