ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΠΟΥΤΣΙΔΗΣ:
«Είμαι περήφανος για την καταγωγή μου»
Ο Σερραίος καλλιτέχνης που έχει χαρακτηριστεί ως πολυτάλαντος και έχει πάντα ένα χαμόγελο για όλους. Μιλάει στο Social Profile για τα νέα επαγγελματικά του εγχειρήματα που είναι προ των πυλών. Μιλάει ακόμα για τη ζωή του, τον έρωτα, τις σχέσεις του με τους συμπρωταγωνιστές του αλλά και την μεγάλη του αγάπη για τις Σέρρες.
S.P.: Γιώργο αρχικά θα ήθελα να μιλήσουμε για την παράσταση «θα σε πάρω να φύγουμε»
Γ.Κ.: Για τη παράσταση «θα σε πάρω να φύγουμε» αισθάνομαι πολύ χαρούμενος και πολύ τυχερός. Πέρσι τέτοιο καιρό ξεκίνησε η συνεργασία στο Badminton ήμουν πολύ τυχερός που δούλεψα με κάποιους ανθρώπους, με όλα τα παιδιά στο θίασο. Αλλά πολύ τυχερός που δούλεψα με τον Φωκά, επιτέλους, και βέβαια με τον παραγωγό μου τον Μιχάλη Αδάμ ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός παραγωγός. Είναι τύχη να δουλεύει ένας ηθοποιός μαζί του, είναι ένας παραγωγός που σέβεται πολύ την δουλειά και όλους τους συντελεστές σε μια δουλειά και αυτό δεν το βρίσκεις συχνά στο θέατρο. Από κει και πέρα λοιπόν όταν ξεκινάς με τόσο καλή βάση και βάζεις και συ το μεράκι σου και το ταλέντο σου και τη χαρά σου σε αυτό που κάνεις είναι “καταδικασμένο” να πετύχει και πέτυχε όντως πολύ. Ήταν συγκινητική η αποδοχή του κόσμου και τους ευχαριστούμε πολύ, ήταν η ωραιότερη θεατρική μου χρονιά.
S.P.: Σε αυτό το μιούζικαλ εσύ συμμετείχες απλώς σαν ηθοποιός ή είχες γράψει και τα κείμενα;
Γ.Κ.: Όχι τα κείμενα ήταν του Άγγελου Πυριόχου.
S.P.: Από ότι είμαι πληροφορημένος θα κάνεις και πάλι την απόδοση σε ένα καινούργιο μιουζικάλ στο Βadminton;
Γ.Κ.: Ναι θα κάνω και την απόδοση και θα παίξω στο “Πρισίλα η βασίλισσα της ερήμου” Και είμαι πολύ ευγνώμων για την πρόταση που μου έγινε, έχω σκοπό να δουλέψω και να δουλέψω πολύ σκληρά για την συγκεκριμένη δουλειά. Η Πρισίλα λοιπόν Βασίλισσα της ερήμου ήτανε μια αυστραλέζικη ταινία που γυρίστηκε με χαμηλό budget και έφτασε στα όσκαρ όταν στη δεκαετία του ‘90 το 1994. Κατέκτησε και το όσκαρ κοστουμιών. Αυτά τα κοστούμια από το ‘94 που πρωτοεμφανίστηκαν δεν έχουν σταματήσει να παίρνουν βραβεία γιατί όταν αργότερα έγινε η Πρισίλα μιούσικαλ σε όποια χώρα έχει παιχτεί παίρνουν τα θεατρικά βραβεία αυτής της χώρας, το βραβείο κουστουμιών σταθερά. Η Πρισίλα η Βασίλισσα της ερήμου λοιπόν, είναι η ιστορία τριών ανθρώπων, τρεις ντράκουιν που κάνουν ένα ταξίδι από το Σίντνευ μέχρι το κέντρο της Αυστραλίας για να συναντήσει λοιπόν ο ένας απ’ αυτούς το γιο του που έχει να τον δει 8χρόνια. Δεν τον έχει δει ποτέ στην ουσία. Είναι μια πολύ συγκινητική ιστορία γιατί σου δείχνει ότι οι άνθρωποι τελικά, όσο διαφορετικοί είμαστε εμφανισιακά, δηλαδή γιατί φοράνε αυτά τα τρομερά και φοβερά κοστούμια, γιατί είναι εξωπραγματικά γι αυτό και βραβεύονται, τα πράγματα που μας απασχολούν τελικά είναι τα ίδια. Δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε. Τα ίδια πράγματα μας απασχολούν η μοναξιά, η αγάπη, η σημασία του να είσαι καλός φίλος, η σημασία του να είσαι καλός πατέρας, ο φόβος, τα ίδια αισθήματα έχουμε. Και είναι μια πολύ ωραία και ανθρώπινη ιστορία. Θα μπορούσε να ήταν τρεις άντρες φίλοι, τρεις γυναίκες φίλες, τρεις ντρακουίνοι οτιδήποτε θα μπορούσε να είναι, είναι μια πολύ ανθρώπινη ιστορία ούτως ή άλλως και χαίρομαι πολύ που μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω σ’ αυτό το έργο. Αυτή τη στιγμή κάνει περιοδεία στο Ηνωμένο Βασίλειο και σαρώνει και νομίζω ότι κάνει περιοδεία και στην Αμερική. Γενικά διαφημίζεται ως το πιο διασκεδαστικό μιούζικαλ μετά το «Mamma mia». Εγώ μπορώ να πω ότι είναι πιο διασκεδαστικό και από το «Mamma mia».
