Η σπουδαία ηθοποιός Μαίρη Χρονοπούλου που μεσουράνησε τις δεκαετίες ’60 και ’70 στο θέατρο και τον κινηματογράφο, έφυγε από τη ζωή σε ηλικία 90 ετών, έπειτα από νοσηλεία πέντε ημερών στο νοσοκομείο.
Η μεγάλη αγαπημένη κυρία του ελληνικού κινηματογράφου Μαίρη Χρονοπούλου, μας έκανε τη τιμή να κοσμεί το εξώφυλλο του περιοδικού μας Social Profile τον Οκτώβριο του 2021.
Στην εκ βαθέων συνέντευξη που έδωσε στον φίλο και συνεργάτη μας Μάκη Δελαπόρτα, η κ. Χρονοπούλου μοιράστηκε στιγμές από τη μεγαλειώδη καριέρα της, την πολύ ενδιαφέρουσα ζωή της και τη μοναδική της προσωπικότητα.
Μια γυναίκα πρωτοποριακή, άφοβη, δυναμική και ταλαντούχα, δε φοβήθηκε ποτέ τη ζωή αλλά ούτε και το θάνατο. Αφήνει στη πατρίδα μας βαριά παρακαταθήκη και πλούσια προίκα, το ταλέντο της και τις στιγμές που έχει χαρίσει στον ελληνικό κινηματογράφο.
Ακόμα, η κ. Χρονοπούλου, με τη πραότητα και την ανθρωπιά που πάντα τη χαρακτήριζαν, έχει χαρίσει τη περιουσία της στο Χαμόγελο του Παιδιού.
Ευχόμαστε καλό ταξίδι στη σπουδαία ηθοποιό και πάνω απ’ όλα άνθρωπο, με αυτό το υπέροχο αφιέρωμα για τη ζωή και τη καριέρα της από τον Μάκη Δελαπόρτα.
Μαίρη Χρονοπούλου – Η τελευταία μεγάλη star της οθόνης από τον ΜΑΚΗ ΔΕΛΑΠΟΡΤΑ
Μάκης Δελαπόρτας: Μαίρη μου γνωριζόμαστε σαράντα χρόνια ακριβώς, τότε που παιδί
ακόμα είχα έρθει στο «Κηποθέατρο», όταν έπαιζες στην παράσταση «Σαράντα χρόνια
Τσιτσάνης». Από τότε δεθήκαμε και πορευτήκαμε παράλληλα. Αργότερα σου είχα
επιμεληθεί τον δίσκο με τα κινηματογραφικά και θεατρικά σου τραγούδια και τώρα
ετοιμάζουμε μαζί την επίσημη βιογραφία σου.
Μαίρη Χρονοπούλου: Πρώτα από όλα ξέρεις πόσο σε αγαπώ και πόσο σε πιστεύω. Ωστόσο
οφείλω να σου ζητήσω δημόσια μια μεγάλη συγνώμη, γιατί ενώ ξέρω πόσο αγαπάς την
εποχή του ελληνικού σινεμά που εσύ μεγάλωσες με αυτήν, αρκετές φορές διαφώνησα με
το πισωγύρισμα που έκανες σε παλιότερες εποχές, γιατί είμαι άνθρωπος του αύριο κι όχι
του χτες.
Μαίρη Χρονοπούλου: Γυρνώντας όμως πίσω κάποιες στιγμές βλέποντας πια τις ταινίες μας στην τηλεόραση,
εισπράτω με πόση αγάπη ο κόσμος τις αγκαλιάζει, και πως οι σημερινές γενιές μεγαλώνουν
με μας. Τότε σκέφτομαι πόσο δίκιο έχεις που καταγράφεις όλη αυτή τη τόσο σημαντική
περίοδο για την Ελλάδα που όλα ήταν στο πικ τους. Είσαι πλέον για μας ο θεματοφύλακας
της δικής μας διαδρομής και ο ιστορικός του ελληνικού θεάτρου και κινηματογράφου.
Μ.Δ.: Σ’ ευχαριστώ Μαίρη μου για τα καλά σου λόγια, εγώ απλά σήμερα θα ήθελα να
κάνουμε μια κουβέντα που θα την χαρίσουμε στους φίλους του Social Profile , παίζοντας
το ρόλο του απλού αναγνώστη, που έχει την ευκαιρία και τη χαρά να βρεθεί με τη Μαίρη
Χρονοπούλου και να συνομιλήσει μαζί της.
Μ.Χ.: Ωραία ξεκινάμε!
Μ.Δ.: Το θέατρο πώς μπήκε στη ζωή σου; Ήθελες πάντα να γίνεις ηθοποιός; Από μικρό
κορίτσι;
Μαίρη Χρονοπούλου: Ούτε κατά διάνοια. Όχι… και το δηλώνω κατηγορηματικά. Μπήκα στο χορό του
αρχαίου δράματος, που με είχαν πάρει από το Λύκειο Ελληνίδων, γιατί πάνω απ’ όλα
ήθελα να γίνω χορεύτρια, μπαλαρίνα.
Μ.Δ.: Συγνώμη, το όνειρό σου ήταν να γίνεις χορεύτρια;
Μ.Χ.: Ναι αυτό ήθελα. Να γίνω κλασσική μπαλαρίνα.
Μ.Δ.: Δεν έπαιζε αρνητικό ρόλο το ότι ήσουνα πολύ ψηλή;
Μαίρη Χρονοπούλου: Σίγουρα. Το μπόι μου έπαιξε πολύ αρνητικό ρόλο. Ωστόσο πήγαινα και μάθαινα χορό
στο Λύκειο Ελληνίδων. Είχα μάθει θυμάμαι 105 ελληνικούς χορούς.
