Πήρα αφορμή από ένα παλιό άρθρο του Τάσου Παππά στην Εφημερίδα των Συντακτών, όπου ανέπτυξε κάποιες σκέψεις του και κατέληγε ότι η Δεξιά φοβάται «τα κόμματα του δρόμου» και στο συμπέρασμα αυτό συμφώνησα κι εγώ.
Πράγματι μετά το 2015 και την άνοδο στην εξουσία του «ΣΥΡΙΖΑ», δημιουργήθηκε ένα μεγάλο κενό στο χώρο των κομμάτων που θέλουν αλλά και μπορούν να κατεβάσουν κόσμο στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν και να διεκδικήσουν. Και μέχρι τον Ιούλιο του 2019 η πραγματικότητα αυτή ουδόλως απασχολούσε τον ΣΥΡΙΖΑ ή μάλλον την έβλεπε με μια κρυφή ικανοποίηση, ίσως γιατί θεωρούσε ότι έχει τουλάχιστον άλλη μία κυβερνητική θητεία εξασφαλισμένη.
Σήμερα όμως το κενό αυτό προσφέρει μία πρώτης τάξεως ευκαιρία στη Δεξιά (στην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας εν προκειμένω), για να διαμορφώσει συνθήκες μακρόχρονης επικράτησής της.
Ο λόγος που η Δεξιά φοβάται «τα κόμματα του δρόμου» είναι προφανής. Από την μακρόχρονη εμπειρία της γνωρίζει ότι ο «δρόμος» δεν μπορεί να ελεγχθεί με σιγουριά και μπορεί για μεγάλο χρονικό διάστημα οι πορείες, διαδηλώσεις και διαμαρτυρίες να φαίνονται ως ένα σύνηθες και ακίνδυνο τελετουργικό, αλλά υπάρχει πάντα το ενδεχόμενο ξαφνικά να φουντώσει και να γίνει ανεξέλεγκτο. Η περίοδος των «αγανακτισμένων και των πλατειών», είναι ένα εφιαλτικό σενάριο για αυτούς όσο και αν συκοφάντησαν και προσπάθησαν μετά μανίας να την απαξιώσουν. Και αν πάρει μπροστά ένα τέτοιο φαινόμενο δεν μπορούν με κανέναν τρόπο να το αντιμετωπίσουν.
Στα άλλα επίπεδα το κοινοβουλευτικό, το προγραμματικό κλπ, πολύ εύκολα μπορούν να αντιμετωπίσουν και να εξουδετερώσουν τα αντίπαλα κόμματα. Τα ΜΜΕ όλων των ειδών μπορούν να τα χειραγωγήσουν σε εξευτελιστικό βαθμό. Η περίοδος δε που διανύουμε με την πανδημία εν εξελίξει και την ρωσική εισβολή στην Ουκρανία, φαντάζει ιδανική για να επιτύχουν σε απόλυτο βαθμό το στόχο τους.
Κανένα μέσο ενημέρωσης και κυρίως ηλεκτρονικό δεν έχει διάθεση για πραγματική ενημέρωση, πόσο μάλλον για να κάνει αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της Μητσοτάκης ΑΕ. Τώρα έχει και το πρόσχημα της προστασίας της δημόσιας υγείας, οπότε είναι απείρως ευκολότερο να κατευθύνουν εκατομμύρια ευρώ στα διάφορα Κανάλια.
Συνεπώς μόνο ένα κίνημα των «κομμάτων του δρόμου» θα μπορούσε να έχει μία πιθανότητα διάρρηξης της Δεξιάς παντοδυναμίας. Είναι εφικτό όμως κάτι τέτοιο; Αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Όμως θεωρώ ότι πρέπει να τεθεί ως στόχος.
Το ΜέΡΑ25 θέλει; Και αν θέλει μπορεί να μετατραπεί σε ένα τέτοιο κόμμα; Δεν ξέρω αν θέλει, αλλά τουλάχιστον τώρα σίγουρα δεν μπορεί. Πρέπει όμως παράλληλα και ταυτόχρονα με την Οργανωτική του συγκρότηση, να διαχυθεί αυτός ο στόχος σε όλα τα μέλη και τους φίλους του. Τα ποιοτικά στοιχεία τόσο της ανάλυσης της εκλογικής του δύναμης, όσο και όλων των δημοσκοπήσεων, δείχνουν ότι είναι τρίτο κόμμα με δυσανάλογα μεγάλο ποσοστό στις νεαρές ηλικίες, συνεπώς είναι προσιτός ο στόχος να αφομοιωθεί μια τέτοια στρατηγική.
Αλλιώς η Νέα Δημοκρατία και τα πανίσχυρα οικονομικά συμφέροντα που υπηρετεί, πολύ εύκολα θα κυριαρχήσουν σε όλα τα επίπεδα κομματικό, αυτοδιοικητικό και συνδικαλιστικό.
Η μεμψιμοιρία και η διαμαρτυρία προς το ΕΣΡ για μη αντικειμενική και πλουραλιστική ενημέρωση, κανέναν δεν συγκινεί και πολύ περισσότερο την κυβέρνηση, γιατί αυτή είναι η αιχμή του δόρατός της.
Και μην ξεχνάμε ότι το «λεφτόδεντρο» για τα ΜΜΕ και κυρίως τα κανάλια της διαπλοκής είναι σε πλήρη καρποφορία και μάλιστα 365 ημέρες το χρόνο, χωρίς αργίες και Κυριακές.
Αν τώρα με τους λογαριασμούς του ρεύματος στα ύψη και τον πληθωρισμό στην στρατόσφαιρα δεν βγούμε στους δρόμους, πότε θα βγούμε;
Και δεν αναφέρομαι μόνο στο ΜέΡΑ25 αλλά σε όλα τα προοδευτικά κόμματα και τους πολίτες.