S.P.: Ήταν δική σου ιδέα να ανέβει αυτό το μιούζικαλ;
Γ.Κ.: Όχι, όχι εμένα μου κάνανε αυτή τη πρόταση, ήξερα την ταινία και ευχαριστώ για αυτό το κ. Μιχάλη Αδάμ.
S.P.: Να μιλήσουμε λίγο για τους συντελεστές του μιούζικαλ. Ποιοί παίζουν;
Γ.Κ.: Η τριάδα λοιπόν που κάνει αυτό το τρομερό και φοβερό ταξίδι είναι ο Φώτης Σεργουλόπουλος ο Παναγιώτης Πετράκης και εγώ. Αύτοι είναι οι συντελεστές που μπορώ να πω αυτή τη στιγμή και επίσης σε ένα ρόλο χαρακτηριστικό έκπληξη είναι η Τάνια Τρύπη. Μόνο αυτά μπορούμε να ανακοινώσουμε αυτή τη στιγμή. Τη υπόλοιπη λίστα που θα είναι 20 ατόμων θα τη μάθετε εν καιρώ.
S.P.: Πότε θα κάνει πρεμιέρα αυτό το μιούζικαλ;
Γ.Κ.: Στις 25 Απριλίου.
S.P.: Συνεπώς δουλεύετε πυρετωδώς αυτό το διάστημα;
Γ.Κ.: Βέβαια βέβαια.
S.P.: Το ελληνικό κοινό είναι αρκετά ώριμο ώστε να εκτιμήσει μια τέτοια παράσταση;
Γ.Κ.: Κοίταξε να δεις. Νομίζω ότι ο καθένας την πολύ καλή δουλειά – γιατί σκοπεύουμε να κάνουμε πολύ καλή δουλειά- μπορεί να την εκτιμήσει. Από κει και πέρα αυτό το οποίο πρεσβεύει αυτό το έργο, για μένα, όπως το αντιλαμβάνομαι, είναι ότι ο κόσμος είναι πολύ μεγάλος για όλους μας τελικά. Σ’ αυτό το κόσμο χωράμε όλοι, αυτό νομίζω θέλει να μας πει. Αν κάποιος δεν το πιστεύει αυτό, δεν μπορεί να του αλλάξει τη γνώμη ένα έργο, αλλά και γω, δεν μπορώ να συμμεριστώ την άποψη του. Δεν μπορώ να του αλλάξω γνώμη, σκοπός είναι να έχει την ωριμότητα, την καλοσύνη να αλλάξει γνώμη από μόνος του γι αυτά που πιστεύει, εάν αυτά τα πράγματα που πιστεύει κρύβουν μέσα τους μίσος και μισαλλοδοξία για άλλους ανθρώπους, για ανθρώπους που δεν του έχουν κάνει τίποτε στην τελική ανάλυση. Είναι προσωπική επιλογή του καθενός, αν θα μισεί ή αν θα αγαπάει. Αν θα απορρίπτει με μίσος, ή αν θα κοιτάει με κατανόηση.
S.P.: Στην Ελλάδα είμαστε ακόμα πουριτανοί ή κρυφό πουριτανοί.
Γ.Κ.: Για μένα να σου πω την αλήθεια δεν είναι ένα τολμηρό έργο. Αντιθέτως είναι ένα πάρα πολύ χαρούμενο έργο. Πραγματικά, δηλαδή είναι τόσο ωραία και διασκεδαστικά τα τραγούδια που ακούς, τα τραγούδια που τα χουμε ακούσει όλοι και αγαπήσει το «I will survive», «it’s raining men», τραγούδια πολύ ωραία που τα έχουμε χορέψει και τα έχουμε τραγουδήσει. Πρέπει να ρθεις σε αυτή τη παράσταση με σκοπό να περάσεις καλά να χορέψεις και να τραγουδήσεις μαζί με τους συντελεστές. Αν δεν έρθεις με αυτή τη διάθεση, μην έρθεις καν γιατί εμείς γι αυτό θα είμαστε πάνω στη σκηνή, για να σε κάνουμε από κάτω να χορέψεις και να διασκεδάσεις.
S.P.: Να υποθέσω ότι σαν άνθρωπος, σαν ιδιοσυγκρασία όταν ξεκινάς να κάνεις μια δουλειά, όπως τώρα που θα κάνεις ένα musical την απόδοση που είναι ένα drug musical δε σε προβληματίζει το πώς θα το δεχθεί ο κόσμος, ώστε να σε σταματήσει;
Γ.Κ.: Όχι! Νομίζω ότι αυτό που πρέπει να σε προβληματίζει είναι το πως θα είμαι όσο το δυνατόν καλύτερος επάνω στη σκηνή. Εγώ είμαι πάνω στη σκηνή για αυτούς που έχουν έρθει. Όχι για αυτούς που δεν θα ‘ρθουν.
