Αναλυτικά παρουσιάζεται η ομιλία του βουλευτή Σερρών Κώστα Μπούμπα για το ασφαλιστικό.
Και συγκεκριμένα για το σχεδίου νόμου του Υπουργείου Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων: «Ασφαλιστική Μεταρρύθμιση για τη Νέα Γενιά: Εισαγωγή κεφαλαιοποιητικού συστήματος προκαθορισμένων εισφορών στην επικουρική ασφάλιση, ίδρυση, οργάνωση και λειτουργία Ταμείου Επικουρικής Κεφαλαιοποιητικής Ασφάλισης και συναφείς διατάξεις».
Όταν μιλάμε για το ασφαλιστικό, θα μπορούσαμε να ξεκινήσουμε με αυτό που είπε κάποτε ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος, ο Ζήνων ο Κιτιεύς: «Νυν ευπλόηκα, ότε νεναυάγηκα». Έπλεα καλώς όταν ναυάγησα.
Ζητάτε σήμερα από τους νέους να συνεισφέρουν σε αυτό το κεφαλαιοποιητικό επικουρικό ταμείο, κύριοι της Κυβέρνησης, όταν η πραγματικότητα στην αγορά είναι τελείως διαφορετική. Ο νέος σήμερα όταν πηγαίνει στη δουλειά, λέει στον εργοδότη του -το έχω ξαναπεί- «Μην του κρατάς ασφαλιστικές εισφορές, διότι σύνταξη δεν θα προλάβω να πάρω ποτέ». Είναι δυστυχώς, ξέρετε, μια κατάσταση που επικρατεί στην αγορά εργασίας. Και τους ζητάτε τώρα επικουρικά για έναν κουμπαρά, ένα κομπόδεμα που θέλετε να κάνετε, δημιουργώντας ασφαλισμένους δύο ή και τριών διαφορετικών ταχυτήτων;
«Το δίκαιον είναι ουκ άλλο τι ή το του κρείττονος συμφέρον»; Αυτός δηλαδή ο ισχυρός που θα έχει λεφτά να κάνει κομπόδεμα θα πάρει επικουρικά μια σύνταξη που ο άλλος δεν μπορεί, διότι τα ένσημα τον μήνα είναι μόλις δέκα και αυτά με το ζόρι, για να τα έχει καλά ο εργοδότης; Διότι και ο εργοδότης τι να κάνει; Βάλλεται από παντού. Πρέπει να καταβάλει προκαταβολικά τον φόρο, τον κυνηγάνε θεοί και δαίμονες.
Όταν σήμερα δεν δημιουργείς ένα κοινωνικό υπόβαθρο και περιμένει ο άλλος να πάρει σύνταξη πάνω από δύο χρόνια, του ζητάς να εμπιστευθεί ένα κεφαλαιοποιητικό ασφαλιστικό χρηματοπιστωτικό σύστημα; Και όταν δεν έχεις έξωθεν καλή μαρτυρία;
Διότι το βάθος είναι αμαρτωλό, αυτό το background, για να χρησιμοποιήσουμε τον αγγλοσαξονικό τίτλο. Βλέπε αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων στον βωμό του χρηματιστηρίου, βλέπε δομημένα ομόλογα τα οποία ήταν ένα τέχνασμα για να πάρουν τα χρήματα του κόσμου, βλέπε το ΝΑΤ που πτώχευσε από τους εφοπλιστές που καπηλεύτηκαν τα δολάρια τότε των ναυτικών.
Και σήμερα πήγαινε και πες στους δεκαπέντε χιλιάδες ομολογιούχους που έχασαν τα λεφτά τους και περιμένουν να πάρουν χρήματα με ομόλογο μονοετές που επένδυσαν εμπιστευόμενοι το ελληνικό κράτος το 2042.
Πείτε τα στον εξηντάχρονο ο οποίος είχε αγοράσει ομόλογα και εμπιστεύτηκε την εγγύηση του ελληνικού κράτους που το 88% των ομολογιούχων -προσέξτε παρακαλώ- δεν ενημερώθηκε από τις τράπεζες τότε με τα ομόλογα για το ρίσκο που έπρεπε να πάρει.
