Νέες ταινίες: Aπό το θρίλερ στην «Ευτυχία»
Κόκκινη έκλειψη
ΘΡΙΛΕΡ (2018)
Σκηνοθεσία: Μπένζαμιν Νάιστατ
Ερμηνείες: Ντάριο Γκραντινέτι, Αντρέα Φιγκέριο, Αλφρέδο Κάστρο
Βραβευμένο στο σημαντικό Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν,
το φιλμ του Αργεντινού Μπένζαμιν Νάιστατ είναι ένα πολύ ιδιαίτερο αστυνομικό θρίλερ με πολιτικο-ιστορικές προεκτάσεις.
Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1970 και η Αργεντινή απέχει λίγα μόλις βήματα από την εγκαθίδρυση της στρατιωτικής δικτατορίας του Βιδέλα (1976).
Σε κάποια επαρχιακή πολίχνη,
ένας μυστηριώδης άνδρας φθάνει και ζητάει να σερβιριστεί στο τοπικό εστιατόριο.
Εκεί, για ασήμαντη αφορμή,
έρχεται σε αντιπαράθεση με έναν ντόπιο δικηγόρο και εκδιώκεται κακήν κακώς από τους παρισταμένους.
Η υπόθεση, ωστόσο, δεν λήγει εκεί.
Ο Νάιστατ σκιαγραφεί ένα ιστορικό πορτρέτο της χώρας του,
ακολουθώντας την επιτυχημένη συνταγή της (πολύ) συγκεκριμένης παρατήρησης.
Δεν ενδιαφέρεται για γενικές περιγραφές ή καθολικά συμπεράσματα· αντιθέτως,
αναδεικνύει λεπτομέρειες, φαινομενικά αθώες,
οι οποίες όμως συγκλίνουν σε μια εικόνα παρακμής σε όλα σχεδόν τα επίπεδα.
Ανθρωποι «εξαφανίζονται» από τις γειτονιές αφήνοντας πίσω τους όμορφα σπίτια για πρόθυμους καταπατητές.
Μια ομάδα εισαγόμενων Αμερικανών καουμπόηδων περιδιαβαίνει τη χώρα κ.ο.κ.
Αυτό, βέβαια, που εμείς παρακολουθούμε βασικά είναι ένα γεμάτο εσωτερική ένταση θρίλερ, από το οποίο δεν λείπουν και τα αλλόκοτα στοιχεία.
Ο ατσαλάκωτος δικηγόρος δεν δοκιμάζεται από την αστυνομία,
αλλά από έναν ντετέκτιβ της τηλεόρασης, μια μορφή σχεδόν κωμική,
ο οποίος καταφθάνει επιτόπου για να ερευνήσει την υπόθεση.
Παράξενα ανώμαλος είναι και ο ρυθμός του φιλμ,
ο οποίος ανεβοκατεβαίνει, όχι πάντα με ιδανικά αποτελέσματα.
Η ευτυχία
ΚΟΜΕΝΤΙ (1965)
Σκηνοθεσία: Ανιές Βαρντά
Ερμηνείες: Ζαν-Κλοντ Ντρουό,
Μαρί-Φρανς Μπογέρ, Μαρσέλ
Φορ-Μπερτίν
Μία από τις ωραιότερες και πιο χαρακτηριστικές ταινίες της προσφάτως εκλιπούσας Ανιές Βαρντά κυκλοφορεί αυτή την εβδομάδα,
στην ψηφιακά αποκατεστημένη μορφή,
την οποία επιμελήθηκε η ίδια η Γαλλίδα κινηματογραφίστρια.
Με την «Ευτυχία» (1965) η Βαρντά καταφέρνει να συλλάβει όλο το ελευθεριακό,
γεμάτο εκρηκτικές ιδέες πνεύμα της νουβέλ βαγκ και να το μεταφέρει στην πιο απλή,
καθημερινή ιστορία.
Ο ξυλουργός Φρανσουά ζει ευτυχισμένος με την όμορφη σύζυγό του και τα δυο τους παιδιά,
πηγαίνουν εκδρομές στην ύπαιθρο,
απολαμβάνουν τις μικρές χαρές της ζωής και της συντροφικότητας.
Μια μέρα εκείνος θα γνωρίσει την Εμιλί,
ταχυδρομική υπάλληλο, η οποία θα γίνει ερωμένη του.
Ο Φρανσουά συνεχίζει να αγαπά και να αφιερώνει χρόνο και στις δύο γυναίκες μέχρι που κάτι αναπάντεχο και τραγικό συμβαίνει.
Η Βαρντά αποφεύγει σχεδόν όλα τα δραματικά, ρομαντικά κλισέ,
φτιάχνοντας ένα φιλμ φαινομενικά ανάλαφρο,
το οποίο ωστόσο κρύβει μέσα του βαθιά μελαγχολία.