S.P.: Ετοιμάζεις ένα σίριαλ που το περιμένει πάρα πολύς κόσμος. Μπορούμε να πούμε κάτι γι αυτό το σήριαλ;
Γ.Κ.: Δεν μπορούμε να πούμε κάτι γι αυτό, μόνο μπορώ να σου πω ότι και κει απευθύνομαι στους ανθρώπους που θέλουν να δουν κάτι και να διασκεδάσουν και να χαλαρώσουν και να σκεφτούνε και να προβληματιστούνε και να συγκινηθούνε. Μέσα από την καρδιά μου βγαίνει αυτό που γράφω και θα δώσω τον καλύτερο μου εαυτό προσπαθώντας να κάνω αυτά που πιστεύω και προσπαθώντας πάλι να περάσετε ωραία. Ξέρω ότι και την προηγούμενη φορά και συγκινηθήκατε και γελάσατε και νομίζω ότι αυτός θα είναι ο στόχος μου και πάλι. Πάλι με την ίδια αφετηρία ξεκινάω, με την ίδια αφετηρία που ξεκινάω από την «Πρισίλα», δεν ξεκινάω να αλλάξω τους ανθρώπους να δούνε το κόσμο διαφορετικά. Αυτό είναι δικιά τους δουλειά το τι θα αποφασίσουνε. Θα πω αυτό που θέλω και όποιος μπορεί να το ακούσει, ας το ακούσει. Και την προηγούμενη φορά το ίδιο πράγμα έκανα. Έγραψα αυτό που ήθελα και όποιοι ήθελαν να το ακούσουν, το άκουσαν. Όσοι δεν μπορούσαν, απλά δεν το άκουσαν, δεν το είδανε, δεν το αγάπησαν. Είμαι πολύ χαρούμενος βέβαια που η μεγάλη πλειοψηφία των τηλεθεατών αγάπησε αυτό που έκανα και μου δωσε μεγάλη χαρά και αυτή την αγάπη και εκτίμηση που μου έδωσε το τηλεοπτικό κοινό δεν τη ξεχνάω την κουβαλάω σαν πολύ μεγάλη προίκα μου και γι αυτό αγαπάω την τηλεόραση και δεν θα θεωρήσω την τηλεόραση ποτέ μα ποτέ κατώτερη του θεάτρου γιατί ότι έχω κάνει εγώ στην καριέρα μου το οφείλω στην επιτυχία, που είχα μέσα από την τηλεόραση. Δεν μπορώ να πω περισσότερα, σαφέστατα έχει διαφορές από αυτά που έχετε δει ως τώρα αλλά έχει και κάποιες ομοιότητες γιατί ο ίδιος άνθρωπος το γράφει. Όπως το «Παρά πέντε» και οι «Σαββατογεννημένες» είχαν ομοιότητες αλλά είχαν και διαφορές, υπήρχε μια εξέλιξη. Τώρα θα έχει μια ακόμα μεγαλύτερη εξέλιξη και χαίρομαι για αυτό.
S.P.: Συνεπώς μιλάμε για μια κωμωδία και πάλι, η οποία θα έχει κάποια κοινά χαρακτηριστικά με τις «Σαββατογεννημένες» και το «Παρά πέντε»;
Γ.Κ.: Το βασικό χαρακτηριστικό, ένα είναι το δικό μου. Ασχολούμαι με ανθρώπους που είναι καλοί. Αυτό με απασχολεί, αυτό με αφορά και τίποτα άλλο. Και την «Πρισίλα» για αυτό την παίζω, γιατί είναι άνθρωποι καλοί. Γιατί υποδύομαι έναν άνθρωπο ο οποίος αγαπάει το γιο του, αλλά δεν είχε ποτέ το θάρρος να πάει και να του το πει και να του το δείξει. Είναι ένας καλός άνθρωπο,ς ένας καλός πατέρας, που είχε πολύ φόβο όμως. Για το αν το παιδί του θα τον δεχτεί. Είναι λοιπόν καλοί άνθρωποι όπως στις «Σαββατογεννημένες», ήταν καλές κοπέλες, καλές κυρίες, με ελαττώματα βεβαίως και στο «παρά πέντε» καλοί άνθρωποι, το ίδιο ισχύει και εδώ. Η παρέα αυτών των ανθρώπων είναι καλοί άνθρωποι, που πιστεύουν στην καλοσύνη των ανθρώπων, που πιστεύουν στην αλληλεγγύη, είναι κατά βάση τα ίδια μηνύματα, από μία άλλη πλευρά.
S.P.: Εσύ θα έχεις κάποιο ρόλο; Θα παίζεις;
Γ.Κ.: Ναι. Είμαι ο μόνος που έχω κλείσει ως τώρα (γέλια).
S.P.: Πως νιώθεις που ο κόσμος περιμένει κάθε τηλεοπτική σεζόν αν ο Γιώργος Καπουτζίδης θα κάνει σίριαλ;
Γ.Κ.: Σίγουρα αυτό με τιμά και με ευχαριστεί, με φορτώνει και με ευθύνες είναι η αλήθεια. Αισθάνομαι ότι είναι ένα βάρος, αλλά από την άλλη δεν είναι τόσο βάρος όσο χαρά. Χαίρομαι αν μπορώ να κάνω ανθρώπους να συγκινηθούν, να γελάσουν, να αγαπήσουν αυτό που θα γράψω.