Το 30%, λένε τα στοιχεία – από το ΒΗΜΑ τα έχω πάρει- χρωστούν στο δημόσιο, το 66% δίνουν οι ίδιοι χρήματα στα παιδιά τους, πάνω από το 60% έχουν πάνω από δύο παιδιά, το 8% έχει σωματική αναπηρία και αυτοί οι ομολογιούχοι που είναι Έλληνες φορολογούμενοι πολίτες έχουν χάσει την εμπιστοσύνη τους, παρά τις τότε υποσχέσεις του Ευάγγελου Βενιζέλου ότι θα αποζημιωθούν ως φυσικά πρόσωπα!
Είναι δεκαπέντε χιλιάδες στον αριθμό και έχουν χάσει την εμπιστοσύνη. Και ζητάτε να κάνουμε επικουρικό κεφαλαιοποιητικό ταμείο, όταν δεν έχουμε δομημένη κοινωνική βάση!
Ακούστε λοιπόν και το ξέρετε ότι ένα ιδεατό ασφαλιστικό σύστημα είναι αυτό που έχει το διαχρονικά διανεμητικό σύστημα και επικουρικά το ανταποδοτικό, το κεφαλαιοποιητικό. Μέχρι εδώ καλά. Αλλά εδώ ευθύνονται τα δύο συστήματα παγκοσμίως σοσιαλισμός και καπιταλισμός για τα λάθη, τις παραλείψεις, τις αμαρτίες που έχουν κάνει.
Διότι τι λένε οι οικονομικοί αναλυτές; Ότι το ανταποδοτικό κεφαλαιοποιητικό σύστημα, που θέλετε να κάνετε αυτόν τον κουμπαρά, διαμορφώνοντας νεολαία διαφόρων ταχυτήτων, παρά τα υψηλά ποσοστά ανεργίας, έχει ένα θετικό πρόσημο και ένα αρνητικό. Να πάμε στο θετικό: είναι η αποταμίευση. Πάμε όμως στο αρνητικό. Ποιο είναι; Η αβεβαιότητα. Κι αυτό παίζει σημαντικό ρόλο.
Το διαχρονικό διανεμητικό σύστημα, το οποίο εξαρτάται από το ακαθάριστο εγχώριο προϊόν -αυτό είναι μια αλήθεια-, έχει το θετικό πρόσημο που είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, δηλαδή η βεβαιότητα, τα θεμέλια. Ποιο είναι το αρνητικό του; Ότι πρέπει να καλυφθούν τα ελλείμματα του από τον κρατικό προϋπολογισμό. Ποιο προτιμάτε; Τη βεβαιότητα ή την αβεβαιότητα;
Όταν λοιπόν ο Τσώρτσιλ έλεγε ότι το μειονέκτημα του καπιταλισμού είναι η άνιση κατανομή του πλούτου και ότι το πλεονέκτημα του σοσιαλισμού είναι η ίση κατανομή της φτώχειας, αυτό καταφέραμε, να δημιουργήσουμε αυτή τη στιγμή, μια αβεβαιότητα σε ένα κοινωνικό υπόβαθρο που δεν υπάρχει, περιμένοντας ο άλλος να πάρει πεντακόσια ευρώ, αν θα τα πάρει, σύνταξη πάνω από δύο χρόνια. Θα πάρει μια προκαταβολή και αν την πάρει.
Αν και ο κύριος Υπουργός είχε πάει κάπου στην Κόρινθο και είπε ότι θα απλοποιήσει. Παίρνεις τηλέφωνο και δεν απαντάει κανείς. Κανείς δεν απαντάει. Να δείτε που ο κ. Γεωργιάδης θα το εντάξει στις εισπρακτικές εταιρείες και θα παίρνουν τηλέφωνο και θα λένε στους ασφαλισμένους «δεν πληρώσατε το επικουρικό σας κεφαλαιοποιητικό ταμείο». Αν είναι δυνατόν!
Και περιμένετε ο κόσμος με όλα αυτά να έχει εμπιστοσύνη; Κάνεις αποθεματικό, κάνεις κεφαλαιοποιητικό, όταν όμως έχεις δημιουργήσει γερά θεμέλια σε ένα κοινωνικό κράτος καταβολής σύνταξης διανεμητικού ασφαλιστικού συστήματος.
Μπορεί να είναι το ιδεατό, αλλά η χώρα έχει καταχραστεί τον κάματο, τον ιδρώτα του λαού τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες. Θα μπορούσαμε να κάνουμε μια ιστορική αναδρομή, αλλά δεν είναι του παρόντος.
