Μια εικόνα που μοιάζει από μια ζωή περασμένη κι όμως συμβαίνει τώρα σε ένα χωριό των Σερρών
Ήρθαν τα λελέκια (πελαργοί).
Μεγάλη χαρά. Από παιδί χαίρομαι όταν βλέπω τα χελιδόνια και τους πελαργούς να ξαναγυρίζουν. Είναι πλέον σίγουρο, ήρθε η άνοιξη!.
Χθες πήγαινα μια βόλτα στο χωριό και είδα δύο μεγάλα πουλιά να πετούν πολύ ψηλά και αργά-αργά, κάνοντας γύρους. Σταμάτησα το αυτοκίνητο και ξανακοίταξα με προσοχή, ναι, ήταν πελαργοί.
Ήρθαν μετά από έξι μήνες ξανά πίσω στον τόπο μας, στο σπίτι τους δηλαδή, εξαντλημένοι απ’ το μακρύ ταξίδι τους.
Έβγαλα την φωτογραφική και φωτογράφησα, έβγαλα και τον Μάρτη από το χέρι μου και τον κρέμασα σε ένα ανθισμένο θάμνο, να τον πάρουν τα λελέκια να τον βάλουν στην φωλιά τους.
Έτσι μας έλεγαν όταν ήμασταν μικρά παιδιά, “μόλις δεις πελαργό ή χελιδόνι βγάζεις τον Μάρτη από το χέρι”. Φοβερά τα έθιμα και οι παραδόσεις!
Μπαίνω στο χωριό και βλέπω τους πρώτους-πρώτους πελαργούς που ήρθαν και έχουν πιάσει τις φωλιές, συνήθως τις περσινές δικές τους, που απ’ ότι φαίνεται τους βολεύει να τις φτιάχνουν πάνω στους στύλους της ΔΕΗ.
Ήδη άρχισαν τις επιδιορθώσεις κουβαλώντας ξυλαράκια με το ράμφος τους και ταυτόχρονα βεβαια άρχισαν και τους έρωτες.
Δεν έχουν χρόνο για χάσιμο, πρέπει να ζευγαρώσουν, να γεννήσουν, να κλωσήσουν, να μεγαλώσουν τα πελαργάκια, να τα μάθουν να πετάνε και όλα αυτά μέσα σε έξι μήνες.
Μετά θα ξαναφύγουν πάλι πίσω στην Αφρική. Η ζωή τους και η ζωή μας κύκλους κάνει κι εγώ γεμάτος χαρά που τους ξαναβλέπω, τους καλωσορίζω στο σπίτι τους!