S.P.: Για ποιό λόγο μετά από μια μεγάλη επιτυχία έκανες ένα τόσο μεγάλο κενό στην τηλεόραση; Θα περίμενε κανείς έναν σεναριογράφο με μια τέτοια επιτυχία να έλεγε «ωραία, κάναμε μια μεγάλη επιτυχία, πάμε για την επόμενη…»
Γ.Κ.: Νομίζω ότι όλα τελικά για κάποιο σκοπό γίνονται. Πιστεύω ότι αν έγραφα αμέσως μετά, θα έγραφα κάτι το οποίο δεν θα ήταν καλύτερο από το προηγούμενο, θα ήτανε το προηγούμενο «ξεφουσκωμένο» κατά κάποιο τρόπο. Χωρίς πολύ όρεξη, χωρίς πολύ μεράκι. Ενώ τώρα αισθάνομαι ότι έχω πάει βήματα μπροστά, χρειαζόμουν όμως το χρόνο μου για να πάω βήματα μπροστά. Δεν σου λέω ότι το ένα έκανε 50%, αυτό θα κάνει 51%, γιατί αυτό δεν κρίνεται από μένα, δεν είναι στο χέρι μου. Στο χέρι μου όμως είναι να γράφω καλύτερα, να εξελίσσομαι και αυτό που βλέπω γράφοντας την καινούργια δουλειά, είναι ότι είμαι καλύτερος στο γράψιμο. Έχω βελτιωθεί, έχω εξελιχθεί. Ο λόγος λοιπόν που δεν το έκανα, είναι ότι ίσως κάτι να με προστάτεψε. Δεν ξέρω, νομίζω ότι τελικά ίσως έγινε για καλό. Ίσως και να ήθελα μια πιο ξένοιαστη ζωή. Ένας λόγος είναι και αυτός, χωρίς πολλές – πολλές ευθύνες. Ήτανε πολύ ζόρικο αυτό που πέρασα δύο χρόνια.Ήθελα να ξεκουραστώ, να πάρω απόσταση από αυτό. Ένα επεισόδιο κάθε βδομάδα, που ο κόσμος το περίμενε πως και πως και το περνούσε από το μικροσκόπιο αν είναι καλό, ήταν μια λίγο περίεργη κατάσταση. Ήθελα λίγο να χαλαρώσω, να δουλέψω παράλληλα, γιατί μου αρέσει η δουλειά και δούλεψα στο θεάτρο πολύ, έκανα δύο χρόνια πλήρες κενό από την τηλεόραση. Μετά από τρία χρόνια εμφανίστηκα ξανά στο «The Twenty».
S.P.: Νομίζω ότι θα πρέπει να είχες νιώσει πολύ έντονα συναισθήματα μετά το «παρά πέντε», όταν έβλεπες ότι για τον κόσμο είχε καταλήξει να είναι μια μανία, να τρέχουν όλοι στους δέκτες για να παρακολουθήσουν ένα καινούργιο επεισόδιο «παρά πέντε».
Γ.Κ.: Να σου πω κάτι, εγώ το ήθελα αυτό που συνέβη με το «παρά πέντε». Ήθελα ο κόσμος να γίνει παρέες, να το συζητάνε, να το ευχαριστιούνται, αυτό που έγινε μόδα, αυτό που συνέχισε και μετά. Εγώ το περίμενα ότι δεν θα είναι μόδα που θα περάσει, αλλά θα είναι ένα σίριαλ που θα έχει καινούργιους και καινούργιους τηλεθεατές. Πίστευα ότι θα είναι ένα σίριαλ που θα έμενε στα κλασικά για την τηλεόραση, όπως έχουν μείνει πολλά άλλα πριν.
S.P.: Πιστεύεις ότι ο χρόνος που αποφάσισες να κάνεις ένα νέο σίριαλ, είναι και επειδή η κοινωνία το έχει ανάγκη τώρα που επικρατεί αυτή η μιζέρια στην ελληνική κοινωνία;
Γ.Κ.: Νομίζω πως αυτός ήταν και ο βασικός μου λόγος. Και χαίρομαι, νομίζω ότι το ‘κανα για το σωστό κίνητρο. Η προσωπική μου φιλοδοξία ήταν να κάνω σινεμά, αλλά την άφησα πίσω, άκουσα τον κόσμο και το κάνω για αυτόν, γιατί πραγματικά το έχει ανάγκη. Αν αυτό που μπορώ να κάνω, να κάνω ανθρώπους και εύχομαι πολλούς, να περάσουν ένα ωραίο βράδυ στο σπίτι τους με φίλους τους και να χω βοηθήσει και ‘γω σ’ αυτό, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση για μένα, το να μπορώ να προσφέρω κάτι τόσο σημαντικό. Για τα υπόλοιπα βράδια της εβδομάδας θα δούνε τι θα κάνουν (γέλια). ‘Ενα πολύ σημαντικό πράγμα που βίωσα με το «παρά πέντε», είναι λόγια που έχω ακούσει από ανθρώπους που για μένα είναι πολύ σημαντικά. Μπορεί να φαίνεται λίγο ρομαντικό, λίγο μελό, αλλά είναι αλήθεια. Έχω ακούσει ανθρώπους να μου λένε «ότι το έβλεπα στο νοσοκομείο όπου ήταν ο άντρας μου και νοσηλευόταν μήνες και ήταν η ξένοιαστη ώρα μας όλο αυτό το δύσκολο διάστημα», έχω ακούσει ανθρώπους να μου λένε «ότι ήμουνα στο εξωτερικό, ήμουνα μόνος μου – μόνη μου, δεν είχα κανέναν και αυτό το σήριαλ ήταν η παρέα μου εκείνο το βράδυ που το έβλεπα από το internet». Έχω ακούσει δηλαδή πολύ σημαντικά πράγματα που καταλαβαίνεις ότι αυτό που κάνεις, έχει σημασία.
S.P.: Αυτή δεν είναι και η ουσία ενός καλλιτέχνη; Να μπορεί να μεταδώσει συναισθήματα στους τηλεθεατές;
Γ.Κ.: Αυτή νομίζω θα έπρεπε να είναι και η ουσία της τηλεόρασης. Για μένα αυτό που δεν μ’ αρέσει στην τηλεόραση είναι, ότι αυτή τη νοοτροπία που έχω εγώ, απειροελάχιστοι άνθρωποι της τηλεόρασης την έχουν. Όλοι, νομίζω, κάνουν τηλεόραση για τον εαυτό τους. Δεν τους ενδιαφέρει ο τηλεθεατής. Και αυτή είναι η ουσία του καλλιτέχνη. Γι’ αυτό δεν ξεχωρίζω τη τηλεόραση από το θέατρο και το σινεμά. Όταν το κίνητρο σου είναι αυτό, όταν ο στόχος σου είναι αυτός, να αγγίξεις την καρδιά του αλλουνού, είτε το κάνεις στο θέατρο, είτε το κάνεις στο σινεμά, είτε το κάνεις στην τηλεόραση για μένα έχει την ίδια αξία.
