Ο Σπύρος Σκούρας γεννήθηκε το 1893 στο Σκουροχώρι Ηλείας και ήταν ένα από δέκα παιδιά του βοσκού Παναγιώτη Σκούρα.
Στην εφηβεία τους, ο Κάρολος, ο Σπύρος και ο Γιώργης αναλαμβάνουν να βόσκουν τα λίγα πρόβατα της οικογένειας.
Μόλις πάνω από τη χώρα μαζεύονται τα μαύρα σύννεφα της πείνας κι ενός πολέμου που πλησιάζει απειλητικός, τα τρία αδέρφια αποφασίζουν να ξενιτευτούν.
Το 1910 επιβιβάζονται στο κατάστρωμα ενός υπερωκεάνιου με προορισμό την Αμερική.
Το ταξίδι διαρκεί κοντά ένα μήνα.
Με την ευχή της μάνας τους στην καρδιά κι ένα καλάθι γεμάτο ελιές και ψωμί ζυμωμένο από τα χεράκια της θα πρέπει οι τρεις τους να βγάλουν το ταξίδι.
Είναι αποφασισμένοι να πατήσουν τη μακρινή ήπειρο των ευκαιριών, να δουλέψουν, να προκόψουν, να πλουτίσουν.
Ξεφορτώνονται μαζί με τους υπόλοιπους στο Ellis Island.
Μόνο που όταν αντικρίζουν τα κτήρια που αγγίζουν τον ουρανό, τρομάζουν.
«Τι θα κάνουμε εμείς οι βοσκοί ανάμεσα στους ουρανοξύστες;» αναρωτιούνται.
Έτσι, αποφασίζουν να πορευτούν προς τα εσώτερα της αμερικανικής ηπείρου, αναζητώντας ένα περιβάλλον περισσότερο οικείο.
Το βρίσκουν στο Σαιντ Λούις, της πολιτείας Μιζούρι, που ήταν εκείνα τα χρόνια η 4η σε πληθυσμό πόλη των ΗΠΑ.
Οι Σκουραίοι κάνουν ό,τι περνά από το χέρι τους.
Αχθοφόροι, σερβιτόροι, πλένουν πιάτα σε εστιατόρια, πωλούν ποπ κορν σε αίθουσες προβολής ταινιών βωβού σινεμά.
«Δεκάξι ώρες δουλεύαμε, δύο ώρες θέλαμε να πάμε και να ‘ρθουμε στο δωμάτιο που κοιμόμαστε ο ένας απάνω στον άλλο.
Σκληρά χρόνια, αλλά μακάρι να τα ξαναζούσα, γιατί ήμουνα νέος. Αχ, να ΄ταν τα νιάτα δυο φορές!» θα θυμηθεί ο Σπύρος πολλά χρόνια μετά, στο δημοσιογράφο Δ. Λυμπερόπουλο.
Σε μία 5ετία, με αιματηρές οικονομίες, συγκεντρώνουν μία μαγιά 3.500 δολαρίων και αγοράζουν μία αίθουσα, την οποία μετονομάζουν σε «Olympia».
Ο Σπύρος ρίχνει την ιδέα, στη βάση της μεγάλης οθόνης να εγκαταστήσουν μία μικρή ορχήστρα, η οποία θα συνοδεύει με ζωντανή μουσική τα δρώμενα στο πανί. Το κοινό ανταποκρίνεται με ενθουσιασμό.
Τα αδέλφια «κόβουν» χρήμα.
Στο μεταξύ, μέσα σε αυτή την αίθουσα, ο Σπύρος δεν πιάνει μόνο τον μίτο των ονείρων του, αλλά βρίσκει και τη σύντροφο της ζωής του.
Στην πραγματικότητα, τη γνωρίζει από πριν, από τα θρανία στο νυχτερινό σχολείο, όπου φοίτησαν οι δυο τους.
Είναι η Σάρα Μπρουίλια, η «Σαρούλα» του, που την ξαναβρίσκει εδώ, ταμία της αίθουσας.
Tην παντρεύεται το 1920 και αποκτούν πέντε παιδιά.
«Ήμασταν δεμένοι σαν κληματόβεργες» θα περιγράψει τη σχέση του με τα αδέλφια του ο Σπύρος. «Λυγίζαμε, μα δεν σπάγαμε. Φεύγαμε μπροστά χωρίς φόβο.
Αποκτούσαμε τη μία αίθουσα μετά την άλλη.