Μ.Δ.: Και πώς μπήκες στο χορό αρχαίου δράματος;
Μ.Χ.: Ο Δημήτρης Ροντήρης, αυτός ο σπουδαίος θεατράνθρωπος, είχε βάλει μια αγγελία
που ζητούσε κοπέλες ψηλές και νόστιμες. Όταν το έμαθα θέλησα να πάω, έτσι για την
εμπειρία. Τελικά με πήραν κι εμφανίστηκα σε πολλά αρχαία δράματα που ανέβαζε το
Εθνικό Θέατρο.
Έζησα μοναδικές στιγμές δίπλα στην Κατίνα Παξινού, τον Αλέξη Μινωτή και τόσους ακόμα σπουδαίους του Εθνικού θεάτρου. Μια μέρα με ρώτησαν οι φίλοι μου, η
Δέσπω Διαμαντίδου και ο Νίκος Καζής: «θέλεις να παίξεις στο θέατρο;».
Όχι τους
απάντησα εγώ. Αλλά εκείνοι επέμεναν. Βρε χαζή, μου είπε η Δέσπω, τα λεφτά είναι τα
δεκαπλάσια από αυτά που παίρνεις στο χορό. Έτσι λοιπόν πήγα!
Μ.Δ.: Πήγες χωρίς να έχεις τελειώσει μια δραματική σχολή;
Μ.Χ.: Δεν πήγα ποτέ σε σχολή. Ούτε απ’ έξω δεν έχω περάσει. Βγήκα κατευθείαν στη
σκηνή. Δίπλα στα μεγαθήρια του θεάτρου μας. Την Κυρία Κυβέλη και τον Βασίλη
Λογοθετίδη.
Ήταν οι πρώτοι μεγάλοι πρωταγωνιστές που συνεργάστηκα. Μου πρότειναν
ένα ρόλο στο «Ακροπόλ» και μου έδιναν τα δεκαπλάσια χρήματα, από εκείνα που έπαιρνα
στο χορό. Έτσι λοιπόν αποφάσισα να πάω περισσότερο για οικονομικούς λόγους και
βέβαια χωρίς την περιβόητη άδεια ασκήσεως επαγγέλματος. Δεν είχα δίπλωμα!
Μ.Δ.: Μα πως έπαιζες στο θέατρο χωρίς δίπλωμα;
Μαίρη Χρονοπούλου: Ποτέ δεν πίστευα στις δραματικές σχολές. Όσο για το θέατρο έπαιζα χωρίς άδεια και ερχόταν η αστυνομία να με πιάσει. Και όλο με έκρυβαν οι συνάδελφοι. Αξέχαστες εποχές. Μετά βέβαια έδωσα εξετάσεις σε μια επιτροπή εξαιρετικών ταλέντων για να πάρω το δίπλωμά μου. Από τότε έπαιζα κανονικά χωρίς να κρύβομαι σε καμαρίνια.
Μ.Δ.: Πώς ήταν η εμπειρία των εξετάσεων τότε;
Μ.Χ.: Είχα πάει θυμάμαι με πολύ τρακ στο θέατρο REX, όπου γίνονταν εκεί οι εξετάσεις.
Στην επιτροπή ήταν ο Αλέξης Μινωτής και η Ελένη Χατζηαργύρη.
Τους άλλους δεν τους θυμάμαι. Ήταν ακόμη τρεις ηθοποιοί του Εθνικού και πέντε από το υπουργείο Παιδείας. Μου δώσανε το δίπλωμα και ήμουν πια νόμιμη. Είχα κι εγώ το βιβλιάριό μου. (γελάει).
Μ.Δ.: Τελευταία σε βλέπουμε με μια εντυπωσιακή ανανέωση. Πού οφείλεται αυτό;
Μ.Χ.: Πάντως δεν έχω κάνει πλαστική αν αυτό υπονοείς.
Μ.Δ.: Εγώ που σε ζω το ξέρω καλά. Αλλά δεν υπονοώ αυτό. Απλά πες μας τρεις λόγους που
τελευταία έχεις όλη αυτή την αλλαγή και απέκτησες και πάλι την χαρά και την αισιοδοξία
της ζωής;
Μ.Χ.: Ένα χρόνο τώρα κάνω αυστηρή δίαιτα, έχασα πολλά κιλά, κάνω γυμναστική,
φροντίζω τον εαυτό μου. Δεν έχω κάνει πλαστική. Έχω καρδιά και αναπνευστικό που
εμποδίζουν άρρητα να ναρκωθώ. Είναι απαγορευμένο αυτό πλέον για μένα. Όλο αυτό που
βλέπετε είναι μια εσωτερική ψυχική ευφορία που πηγάζει από μέσα μου και βγαίνει στο
πρόσωπό μου. Ίσως γι’ αυτό στην ηλικία μου με ζητάνε ακόμη για εξώφυλλο.
Μαίρη Χρονοπούλου: Δεν ξέρω αν υπάρχει άλλη γυναίκα ηθοποιός παγκοσμίως που γίνεται εξώφυλλο σε τόσο μεγάλη ηλικία. Μάλλον πρέπει να γραφτώ στο βιβλίο Γκίνες.
Μ.Δ.: Επειδή κάναμε φωτογράφηση για το περιοδικό, βλέπω πως δεν φοβάσαι καθόλου τα
κοντινά πλάνα.