S.P.: Η τηλεόραση τον τελευταίο καιρό έχει απαξιωθεί πολύ και θα ήθελα να μου πεις την άποψή σου για την κατάσταση που επικρατεί τώρα στα τηλεοπτικά δρώμενα όπου έχουν κατακληστεί από ξένα σίριαλ και συγκεκριμένα τις τούρκικες σειρές που μέχρι και πέρσι τουλάχιστον ήξερες ότι η τηλεόραση είναι μόνο ξένες σειρές και δεν είχε γίνει καμία ελληνική παραγωγή.
Γ.Κ.: Κοίταξε να δεις. Δεν υπήρχανε τα χρήματα για να γίνουν ελληνικές παραγωγές και η τηλεόραση έχει απαξιωθεί, γιατί η ίδια η τηλεόραση απαξίωσε τον εαυτό της, σταμάτησε να ενδιαφέρεται για τους τηλεθεατές της και το τι θα τους σερβίρει. Τώρα ξεκινάει ξανά να γίνεται κάτι, γιατί κατάλαβαν ότι αν εγκαταλείψεις κάτι, θα σε εγκαταλείψει και αυτό. Εγκατέλειψε η τηλεόραση τους τηλεθεατές της, τους έβαζε να βλέπουν ότι να ‘ναι και αυτοί την εγκατέλειψαν. Τώρα το έχει καταλάβει, το έχει εισπράξει και έχουν ξεκινήσει διορθωτικές αλλαγές σε όλα τα κανάλια. Νομίζω ότι είμαστε σε μία φάση που τα πράγματα θα πηγαίνουν προς το καλύτερο.
S.P.: Όλη αυτή η κατάσταση στην τηλεόραση οδήγησε σε πολύ άσχημη κατάσταση και τους ηθοποιούς, τους συναδέλφους σου. Πολλές παραγωγές δεν λειτούργησαν ή κόπηκαν κυρίως για το οικονομικό και έτσι πολλοί συναδελφοί σου έμειναν απλήρωτοι. Σε αγχώνει ένα τέτοιο ενδεχόμενο στη δική σου δουλειά;
Γ.Κ.: Νομίζω ότι αυτό το πράγμα δεν θα επαναληφθεί ξανά. Νομίζω ότι έχουμε φτάσει σε μια φάση που έχει λυθεί αυτό το πράγμα. Όχι δεν με αγχώνει. Νομίζω ότι και τα κανάλια δεν ήξεραν τι ακριβώς συνέβαινε. Που εμπιστευόταν και που γινόταν οι παραγωγές. Τώρα νομίζω είναι πιο ξεκάθαρα τα πράγματα. Είναι ένα φαινόμενο που θα σταματήσει, αν δεν έχει ήδη σταματήσει.
S.P.: Ένας άνθρωπος που συνεργάστηκες όλα αυτά τα χρόνια, αλλά τώρα έχει αποχωρήσει είναι ο Πέτρος Μπούτος. Αυτό σου δημιουργεί κάποιο άγχος;
Γ.Κ.: Όχι δεν μου δημιουργεί άγχος. Ο Πέτρος Μπούτος είναι ένας άνθρωπος τον οποίο τον εκτιμώ και του οφείλω πολλά και τον ευχαριστώ για όλα όσα έκανε για μένα από το 2003 όταν πρωτοπήγα εκεί, στο πρώτο ραντεβού θυμάμαι για τις “Σαββατογεννημένες”, είναι ένας άνθρωπος που με στήριξε και με άκουσε και με βοήθησε και μου ‘δωσε την ευκαρία. Πραγματικά τον ευχαριστώ πάρα πολύ. Έφυγε, πάει κάπου αλλού, συνεχίζει την καριέρα του κάπου αλλού και του εύχομαι μέσα από την καρδιά μου να έχει τεράστια επιτυχία σε ότι κάνει γιατί το αξίζει. Είναι ένας άνθρωπος που εκτιμώ αφάνταστα. Αλλά έτσι είναι αυτά τα πράγματα. Και να σου πω και κάτι και στο Μega να μη το έκανα το σήριαλ και να το έκανα αλλού, εγώ πιστεύω ότι και οι άνθρωποι του Mega και θα το βλέπανε και θα τους άρεσε και θα μιλούσαμε και όταν θα βγει το πρώτο επειδόδιο θα μιλήσουμε με τον Πέτρο Μπούτο και θα μου πει την γνώμη του ως φίλος όχι ως αντίπαλος.
S.P.: Εσύ επιμένεις όμως στο Mega.
Γ.Κ.: Ναι (γέλια)
S.P.: θυμάμαι ότι μου είχες πει σε μια παλαιότερη συνέντευξη ότι κατά την διάρκεια της συγγραφής, όταν μπλόκαρες έβγαινες έξω στο δρόμο και περπατούσες για να χαλαρώσεις. Το κάνεις ακόμη;
Γ.Κ.: Ναι έβγαινα. Τώρα όχι τόσο πολύ. Ίσως επειδή το γράφω με σχετική άνεση το καινούργιο, φροντίζω να μη γράφω υπό πίεση και όταν χρειάζεται σταματώ. Ωστόσο με βοηθάει πολύ όταν τρέχω. Όταν τρέχω σκέφτομαι, σκέφτομαι, σκέφτομαι μου ‘ρχονται εικόνες αλλά δεν είμαι στη φάση που είμαι πλοκαρισμένος και πρέπει να κάνω χιλιόμετρα (γέλια). Δεν είναι ευχάριστη κατάσταση, εύχομαι να μη μου συμβεί.