Σε ό,τι αφορά το ΣΚΑ, είναι ΣΚΑ ΕΣΥ, δηλαδή σύστημα κοινωνικής ασφάλισης και οι αμαρτίες του από τη δεκαετία του ’50, με τον αναγκαστικό νόμο στον οποίο έχουν αναφερθεί προλαλήσαντες συνάδελφοι, είναι ο ν.1611/1950 ο όποιος ήταν αναγκαστικός νόμος και έληξε το 1994, από την εισφοροδιαφυγή και την αποφυγή εισφορών είχαμε ελλείψεις και έχουμε που αγγίζουν τα 4 δις. Δεν είναι σωστό. Αλλά είναι αμαρτίες και δεν μπορεί να εμπιστευθεί ο κόσμος ένα επικουρικό ταμείο, όταν του φάγαμε τα λεφτά! Και είχαν απώλειες πάνω από το 53%.
Επειδή έγινε μια αναδρομική από το Κομμουνιστικό Κόμμα, είχε πριν το PSI αποθεματικά 24 δις ευρώ το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης.
Πού πήγαν αυτά τα λεφτά; Με τις πιέσεις των δανειστών χάσαμε πάνω από 50 δισεκατομμύρια. Και βέβαια, μετά είχαμε τη βορά του Χρηματιστηρίου. Δημιουργούμε ένα χρηματιστηριακό προϊόν από ένα διανεμητικό ασφαλιστικό σύστημα. Τρώμε τα λεφτά του κόσμου, να το πω απλά, δεν είναι δομημένο, δεν έχει κοινωνική ανταποδοτική ισχύ και αύρα και περιμένουμε ο κόσμος να εμπιστευθεί ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα; Ποιος σας λέει ότι τα χρήματά τους στο διάβα του χρόνου δεν θα χαθούν, όπως τα έχασαν οι ομολογιούχοι.
Είναι απλό. Όταν, λοιπόν, δεν έχεις ένα καλό παρελθόν -διότι το παρελθόν, κατά τους φιλοσόφους, είναι το μέλλον που έρχεται από άλλη πόρτα στο ασφαλιστικό- δεν μπορείς να ζητάς εμπιστοσύνη του κόσμου να προχωρήσει στο επόμενο βήμα, σε ένα κεφαλαιοποιητικό σύστημα-κουμπαρά για νέους ηλικίας μέχρι τριανταπέντε ετών, δημιουργώντας διαφορετικές ταχύτητες, όταν εσύ, ως κράτος, διαχρονικά από τις κυβερνήσεις που έχουν βρεθεί στην εξουσία δεν έχεις δημιουργήσει κοινωνικό υπόβαθρο για τα χρήματά του.
Πού είναι το εφάπαξ; Το ψάχνουν κάποιοι δημόσιοι υπάλληλοι και περιμένετε ο κόσμος να έχει εμπιστοσύνη για τα χρήματα που χάθηκαν από το 1990 και μετά; Όχι ότι πριν δεν είχε το ασφαλιστικό σύστημα προβλήματα, αφού εξαρτιόταν από το μέσο επιτόκιο της Τράπεζας της Ελλάδος, το οποίο πάντα ήταν χαμηλότερο από το μέσο τραπεζικό επιτόκιο του Ταμιευτηρίου.
Γι’ αυτό, δημιουργείς κάτι, αλλά δεν μπορεί σήμερα…
Μου θυμίζει ένα οικοδόμημα που σφραγίζουμε την πόρτα και κάνουμε παράθυρα. Δηλαδή, το οικοδόμημα έχει παράθυρα, παράθυρο στην ασφαλιστική κάλυψη, αλλά η πόρτα είναι ερμητικά κλειστή. Δεν γίνεται αυτό. Ζητάς να σηκώσεις έναν όροφο παραπάνω, όταν τα θεμέλια του οικοδομήματος όχι ότι είναι σε σαθρό έδαφος, αλλά δεν έχει πέσει πλέγμα μέσα.
Το πλέγμα είναι η κοινωνική αλληλεγγύη, είναι ότι τα χρήματα του κόσμου πρέπει να πιάνουν τόπο και θέλει τον κάματό του να μην τον στερείται. Άρα, λοιπόν, δεν μπορεί να έχει εμπιστοσύνη για αυτό που θέλουμε να μεταλαμπαδεύσουμε στις επόμενες γενεές.