Μαίρη Χρονοπούλου: Όχι και δεν φοβάμαι και το φως του ήλιου, που είναι σκληρό, αδυσώπητο για
οποιοδήποτε πρόσωπο. Αλλά όχι εγώ δεν το φοβάμαι. Και παρακαλώ δεν θέλω και
ιδιαίτερο photoshop στις φωτογραφίες μου. Τόσο όσο δικαιούμαι!
Μ.Δ.: Ακόμα ένα φαινόμενο. Να φωτογραφηθείς με κόντρα ήλιο.
Μ.Χ.: Ακριβώς. Με κόντρα ήλιο. Οι φωτογράφοι καταλαβαίνουν τί εννοώ. Καμία άλλη στην
ηλικία μου νομίζω δεν θα δεχόταν να βγει έξω και να φωτογραφηθεί. Όλες μπαίνουν σε
στούντιο με τα φλας και τα δυνατά φώτα που σε καίνε και σε βγάζουν γυαλί. Όχι εγώ δεν
φοβάμαι τον φακό. Εξάλλου πάντα ήταν ο πιο φλογερός εραστής μου.
Μ.Δ.: Πιστεύεις λοιπόν πως η ζωή δεν τελειώνει ποτέ και πουθενά;
Μ.Χ.: Αυτό το πιστεύω ακράδαντα. Όχι απλά δεν τελειώνει, αλλά έχεις την ιερή υποχρέωση
όσο ο Θεός σου δίνει πνοή, να ζεις και να γεύεσαι τη ζωή με την κάθε χαρά, αλλά με την
κάθε δυσκολία που σου επιφυλάσσει. Εγώ τη ζωή τη ρούφηξα μέχρι την τελευταία της
σταγόνα και θα συνεχίσω να το κάνω όσο ο Θεός μου δίνει μέρες.
Μ.Δ.: Πάντως ακόμα και σήμερα που δεν είσαι πια στο θέατρο και στον κινηματογράφο
ενεργά, είσαι μια γυναίκα που εκπέμπεις λάμψη και ερωτισμό. Ο έρωτας έπαιξε σημαντικό
ρόλο στη ζωή σου; Έχεις βυθιστεί σε μεγάλους έρωτες;
Μ.Χ.: Μιάμιση φορά.
Μ.Δ.: Μόνο; Κι όμως ο κόσμος έχει άλλη εντύπωση για σένα. Πως ήσουν γυναίκα του
έρωτα, του γλεντιού και του χαμού, με τους άντρες να σφάζονται στα πόδια σου και εσύ να
τους παίζεις ανάλογα.
Μ.Χ.: Καλέ τί λες; Ήμουνα πάντα μια απλή αστή γυναίκα στα ερωτικά μου. Δεν έκανα
πολλές σχέσεις στη ζωή μου και με τους συντρόφους μου ήμουν αρκετά χρόνια με τον
καθένα. Έμεινα και πολλά χρόνια μόνη μου.
Μ.Δ.: Άρα δεν ήσουν αυτό που ο κόσμος έχει στο μυαλό του για σένα από τους
κινηματογραφικούς σου ρόλους;
Μαίρη Χρονοπούλου: Καμία σχέση. Δεν ήμουνα ποτέ η γυναίκα του γλεντιού που δεν υπολογίζω… έτσι τον βρίσκω τον καιρό κι έτσι τον αρμενίζω…, όπως έλεγε το τραγούδι μου. Που χρόνος για τέτοιες πολυτέλειες; Κουραζόμουνα τότε πάρα πολύ. Έπεφτα πτώμα στο κρεβάτι μου, γιατί το πρωί σηκωνόμουν από τα χαράματα για να πάω στο γύρισμα και μετά δύο παραστάσεις στο θέατρο. Όχι στα προσωπικά μου έζησα πολύ χαλαρές καταστάσεις. Στην ουσία ήμουν μια αστή του κερατά!
Μ.Δ.: Άρα στα προσωπικά σου δεν έχεις κάνει ιδιαίτερα ριψοκίνδυνα πράγματα και
άλματα. Στα επαγγελματικά σου έχεις κάνει κάτι ανάλογο;
Μ.Χ.: Στα επαγγελματικά μου έχω κάνει πολλά ριψοκίνδυνα πράγματα. Θυμάμαι πως το
1987, ταυτόχρονα καλλιτεχνικές επιλογές σκανδαλωδώς αταίριαστες.
Έπαιζα με το Εθνικό Θέατρο στην Επίδαυρο, στο Ηρώδειο και στο Φεστιβάλ Φιλίππων,
Αριστοφάνη, ως πρωταγωνίστρια, την ίδια εποχή γύριζα την ταινία του Βρεττάκου «Τα
παιδιά της Χελιδόνας», όπου υποδυόμουν μια γερασμένη άσχημη γυναίκα αντάρτισσα,
παίρνοντας το βραβείο ερμηνείας στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ταυτόχρονα
φωτογραφήθηκα ημίγυμνη για το Playboy.
Μαίρη Χρονοπούλου:Nα… ακόμη μια πρωτιά που πρέπει να γραφτεί στο βιβλίο Γκίνες. Γιατί καμία άλλη δεν έχει τολμήσει να κάνει τόσα αντίθετα πράγματα στην καριέρα της κι όλα να έχουν τεράστια επιτυχία. Δεν επηρέασε καθόλου το ένα, το άλλο. Και βραβείο πήρα και η Επίδαυρος ξεχείλισε από κόσμο και το Playboy έσκισε σε πωλήσεις.