S.P.: Θέλω να σε γυρίσω πολύ πίσω. Πριν ακόμη φτάσεις στην Αθήνα. Θέλω να μιλήσουμε λίγο για τις Σέρρες, για τα παιδικά σου χρόνια και την σχέση σου με τις Σέρρες σήμερα.
Γ.Κ.: Τα παιδικά μου χρόνια στις Σέρρες ήταν πολύ όμορφα. Όλα τα παιδικά μου χρόνια τα πέρασα εκεί, μέχρι να περάσω στο Πανεπιστήμιο, στη Νομική και να φύγω στη Θεσσαλονίκη, μέχρι τα 18μου ήμουν δηλαδή εκεί, με εξαίρεση μία χρονιά στη τετάρτη δημοτικού που είχα πάει στη Ξάνθη, που ήταν επίσης μια ωραία χρονιά, ήταν πολύ ωραία με πολύ παιχνίδι, έμενα στην οδό Φιλώτα κοντά στην πλατεία Εμπορίου, πολύ παιχνίδι στις αλάνες, τρέξιμο, παίζαμε πολύ, έτρεχα πολύ, άλμα εις μήκος, εις ύψος, σκυταλοδρομίες, γενικά σε αυτά ήμουνα πολύ καλός, ήτανε μεγάλες μου αδυναμίες γιατί ο στίβος ήταν η μεγάλη μου αγάπη. Μετά στην εφηβία μου ήμουνα πιο κλειστό παιδί, φαινόμουνα ένα χαρούμενο παιδί και στο σχολείο στις γιορτές αναλάμβανα ένα πολύ ενεργό ρόλο, αλλά γενικά ήμουνα πολύ κλειστός. Την αγαπάω την πόλη μου και είμαι πολύ χαρούμενος και περίφανος για την καταγωγή μου και για αυτό και δεν την κρύβω και ποτέ και να σου πω και την αλήθεια το θεωρώ και παράσημο μου ότι κατάγομαι από μια πόλη τόσο μακρυά από την Αθήνα, που λαμβάνονται τα κέντρα των αποφάσεων και έκανα μία διαδρομή δηλαδή, δεν τα βρήκα εύκολα τα πράγματα, δεν τα βρήκα μπροστά στα πόδια μου, χρειάστηκε και να ξεριζωθώ και να πάρω και ρίσκα και να φύγω από το τόπο που γεννήθηκα και μεγάλωσα, για να μπορέσω να πετύχω. Δεν ήταν στο απέναντι τετράγωνο τα στούντιο παραγωγής και τα κανάλια, έκανα μια μεγάλη διαδρομή και ένας λόγος που λέω από που κατάγομαι, είναι γιατί θέλω να το δείξω κιόλας αυτό και θέλω και να το περάσω και σαν μήνυμα, ότι αν θέλεις κάτι, να το προσπαθήσεις, να το παλέψεις και να ξεβολευτείς και από όλα. Από κει και πέρα την πόλη μου την αγαπώ πραγματικά πολύ, αγαπώ και τους ανθρώπους της που με έχουνε στηρίξει πολλές φορές, είναι πολύ συγκινητική η υποδοχή όταν έρχομαι με παράσταση και δεν θα ξεχάσω ποτέ την πρώτη φορά όταν ήρθα με την «Ελένη» του Ευριπίδη και είχα δακρύσει και από την προσέλευση του κόσμου και από την αντιμετώπιση του κόσμου και το χειροκρότημα.
S.P.: Συνεπώς είσαι από τους ανθρώπους που έχουν ευλογηθεί από τον τόπο τους. Δηλαδή αυτό που λένε, ότι μόνο στον τόπο σου δεν αναγνωρίζεσαι, εσύ πιστεύεις ότι αντίθετα, η πόλη σου σε έχει τιμήσει;
Γ.Κ.: Ναι έτσι πιστεύω. Δόξα το Θεό, εύχομαι να μην αλλάξετε γνώμη (γέλια).
S.P.: Και είναι και πολύ υπερήφανοι όλοι στη πόλη των Σερρών όταν ακούνε να αναφέρονται στις σειρές που γράφεις, μέρη και τοπονήμια από το Νομό Σερρών.
Γ.Κ.: Βέβαια επίσης θα ήθελα να πω, ότι πάντοτε όσο κουρασμένος και να ‘μαι, όσο και το κεφάλι μου να έχει γίνει καζάνι μετά την παράσταση που έρχονται στο καμαρίνι μου δέκα και είκοσι και προσπαθείς να μιλήσεις και με τους είκοσι και μου πει κάποιος «ότι είμαι από τη Σέρρες», ωπ ένα χαμόγελο βγαίνει από μόνο του… Θυμάμαι στην παράσταση στο «θα σε πάρω να φύγουμε» είχα πέσει, είχα πάθει ένα άσχημο διάστρεμμα, μετά την παράσταση είχα πάει στο Νοσοκομείο, έκανα φυσιοθεραπείες και βγήκα την επόμενη μέρα με δεμένο πόδι και δεν μπορούσα να ανέβω καθόλου τα σκαλιά, τέλος πάντων ήταν Πέμπτη βράδυ και είχα πει, «μη με πάτε κατευθείαν στα νοσοκομείο ας μπει πρώτα ο κόσμος» και ήταν κάποιος που μου είπε «είμαι από τη Σέρρες» και το θεώρησα πολύ μεγάλη παρηγοριά για κείνη τη μέρα που πονούσα. Πάντα μου δίνει πολύ μεγάλη χαρά, αλήθεια το λέω, που έρχεστε και στις παραστάσεις μου και στο καμαρίνι μου και μου λέτε «είμαστε Σερραίοι», πραγματικά είναι μεγάλη χαρά για μένα.