Πρόκειται για έναν ύμνο στη χαρά της ζωής και μαζί σε όλα εκείνα τα απρόοπτα που καθορίζουν τα μονοπάτια της.
Επιπλέον, αν και ο άνδρας μοιάζει να είναι ο κεντρικός χαρακτήρας,
στην πραγματικότητα οι δύο γυναίκες ενσαρκώνουν πολύ περισσότερα από τα νοήματα που θέλει να περάσει η δημιουργός.
Σε τεχνικό επίπεδο το φιλμ είναι απολαυστικό,
από τα πρώτα κιόλας καρέ με τα ηλιοτρόπια και την πολύχρωμη παλέτα να συμπληρώνεται από τις μουσικές του Μότσαρτ,
τις ματιές στην τέχνη, αλλά και τον χαρακτηριστικό πειραματισμό της νουβέλ βαγκ όσον αφορά το μοντάζ και τις λήψεις.
Ο έρωτας της Βιρτζίνια Γουλφ
Σκηνοθεσία: Τσάνια Μπάτον
Ερμηνείες: Ελίζαμπεθ Ντεμπίκι, Τζέμα Αρτερτον
φεμινιστικό ρομάντζο
Η σπουδαία Αγγλίδα συγγραφέας βιογραφείται ξανά,
με έμφαση αυτή τη φορά στον έρωτα για την ομότεχνή της αριστοκράτισσα Βίτα Σάκβιλ-Γουέστ,
ο οποίος ενέπνευσε και το διάσημο μυθιστόρημά της, «Ορλάντο».
Οι δύο γυναίκες θα βρεθούν αντιμέτωπες τόσο με τα δικά τους προσωπικά προβλήματα όσο και με τα κοινωνικά ταμπού τής εποχής.
Η δημιουργός του φιλμ αναθέτει τη δουλειά σε δύο ανερχόμενες ηθοποιούς (Βιρτζίνια-Ντεμπίκι, Βίτα-Αρτερτον) σχεδιάζοντας ένα φεμινιστικό ρομάντζο με αρκετά ενδιαφέρουσας προεκτάσεις,
οι οποίες ωστόσο λίγο ακολουθούνται.
Ιδιαίτερη και η επιλογή της μουσικής με τους ηλεκτρονικούς ήχους να επενδύουν την ταινία εποχής.
Τoy Story 4
Σκηνοθεσία: Τζος Κούλεϊ
Ακούγονται: Τομ Χανκς, Τζον Κιούζακ, Ανι Ποτς
Αγαπημένο animation
Τα αγαπημένα ζωντανά παιχνίδια επιστρέφουν για μία ακόμα animation περιπέτεια για μικρά αλλά και μεγαλύτερα παιδιά.
Ο Γούντι και η υπόλοιπη παρέα έχουν πια για παιδί τους την Μπόνι,
όταν μια μέρα στην παρέα τους θα φτάσει ο Φόρκι,
ένα παιχνίδι φτιαγμένο από συνδετήρα, το οποίο αυτοαποκαλείται «σκουπίδι».
Τότε ο Γούντι αναλαμβάνει να του δείξει πώς πρέπει να αγκαλιάσει τη φύση του,
ενώ μια εκδρομή στην εξοχή θα τους φέρει όλους αντιμέτωπους με παλιούς και καινούργιους μπελάδες.
Υπαρξιακά ερωτήματα, παλιές αγάπες, καινούργιοι ρόλοι και δυνατές φιλίες βρίσκονται ξανά στο επίκεντρο,
σε μία από τις πιο γνώριμες κινηματογραφικές εμπειρίες κινουμένων σχεδίων.
Αγριες φράουλες
Σκηνοθεσία: Ινγκμαρ Μπέργκμαν
Ερμηνείες: Βίκτορ Σιέστρομ, Ινγκριντ Τούλιν, Μπίμπι Αντερσον
Κλασικό αριστούργημα
Βραβευμένο με τη Χρυσή Αρκτο του Βερολίνου και τη Χρυσή Σφαίρα καλύτερης ξένης ταινίας, αυτό το κλασικό αριστούργημα του Μπέργκμαν αποτελεί μία από τις σημαντικότερες ταινίες του Σουηδού δημιουργού.
Ενας ηλικιωμένος γιατρός (Βίκτορ Σιέστρομ) ταξιδεύει με το αυτοκίνητο στη γενέθλια πόλη του προκειμένου να βραβευθεί.
Στη διαδρομή και μετά έναν εφιάλτη που θα τον προβληματίσει,
θα έρθει αντιμέτωπος με πρόσωπα και γεγονότα του παρελθόντος,
τα οποία θα του ξυπνήσουν μνήμες και νέα όνειρα.
Χρησιμοποιώντας το ταξίδι των συνειρμών,
ο Μπέργκμαν στοχάζεται φιλοσοφικά πάνω στην ανθρώπινη ύπαρξη,
τόσο σε απλό καθημερινό όσο και σε καθολικό-αιώνιο επίπεδο.