Μ.Δ.: Ο έρωτας ήταν για σένα πηγή έμπνευσης για τη ζωή σου; Ήσουν ερωτικό πλάσμα;
Ερωτική γυναίκα;
Μ.Χ.: Δεν έχει δίχως έρωτα σκοπό η ζήση. Ο έρωτας είναι η κινητήριος δύναμη όλων μας.
Το βασικό μας καύσιμο. Ναι ήμουν βαθιά ερωτικό άτομο.
Μ.Δ.: Μεγαλώνοντας ο έρωτας μπαίνει στην άκρη;
Μ.Χ.: Μοιραία. Εγώ είμαι πολλά χρόνια μόνη μου, αλλά δεν μ’ ενοχλεί καθόλου αυτό. Όλα
έχουν ηλικία. Κι ο έρωτας είναι προνόμιο των νέων. Κακά τα ψέματα. Δεν συμφωνώ με
αυτό που λένε κάποιοι πως σε οποιαδήποτε ηλικία μπορείς να ερωτευτείς. Ωραία
ερωτεύεσαι. Με το σεξ τί κάνεις;
Μ.Δ.: Αυτά πάνε μαζί;
Μ.Χ.: Εννοείται πώς πάνε μαζί. Γίνεται να ερωτευτείς χωρίς άγγιγμα; Εξ αποστάσεως; Για
μένα δεν ισχύει κάτι τέτοιο.
Μ.Δ.: Περνώντας κάθε δεκαετία στη ζωή σου πώς αισθανόσουν;
Μ.Χ.: Τις τελευταίες δυο δεκαετίες ήμουν πολύ βαριά άρρωστη και δεν έδινα σημασία στα
χρόνια που περνούσαν. Ξέρεις ποια δεκαετία με επηρέασε;
Μ.Δ.: Ποιά;
Μ.Χ.: Άκου τώρα και θα εκπλαγείς. Όταν έκλεισα τα τριάντα! Τότε έπαθα κρίση ηλικίας.
Αισθάνθηκα πως έφευγα από την νεότητα και γινόμουνα πια κυρία. Αισθανόμουν πως
ενηλικιωνόμουν στα τριάντα. Μετά όταν πέρασα τα 40, τα 50 ή και τα 60, δεν με πείραξε
καθόλου.
Μ.Δ.: Οι φίλοι Μαίρη μου, παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη ζωή σου;
Μ.Χ.: Η πιο σοφή επένδυση που έκανα νομίζω στη ζωή μου ήταν οι φίλοι μου. Δεν έκανα
πουθενά αλλού μεγάλες επενδύσεις. Τα οικονομικά δεν με αφορούν. Το έχω ξαναδηλώσει
άλλωστε. Σε φίλους έκανα μεγάλες επενδύσεις. Κι έχω 10-15 σωστούς και αγαπημένους
φίλους γύρω μου. Οι 12 είναι άντρες και οι 3 γυναίκες, που τους αγαπώ πολύ και είναι
πλέον η οικογένειά μου. Μέσα σ’ αυτούς βέβαια είσαι κι εσύ που σε ξέρω από παιδί.
Γιατί είσαι πιο κοντά με άντρες; Πώς προέκυψε αυτό;
Μ.Χ.: Δεν ξέρω. Έτυχε. Τους εκτιμώ πολύ τους άντρες. Έχουν πιο αγνά αισθήματα από εμάς
τις γυναίκες. Ίσως κι εγώ να έχω μια ψυχοσύνθεση πιο αντρική. Νομίζω πως τ’ αγόρια με
αγαπούν πιο πολύ. Το λέω και για τους θαυμαστές μου. Νομίζω πως έχω περισσότερους
θαυμαστές άντρες από γυναίκες.
Μ.Δ.: Ο κόσμος που βλέπει σήμερα τις ταινίες σου στην τηλεόραση, πόσο κοντά είναι η
εικόνα της Χρονοπούλου της ηθοποιού, από την εικόνα της καθημερινής Μαίρης;
Μ.Χ.: Απέχει παρασάγκας. Ούτε της τότε ζωής μου, ούτε της τώρα ζωής μου. Καμία σχέση.
Έχω ακούσει κάτι επίθετα για μένα απίθανα. Λέγανε ας πούμε. Ε… ρε μια αλανιάρα
γυναίκα… Εγώ γελούσα. Οι ρόλοι μου έβγαζαν κάτι τέτοιο. Εγώ ήμουν μια γυναίκα αστή.
Αστότατη θα έλεγα. Που ζούσα τις καθημερινές καταστάσεις, ακόμα και τον έρωτα, σαν μια
απλή γυναίκα.
Μ.Δ.: Τελευταία παρακολουθείς όλα όσα έχουν συμβεί στον χώρο μας με την κακοποίηση,
με το bullying και τους βιασμούς στον καλλιτεχνικό χώρο; Εσύ έχεις δεχτεί ποτέ κάποια
τέτοια παρενόχληση;
Μ.Χ.: Ποτέ! Τόσο άσχημη ήμουνα; (γελάει). Κανείς δεν με ενόχλησε, κανείς δεν με
κακοποίησε, κανείς δεν με πρόσβαλε. Νομίζω στα τότε χρόνια στο θέατρο δεν γινόντουσαν
τέτοιου είδους περιστατικά. Εγώ ρώτησα και τις φίλες μου. Τη Νόρα Βαλσάμη ας πούμε,
πού ήταν ένα πολύ νόστιμο κορίτσι. Μου ορκίσθηκε στο παιδί της πως ποτέ κανείς δεν την
ενόχλησε. Την Ελένη Προκοπίου, που ήταν επίσης μια πολύ όμορφη γυναίκα. Κι εκείνη μου
είπε πως ποτέ δεν αντιμετώπισε κάτι παρόμοιο. Δεν ξέρω τί πετριά τους έχει χτυπήσει
σήμερα, όλους αυτούς και φέρονται τόσο άσχημα στις γυναίκες. Και όχι μόνο.