S.P.: Νοιώθεις την πόλη σου σαν καταφύγιο όταν πλέον κουράζεσαι;
Γ.Κ.: Ναι βέβαια βέβαια!
S.P.: Από ότι γνωρίζω δεν έχεις σταματήσει να επισκέπτεσαι τις Σέρρες.
Γ.Κ.: Πάντοτε έρχομαι Χριστούγεννα, Πάσχα, Καλοκαίρι.
S.P.: Μετά από τόσα χρόνια από το «παρά πέντε», υπάρχουν κάποιες φιλίες με τους συντελεστές τις οποίες κρατάς ακόμα;
Γ.Κ.: Κάποιες ναι, κάποιες όχι, αλλά και με αυτούς που δέν έχω πολλές επαφές, έχω πολύ ωραία συναισθήματα και αγάπη. Τα χρόνια περνούν χάνεις συνανθρώπους αλλά το θέμα είναι τα συναισθήματα που παραμένουν πολύ όμορφα για όλους τους ανθρώπους με τους οποίους δούλεψα στο «Παρά πέντε».
S.P.: Η φιλία τι ρόλο παίζει στη ζωή σου;
Γ.Κ.: Η φιλία παίζει πολύ σημαντικό ρόλο, είμαι δύσκολος τώρα πια, έως και πολύ, στο ποιοι θα είναι φίλοι μου.
S.P.: Επειδή έχεις πληγωθεί;
Γ.Κ.: Έχω κάποιες απαιτήσεις από τους φίλους μου που πολλές φορές μπορεί να αποδεικνύονται πολύ υψηλές για κάποιους. Για μένα είναι πιο απλά τα πράγματα. Ο φίλος πρέπει να είναι έντιμος και πολύ καθαρός.
S.P.: Πιστεύεις ότι εσύ είσαι καθαρός σε αυτό το τομέα;
Γ.Κ.: Νομίζω πως ναι και είναι το μόνο που θέλω και από τον άλλο. Όλα τα άλλα μπορώ να τα συγχωρέσω. Ο φίλος θέλω να είναι πολύ καθαρός σαν άνθρωπος, να πιστεύει στην εντιμότητα, στην τιμιότητα και να τη θεωρεί απαραίτητη προϋπόθεση για να συνυπάρξει με ένα άνθρωπο.
S.P.: Είσαι τυχερός σε αυτό το τομέα της φιλίας στη ζωή σου;
Γ.Κ.: Είμαι τυχερός. Τις προάλλες καθόμουν και σκεφτόμουν σε πόσους ανθρώπους μπορείς να πάρεις 3μμ την νύχτα και να πεις «σε έχω ανάγκη» «σε χρειάζομαι» και έκατσα και μέτρησα και μου βγήκανε πολλοί και ανθρώπους που δεν τους βλέπω κάθε μέρα που βλεπόμαστε μια φορά το μήνα, αλλά και ξέρω ότι αν τους πάρω μέσα στην νύχτα θα τρέξουν να βοηθήσουν και βγήκαν πολλοί, δεν βγήκαν ένας και δύο και χαίρομαι για αυτό. Στεναχωριέμαι που δεν βλέπω τους φίλους μου κάθε μέρα δεν έχω αυτή την πολυτέλεια όταν κάναμε το «παρά πέντε» και ήμασταν μια παρέα, η επαφή μας ήταν καθημερινή. Ήταν αυτή η φιλία η καθημερινή όπως μια τέτοια φιλία μπορείς να έχεις όταν ζεις στις Σέρρες π.χ. το φίλο σου τον βλέπεις κάθε μέρα είναι πολύ έυκολο. Εγώ δεν μένω στο κέντρο μένω στην Αγία Παρασκευή και δεν έχω αυτή τη δυνατότητα. Για αυτό και στις δουλειές που πηγαίνω λέω πάντα ελάτε παιδιά να γίνουμε μια ομάδα, να περάσουμε καλά, γιατί έχουμε να περάσουμε ένα μεγάλο διάστημα μαζί, πρόβες, παραστάσεις που θα κρατήσουν κάποιους μήνες και πρέπει να είμαστε καλά.
S.P.: Από τις Σέρρες έχεις κρατήσει φιλίες;
Γ.Κ.: Ο καλύτερος μου φίλος είναι Σερραίος. Ο Γιώργος ο Κατσαρός που είναι τώρα καθηγητής στη Θεσσαλονίκη και που ήμασταν στο ίδιο σχολείο, δεν ήμασταν στην ίδια τάξη, αλλά όταν περάσαμε στο Πανεπιστήμιο στη Θεσσαλονίκη ήμασταν συγκάτοικοι. Οπότε από το 1990 που συγκατοικούσαμε είναι ο καλύτερος μου φίλος. Δεν το βλέπω συχνά, έτσι όπως τα έφερε η ζωή, από κει που μέναμε στο ίδιο σπίτι τώρα μιλάμε μια φορά το μήνα. Αλλά ναι, είναι ο πρώτος άνθρωπος που θα πάρω αν χρειαστεί. Είναι σταθερή αξία στη ζωή μου και είναι από τότε.
