Αυτή έχει την αφετηρία της στα χρόνια της πολιτικής βαρβαρότητας, που το κράτος ήταν φέουδο των οπαδών του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος και που οι αντιφρονούντες δημόσιοι υπάλληλοι μπορούσαν να τεθούν υπό διωγμό για καθαρά πολιτικούς λόγους.
Το θέμα της απόλυσης ανέκυψε ως ερώτημα, τελευταία, για τους αρνητές του εμβολιασμού, που στερούμενοι παντελώς ιατρικών γνώσεων, αναγορεύονται σε υπέργιατρους και έχουν ισχυρή άποψη πολύ πάνω από τους ειδικούς. Δεν εμβολιάζονται και αδιαφορούν για το γενικό κακό που προκαλούν!!
Το ερώτημα είναι: όταν έτσι λειτουργεί ο δημόσιος υπάλληλος, λειτουργεί στο πλαίσιο των δημοσιοϋπαλληλικών του υποχρεώσεων; Και εάν αυτό δεν συμβαίνει, αλλά από δημόσιος λειτουργός μεταβάλλεται σε ΔΗΜΟΣΙΟ ΚΙΝΔΥΝΟ, ποια πρέπει να είναι η αντιμετώπισή του για την προστασία της υγείας του λαού;
Η γνώμη μου είναι ότι οι αρνητές είναι δύο κατηγοριών. Αυτοί που έχουν σοβαρό λόγο υγείας, και αυτοί είναι οι συγκριτικά λιγότεροι, και οι άλλοι που έχουν απλά ιδεοληψίες… ο διαχωρισμός των δύο κατηγοριών νομίζω ότι μπορεί να γίνει με την διενέργεια κάποιου τεστ αιμοπεταλίων το οποίο θα δείξει εάν ο οργανισμός τους έχει τη προδιάθεση να προκαλεί θρομβώσεις.
Στην περίπτωση αυτή η άρνηση είναι δικαιολογημένη και πρέπει να γίνεται αποδεκτή.
Εάν η άρνηση οφείλεται ΜΟΝΟ σε ιδεοληψίες και βίτσια, η άρνηση τότε δεν μπορεί να γίνεται αποδεκτή και πρέπει να παραπέμπεται στη δικαιοσύνη, η οποία και θα εκτιμήσει την κατάσταση!! Eπίσης θα πρέπει να επωμίζονται την δαπάνη της θεραπείας τους.