Μ.Δ.: Μαίρη μου, μιας και ανάφερες δυο αγαπημένες σου φίλες από τα χρόνια του σινεμά,
ποιοί σου λείπουν περισσότερο από εκείνους που έχουν φύγει και τους βλέπεις πλέον
σήμερα μόνο στην τηλεόραση;
Μ.Χ.: Ο Νίκος Κούρκουλος, το φιλαράκι μου, ο αδερφός μου, ο κουμπάρος μου. Του έχω
βαφτίσει το γιό, τον Άλκη. Με τον Νίκο συμπορευτήκαμε για 52 ολόκληρα χρόνια, τόσο στη
ζωή, όσο και στη δουλειά.
Υπέροχος άνθρωπος, σπουδαίος ηθοποιός με σημαντικό έργο στο Εθνικό Θέατρο ως
διευθυντής. Άφησε εποχή.
Μου λείπει ακόμη ο φίλος μου ο Γιάννης Βόγλης, ο Νίκος Φώσκολος, ο Γιάννης Δαλιανίδης.
Στον Γιάννη χρωστάω πολλά. Ήταν ο άνθρωπος που με πίστεψε και μου έδωσε ένα
πουσάρισμα που δεν το δίνουν εύκολα οι σκηνοθέτες στο χώρο. Ο Γιάννης με πίστεψε και
με αγάπησε βαθιά. Αν και όταν του είπα να με βάλει να παίξω για πρώτη φορά σε κάποιο
από τα μιούζικαλ του, στην αρχή ήταν αρνητικός.
“Βρε Μαίρη μου μού είχε πει, εσύ είσαι
ψηλή, ξερακιανή, μακρομούρα, δεν σου πάει το μιούζικαλ. Το μιούζικαλ θέλει πιο γλυκές
φατσούλες. Τί ρόλο να σου γράψω; Κι όμως από τα πολλά παρακάλια μου έγραψε την
Μαρκησία στις «Θαλασσιές τις χάντρες» που ήταν κι ο πρώτος μου ρόλος σε μιούζικαλ.
Ήταν βέβαια πολύ μικρός. Αλλά έγινε το θαύμα! Στην επόμενη ταινία του ήμουν
πρωταγωνίστρια. Ήμουν η «Κυρία στα μπουζούκια».
Μ.Δ.: Μαίρη μου εσύ έχεις γεννηθεί στην Αθήνα, ωστόσο ξέρω πως αγαπάς ιδιαίτερα την
Θεσσαλονίκη και την Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου. Πως προέκυψε αυτό;
Μ.Χ.: Ναι, δύο είναι οι πιο αγαπημένες μου πόλεις που έχω ζήσει. Η πιο ερωτική βέβαια θα
πω πως είναι η Θεσσαλονίκη. Είμαι τυχερή γιατί την έζησα σε άλλες εποχές, τότε που η
Θεσσαλονίκη ήταν πολύ διαφορετική από σήμερα. Ήταν τόσο ερωτική που δεν γίνεται πιό.
Με τους εμβληματικούς ωραίους Μακεδόνες, πιο παθιασμένοι από οποιουσδήποτε
άλλους έλληνες πολίτες.
Μ.Δ.: Γιατί την λένε πράγματι ερωτική πόλη από παλιά;
Μ.Χ.: Γιατί είχε μια ατμόσφαιρα στον αέρα, στο φως. Κυρίως στο φως. Στον τρόπο που
ερωτευόντουσαν οι άντρες παθιασμένα και στο έδειχναν. Δεν το έχω ξαναζήσει πουθενά
αλλού αυτό.
Μ.Δ.: Έχεις ζήσει κάποιον μεγάλο έρωτα στην Θεσσαλονίκη;
Μαίρη Χρονοπούλου: Όχι εγώ. Μ’ αγάπησαν όμως κάποιοι άνθρωποι εκεί. Ενώ ήμουν ζευγαρωμένη, ας
πούμε, με το ταίρι μου, τον σύντροφό μου και περνούσα από εκεί, άθελά μου προκάλεσα
δυο τρία διαζύγια στο πέρασμά μου, χωρίς να έχω κάνει τίποτα γι’ αυτό.
Μ.Δ.: Είχες πολλούς θαυμαστές στη Θεσσαλονίκη;
Μ.Χ.: Πααααααρα πολλούς. Πετυχημένους, όμορφους, ψηλούς, έξυπνους, διανοούμενους,
πνευματικούς, ερωτικούς, αλλά δεν το ‘φερε ποτέ η τύχη μου να σμίξω με κάποιον και να
έχω σύντροφο έναν Θεσσαλονικιό. Αυτό δεν το ‘φερε η τύχη ποτέ. Αλλά προκάλεσα
καταστροφές και θύελες περνώντας από τη Θεσσαλονίκη. (γελάει…)
Μ.Δ.: Καλλιτεχνικά είχες επίσης μεγάλη απήχηση στην συμπρωτεύουσα.
Μ.Χ.: Ναι, βέβαια. Ήμουν και δυο χρόνια πρωταγωνίστρια στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος,
με τον αγαπημένο μου Μίνωα Βολονάκη.