S.P.: Σαν άνθρωπος πως είσαι; Η εικόνα του Γιώργου του Καπουτζίδη είναι ενός ανθρώπου πολύ χαρούμενου και πολύ θετικού. Όταν σβήνουν τα φώτα και αντιμετωπίζεις κάποιο πρόβλημα, τότε πως είναι ο Γιώργος Καπουτζίδης και πως το αντιμετωπίζει;
Γ.Κ.: Η αλήθεια είναι ότι έχω αλλάξει τα τελευταία χρόνια, εκφράζω τα πραγματικά μου συναισθήματα πολύ πιο εύκολα, δεν τα λογοκρίνω. Κάποτε τα λογόκρινα και τα έκρυβα πίσω από ένα χαμόγελο που δεν είναι σωστή αντιμετώπιση, γιατί κρύβεις την αλήθεια και από τον ίδιο σου τον εαυτό. Όταν με στεναχωρεί κάτι το λέω, όταν με αγχώνει κάτι το λέω, όταν με ευχαριστεί κάτι επίσης το λέω, δεν είμαι καθόλου τσιγκούνης στα αισθήματα μου, τα δείχνω, τα λέω. Και είμαι πολύ ειλικρινής στα συναισθήματα μου δεν μπορώ να το παίξω καθόλου διπλωμάτης, δεν μπορώ να κάνω καθόλου ότι συμπαθώ κάποιον όταν δεν τον συμπαθώ. Είμαι πολύ απλός τελικά αν το προσέξεις. Λέω απλώς την αλήθεια. Οπότε και τα συναισθήματα μου είναι πολύ αληθινά. Και θα στεναχωρηθώ και θα προβληματιστώ και -και -και όλα θα τα περάσω.
S.P.: Τι σε εκνευρίζει στους ανθρώπους; Τι είναι αυτό που σε βγάζει έξω από τα ρούχα σου;
Γ.Κ.: Στους ανθρώπους με εκνευρίζει η βλακεία, η αγένεια περισσότερο και η έλλειψη κατανόησης για τον άλλο άνθρωπο. Όταν αρνείται κάποιος να μπει στη θέση αλλουνού αυτό με θυμώνει πάρα πολύ.
S.P.: Είπες ότι δεν είσαι τσιγκούνης στα συναισθήματά σου. Διάβασα σε μια συνέντευξη σου να μιλάς για τον έρωτα που είπες ότι όταν είμαι ερωτευμένος δεν φοβάμαι να το δείξω και ενσυνείδητα φτάνω ως το τέρμα.
Γ.Κ.: Ναι αλήθεια είναι αυτό. Ίσως εκεί θα έπρεπε να έχω ένα μέτρο, να είμαι πιο επιφυλακτικός.
S.P.: Σχετικά με τα επαγγελματικά σου, ακούστηκε τελευταία ότι πρόκειται να παρουσιάσεις το «Just the 2 of us» μαζί με την Ζέτα Μακρυπούλια.
Γ.Κ.: Ναι ακούστηκε. Όχι, δεν ισχύει όμως αυτό το πράγμα.
S.P.: Η σχέση σου με τη Ζέτα είναι φιλική και αρκετά δυνατή αν και νομίζω -δεν ξέρω αν είναι παραπληροφόρηση- ότι κάποια στιγμή είχατε έρθει σε κάποια ρήξη;
Γ.Κ.: Ποτέ δεν παρεξηγηθήκαμε, απλώς η καθημερινότητα μας άλλαξε. Άλλαξαν τα σπίτια μας, είναι μακρυά το ένα από το άλλο και δεν βλεπόμαστε συχνά. Καμία παρεξήγηση και κανένας καυγάς δεν έγινε ποτέ. Αυτό δηλαδή σας το ορκίζομαι.
S.P.: Γιώργο, ποιο είναι το moto της ζωή σου;
Γ.Κ.: Να είσαι αληθινός και να είσαι τίμιος. Αυτό είναι το μότο μου τώρα πια.
S.P.: Μετά από αρκετά χρόνια που ασχολείσαι, νοιώθεις επιτέλους ολοκληρωμένος και ευτυχισμένος; Ήταν αυτή η δουλειά η οποία επιθυμούσες;
Γ.Κ.: Νομίζω ότι είναι στη φύση του ανθρώπου να μην ολοκληρώνεται ποτέ. Ευτυχισμένος νιώθω πολλές στιγμές στη ζωή μου. Έχω κάνει πράγματα που με έχουν κάνει ευτυχισμένο και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Ολοκληρωμένος δεν θα ήθελα να αισθάνομαι, γιατί αν αισθανθείς ολοκληρωμένος σταματάς και να προσπαθείς. Θέλω πάντοτε να προσπαθώ να ξεπερνάω τον εαυτό μου, να σκέφτομαι να δημιουργώ να μου ‘ρχονται ιδέες να τις κάνω πραγματικότητα και να ολοκληρώνομαι και μετά να ξεκινάω ξανά-μανά από την αρχή.
S.P.: Αισθάνεσαι όμως στο τέλος δικαιωμένος για αυτό που επέλεξες και πάλεψες να κάνεις;
Γ.Κ.: Ναι σίγουρα και πολύ ευγνώμων αισθάνομαι. Ευγνωμοσύνη και για το θεό και για τους ανθρώπους αισθάνομαι.
δείτε το τελευταίο τεύχος του Profile εδώ