Μ.Δ.: Σε ποιές παραστάσεις;
Μ.Χ.: Στη «Συλλογή» του Πίντερ και στους «Εχθρούς» του Γκόργκι, σε εναλλασόμενο
ρεπερτόριο. Έκανε τότε πιένιες το Κρατικό. Είχαμε πολύ επιτυχία.
Μ.Δ.: Για την Αλεξάνδρεια τι θυμάσαι;
Μ.Χ.: Η Αλεξάνδρεια είναι μια πόλη που την αγαπώ βαθιά. Έχω υπέροχες παιδικές και
εφηβικές αναμνήσεις και τη θεωρώ άκρατα ελληνική. Και πράγματι λυπάμαι, όσοι δεν την
έζησαν τα παλιά τα χρόνια. Παναγιά μου η Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου ήταν μια πόλη
μαγική. Μια πόλη που το φως έκανε μια περίεργη διάθλαση. Ο ουρανός ήταν κάτι το
εξωπραγματικό. Όταν βάζω στο youtube το τραγούδι του Κότσιρα «Ο Αλεξανδρινός ο
ουρανός» πραγματικά ταξιδεύω, ειδικά όταν ακούω τον στίχο που λέει πώς «στον έρωτα
είναι σαν διαμάντι ανθεκτικός».
Εγώ βέβαια δεν ερωτεύτηκα στην Αλεξάνδρεια, γιατί
πήγαινα πολύ μικρό παιδί εκεί άλλωστε που είχαμε συγγενείς. Στην Αλεξάνδρεια πέρασα
τα ωραιότερα παιδικά μου Πάσχα και Χριστούγεννα. Έζησα την παλιά καλή Αλεξάνδρεια.
Είχε κάτι γωνιές υπέροχες για φαγητό. Τρώγαμε θυμάμαι σ’ ένα μικρό γαλλικό ρεστοράν,
που είχε ένα πολύ ωραίο κρασί. Ένα λευκό κρασί, που πιο νόστιμο δεν ήπια ποτέ στη ζωή
μου.
Μ.Δ.: Πάντως η Αλεξάνδρεια είχε ιστορία καλλιτεχνική και πνευματική πολύ πριν
ξεκινήσεις εσύ την καριέρα σου στο θέατρο και το σινεμά.
Μ.Χ.: Εννοείται. Έβγαλε μια Υπατία διανοούμενη. Είχε κουλτούρα η Αλεξάνδρεια, η οποία
παρέμεινε για αρκετά χρόνια έτσι. Μύριζες τον Καβάφη στα πάρκα, στον αέρα την
πνευματικότητα της πόλης.
Μεγάλη ξαναπήγα και δυστυχώς δεν ένιωσα τίποτα από εκείνη την παλιά ατμόσφαιρα. Ή η
πόλη άλλαξε, ή εγώ πλέον δεν έχω τις ίδιες προσλαμβάνουσες, για να μπορώ να εισπράξω
τη μαγεία της πόλης. Ίσως να στέγνωσα εγώ. Ποιός ξέρει;
Ωστόσο εσύ γεννήθηκες στην Αθήνα, Κολωνάκι. Βέρα Κολονακιώτισσα!
Μ.Χ.: Ναι, πράγματι. Γεννήθηκα στο Κολωνάκι από αστική οικογένεια, με νταντά, γαλλικά
και πιάνο, που λένε. Μαρασλή 45 και Ξενοκράτους γωνία. Τότε το Κολωνάκι ήταν
πανέμορφο, γραφικό και πολύ ήσυχο. Μια ήσυχη αστική γειτονιά με μονοκατοικίες. Μόνο
δυο τρεις πολυκατοικίες υπήρχαν. Του Βαλμά, του Λεκατσά και του Γιαννόπουλου. Όλα τ’
άλλα ήταν μονοόροφα και δυόροφα. Έζησα πολύ όμορφα παιδικά χρόνια.
Κλέβαμε
τζάνερα, μανταρίνια, λουλούδια και πατούσαμε τα κουδούνια του κόσμου έτσι για πλάκα.
Ότι κάνουν όλα τα παιδιά σ αυτή την ηλικία. Ήμασταν δηλαδή τα καθωσπρέπει παιδιά,
μιας καθωσπρέπει γειτονιάς. Καμμία σχέση. Παίζαμε κλέφτες και αστυνόμους που ήταν και
τ’ αγαπημένο μου παιχνίδι.
Μ.Δ.: Ήσουνα δηλαδή ολίγον τι αγοροκόριτσο;
Μ.Χ.: Πολύ θα έλεγα. Το σίγουρο είναι πως δεν έπαιζα τις κουμπάρες. ΄Ημουνα
περισσότερο του στάκαμαν, του κυνηγητού και των βόλων.
Δυστυχώς έζησα την παλιά Αθήνα γι’ αυτό και τώρα μου λείπει αυτή η μυρωδιά εκείνης της
Αθήνας! Δυστυχώς η όμορφη Αθήνα χάθηκε κάτω από τόνους τσιμέντο, κι έχασε το χρώμα
της. Κι εγώ δεν αντέχω καθόλου το τσιμέντο. Με πλακώνει. Γι αυτό έχω επιλέξει και ζω
στην εξοχή.
Μ.Δ.: Όλα άλλαξαν, οι πόλεις, οι άνθρωποι, τα χρώματα, οι μυρωδιές, αλλά και το θέατρο.
Σε τί διαφέρει η σημερινή γενιά των ηθοποιών του σήμερα και του τότε;
Μ.Χ.: Δεν ξέρω! Δεν μπορώ να ξέρω γιατί απλούστατα δεν ανήκω στη σημερινή γενιά των
ηθοποιών του σήμερα. Δεν μπορώ να ξέρω πως σκέφτονται οι νέοι συνάδελφοι. Τι
νοοτροπία κουβαλούν. Πάντως υπάρχουν πολλά σπουδαία ταλέντα. Σε όλες τις εποχές θα
υπάρχουν. Απλά τα παλιά ταλέντα ήταν πιο τζενέρικα. Έκαναν πολλών ειδών θέατρο,
τραγουδούσαν, χόρευαν. Έπαιζαν με μεγάλη ευκολία από επιθεώρηση μέχρι τραγωδία.
Ήταν σπουδαίοι.
Μ.Δ.: Η σημερινή γενιά δεν κατασκευάζει μύθους. Γιατί;
Μ.Χ.: Μόνο ο κινηματογράφος χτίζει μύθους. Εμείς είμαστε παιδιά του κινηματογράφου. Ο
κόσμος έριχνε την ψήφο του. Στη Βουγιουκλάκη, στη Καρέζη, στον Κούρκουλο, στη
Χρονοπούλου, στη Λάσκαρη.
Μαίρη Χρονοπούλου: Τώρα η τηλεόραση που καθιερώνει ηθοποιούς είναι τσάμπα.
Εμάς μας πλήρωναν κι αυτό φαίνεται πως έπαιξε το ρόλο του.
Το τσάμπα δεν το εκτιμά ο κόσμος. Παλιά λέγαμε κάναμε 600.000 εισιτήρια σε μια ταινία.
Αυτό σήμαινε πως είχαμε 600.000 ψήφους. Είχανε ντυθεί, είχανε φτιαχτεί, είχαν στηθεί σ’
ένα ταμείο, 600.000 άνθρωποι για να πληρώσουν εισιτήριο και να σε δούνε. Πολύ σοβαρή
διαδικασία. Ήσουν η επιλογή τους. Τώρα δεν είσαι η επιλογή τους.
Ανοίγουν μια
τηλεόραση και βγαίνουν μπροστά τους λογής, λογής καλλιτέχνες και υποκαλλιτέχνες. Και
βέβαια η δύναμη του τηλεκοντρόλ είναι ανελέητη. Εκεί που σε βλέπει, εκεί σε αλλάζει για
να δει κάτι άλλο σε κάποιο άλλο κανάλι. Με αυτόν τον τρόπο δεν μπορούν να
μυθοποιηθούν ηθοποιοί σήμερα. Άλλο η μαγεία της μεγάλης οθόνης και της σκοτεινής
αίθουσας. Εγώ προσωπικά στην τηλεόραση βλέποντας μια ταινία ή μια σειρά δεν έχω
κλάψει ποτέ. Ενώ στο σινεμά κάτω από ένα συνωμοτικό σκοτάδι όλοι παθιαζόμαστε. Άλλη
αίσθηση και άλλη μαγεία το σινεμά.
Μ.Δ.: Λέγεται πάντως πώς είσαι η τελευταία μεγάλη σταρ του σινεμά εν ζωή. Τί σημαίνει
αυτό για σένα;
Μ.Χ.: Δεν ξέρω αν είμαι η τελευταία. Μπορεί να υπάρχουν κι άλλες. Ίσως να το λένε γιατί
πρόσεξα πολύ τις επιλογές μου, τον τρόπο που δούλευα και τον τρόπο που έζησα. Ίσως
γιατί έπαιξα πολλά και διαφορετικά πράγματα. Ρόλους που αγάπησε ο κόσμος και μέσα
απ’ αυτούς κι εμένα.
Μ.Δ.: Πράγματι, ίσως και να ήσουν η μοναδική που έπαιξε με τόση μεγάλη επιτυχία από
μιούζικαλ μέχρι τραγωδία.
Μ.Χ.: Αν δεν το είχα κάνει αυτό θα έπληττα αφόρητα. Μέχρι θανάτου. Αυτή η εναλλαγή
των ρόλων που έκανα στη ζωή μου, από την πίστα ενός κέντρου, να παίζω στο Εθνικό
Θέατρο κι από εκεί να πηγαίνω και να παίζω στην Επίδαυρο ή στο Κρατικό Βορείου Ελλάδος με βοήθησε πολύ στην ψυχοσύνθεσή μου σαν άτομο, αλλά και σαν ηθοποιό. Δεν
αντέχω την πλήξη. Την μισώ θανάσιμα.
Μ.Δ.: Τελευταία ακούστηκε πως θα γυρίσεις στο θέατρο. Είναι αλήθεια αυτό;
Μ.Χ.: Μου έχει γίνει μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση από το Μέγαρο να
πρωταγωνιστήσω σε μια παράσταση που νομίζω θα κάνει ιδιαίτερη εντύπωση. Ναι… θέλω
πολύ να ξαναβρεθώ στη σκηνή. Εξάλλου και ο ρόλος που μου προτάθηκε είναι
προσαρμοσμένος στην τωρινή μου φυσική κατάσταση.
Μ.Δ.: Ζούμε σε μια μεταβατική περίοδο για πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας.
Πιστεύεις πως ζούμε το τέλος μιας εποχής;
Μ.Χ.: Με όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας, αισθάνομαι πως ζούμε το τέλος του
κόσμου. Σεισμοί, λοιμοί, καταποντισμοί. Σιγά σιγά έχω την εντύπωση πως τελειώνουν
πολλά γύρω μας. Όπως κάποια στιγμή θα τελειώσει κι ο πλανήτης γη. Όλα κάποια στιγμή
στη ζωή τελειώνουν. Πιστεύω πως δεν θα είναι μακριά, που θα τελειώσει ο
κινηματογράφος. Θα τον βλέπουμε πια σαν μουσειακό είδος. Σιγά σιγά θα τελειώσει και το
θέατρο.
Αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα να κλειστούμε στα σπίτια μας και θα ζούμε μόνο μπροστά σε
οθόνες. Αυτή θα είναι η διέξοδός μας, η διασκέδασή μας, η ζωή μας όλη. Προς τα εκεί μας
οδηγεί η τεχνολογία. Τραγικό!
Μ.Δ.: Είναι γνωστό πως όλη σου την περιουσία την έχεις χαρίσει στο «Χαμόγελο του
Παιδιού» Τι σημαντική απόφαση ήταν αυτή;
Μ.Χ.: Είναι πάρα πολύ ματαιόδοξο μια γυναίκα στην ηλικία μου να θέλει να έχει τίτλους
ιδιοκτησίας. Το θεωρώ πολύ ανόητο και ταυτόχρονα τραγικά ματαιόδοξο. Για όνομα του
Θεού! Μαζί μας θα τα πάρουμε; Εγώ σήμερα είμαι πλέον φιλοξενούμενη στο ίδιο μου το
σπίτι. Τι πιο όμορφο όμως να αισθάνομαι πως σ’ αυτό το σπίτι, κάποια στιγμή θα ζουν, θα
παίζουν και θα τρέχουν παιδιά; Είναι καταπληκτικό! Εξάλλου η τελική μας περιουσία είναι
δυο τετραγωνικά μέτρα που όλοι δικαιούμαστε. Το βρίσκω αστείο να γαντζώνεσαι στην
ύλη.
Μ.Δ.: Άρα είσαι συμφιλιωμένη με την ιδέα του θανάτου.
Μ.Χ.: Απόλυτα. Δεν φοβάμαι τον θάνατο καθόλου. Μα καθόλου. Πιστεύω πρώτα απ’ όλα
στην μετενσάρκωση. Αποκλείεται να μην τιμωρούμεθα ή να μην επιβραβευόμαστε για ότι
έχουμε κάνει στη ζωή μας. Θα έρθει μια άλλη ενσάρκωση να το γευτούμε αυτό. Να το
χαρούμε. Είτε σαν ανταμοιβή, είτε σαν τιμωρία. Από κει και πέρα ποιός ξέρει την αλήθεια;
Ποιός έχει γυρίσει να μας πει;
Μ.Δ.: Σ’ ενδιαφέρει η υστεροφημία της Μαίρης Χρονοπούλου μετά θάνατον;
Μ.Χ.: Πιστεύω στη δοξασία που λέει: «Φρόντισε το όνομά σου όταν είσαι νέος και μετά θα
φροντίσει αυτό για σένα. Αυτό ήδη αποδειχτεί περίτρανα στη δική μου περίπτωση.
Σήμερα, πλέον εισπράττω τέτοια αποδοχή, τέτοια αγάπη από τον κόσμο, που είναι πολύ
συγκινητικό. Είναι μια ανταμοιβή τόσο πλούσια. Αισθάνεσαι πως έχεις για προίκα σου,
χρυσά φλουριά, μέλι, γλυκό και ζαχαρωτά. Όλα τα πολύτιμα δώρα που μπορεί να
ονειρεύεται ένας άνθρωπος. Είμαι ευλογημένη. Αυτό αισθάνομαι.
Μ.Δ.: Πράγματι ο κόσμος σε αγάπησε πολύ και σου το δείχνει. Σε αγάπησε επίσης και μέσα
από τα τραγούδια σου.
Μ.Χ.: Δεν είπα πολλά τραγούδια στο σινεμά, αλλά έγιναν εμβληματικά. Ειδικά «Του
αγοριού απέναντι». Αν κι εγώ προτιμώ το «Υπάρχει ένα παιδί» του Καπνίση. Τα δραματικά
τραγούδια μου άρεσαν περισσότερο. Αγαπώ επίσης το «Έκλαψα χθες» του Πλέσσα.
Μ.Δ.: Πάντως είσαι φαινόμενο και για έναν ακόμη λόγο. Το ότι χειρίζεσαι το instagram
δεξιοτεχνικά και μιλάς μέσα από τη σελίδα σου με πολλούς διαδικτυακούς σου φίλους.
Μ.Χ.: Αυτό είναι αλήθεια. Έκανα δική μου σελίδα που είναι η marychronopoulou_official
και επικοινωνώ πολύ με τον κόσμο που μου δείχνει και από εκεί την αγάπη του. Τί να
κάνω; Υπέκυψα κι εγώ στον πειρασμό της καινούργιας τεχνολογίας. Τί να κάνω; Ζω το
σήμερα.
Μ.Δ.: Μαίρη μου το περιοδικό SOCIAL PROFILE που σε φιλοξενεί σ’ αυτό το τεύχος, βγαίνει
στις Σέρρες και κυκλοφορεί στην Κεντρική Μακεδονία.
Μ.Χ.: Αγαπώ πολύ τις Σέρρες και έχω υπέροχες αναμνήσεις από αυτή την εξαιρετική πόλη
με την τεράστια ιστορία. Θα μου κάνετε like; Εξάλλου η ομάδα που αγαπούσα στη Βόρεια
Ελλάδα μετά τον ΠΑΟΚ, ήταν ο Πανσερραϊκός. Αυτό τα λέει όλα!
Μ.Δ.: Τί εύχεσαι για το μέλλον σου; Τί ελπίζεις;
Τί περιμένεις;
Μ.Χ.: Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα…
είμαι λέφτερη!!!