Ανάμεσα στους δύο μεγάλους πολέμους καταφέραμε να αποκτήσουμε εκατοντάδες κινηματοθέατρα.
Αγοράσαμε όλες τις αίθουσες του Σαιντ Λούις και φτάσαμε τις 600 στις νότιες πολιτείες!
Όπως ήταν λογικό, με τόσες αίθουσες, επιλέγαμε πια τις ταινίες. Δημιουργήσαμε τη δική μας εταιρεία παραγωγής ταινιών.
Παρά τα πάμπολλα αποκτήματα και παρά την αναγνώριση από τον κόσμο του σινεμά, το όνειρο του Σπύρου για την κατασκευή ενός παγκοσμίου κλάσεως κτιριακού συγκροτήματος με κινηματογράφους, δεν είχε γίνει ακόμη πραγματικότητα.
Η μεγάλη στιγμή έρχεται το 1926.
Το «Ambassador», μία επένδυση 5,5 εκατομμυρίων δολαρίων, ανοίγει τις πύλες του και θαμπώνει τη μεγάλη κινηματογραφική οικογένεια και όχι μόνον.
Είναι ένα σύμπλεγμα αιθουσών σε ένα επιβλητικό πολυτελές κτήριο, που προκαλεί τον θαυμασμό.
Έχουν κάνει πραγματικότητα το κοινό όνειρο, αλλά δεν θα κρατήσει για πολύ. Τα μονοπώλια επιτίθενται στην αυτοκρατορία των Ελλήνων από το παγκοσμίως άγνωστο Σκουροχώρι και το παγκόσμιο κραχ είναι προ των πυλών.
Το 1929, επειδή αδυνατούν πλέον να συντηρήσουν τις εκατοντάδες αίθουσές τους, πουλούν την αλυσίδα των κινηματογράφων στη Warner Bros, αντί παροχής διευθυντικών θέσεων σε κινηματογραφικές εταιρείες.
Η τηλεόραση, που μπαίνει συστηματικά στα σπίτια των Αμερικανών χαλάει τη συνταγή του σινεμά.
Οι κινηματογραφικοί οργανισμοί παλεύουν να επιβιώσουν από την οικονομική κρίση και την εισβολή του νέου «φρούτου», που διαθέτει κι αυτό οθόνη, αλλά μικρή, και απειλεί την παντοδυναμία τους.
Οι πάλαι ποτέ γίγαντες της μεγάλης οθόνης αναζητούν τρόπο επιβίωσης, μέσα από περιορισμούς, συρρικνώσεις και συγχωνεύσεις.
Το 1935, ο Σπύρος μεσολαβεί για τη συγχώνευση της Fox με την 20th Century, σώζοντας την τιμή της πρώτης και χρήζοντας τον εαυτό του κυρίαρχο του παιχνιδιού.
Η τράπεζα πείθει τη Fox για τη συγχώνευση και ο Σπύρος βρίσκεται μεγαλομέτοχος στην εταιρεία κολοσσό.
Από τα βοσκοτόπια της Ηλείας οδηγείται στην κορυφαία καρέκλα του νεότευκτου οργανισμού υπό τον τίτλο «20th Century Fox»
To 1942 γίνεται πρόεδρος της 20th Century Fox.
Η 20ετία της θητείας του ως προέδρου του κινηματογραφικού κολοσσού της εποχής, θα ταυτιστεί με λάμψη και πρόοδο της 7ης τέχνης.
Ο Σπύρος στερείται μόρφωσης, διαθέτει όμως ένα διορατικό πνεύμα που προάγει τόσο εντυπωσιακά την κινηματογραφική βιομηχανία των ΗΠΑ, ώστε θα μείνει στην ιστορία της ως ο απόλυτος μέντοράς της.
Σε αυτό το ένστικτό του θα βρει στήριγμα το σινεμά και θα σωθεί, την περίοδο της απειλητικής εισβολής της τηλεόρασης που «κλέβει» θεατές από τον κινηματογράφο.
Είναι τότε που ο Σπύρος θα λανσάρει το CinemaScope, ένα σύστημα προβολής ευρείας οθόνης.
Αυτό θα σημάνει την υπεροχή της μεγάλης οθόνης και θα φέρει και πάλι στις αίθουσες το κοινό που την είχε εγκαταλείψει.
Η επιτυχία του αυτή του χάρισε κύρος και αίγλη στο Χόλιγουντ.
Τα μεγάλα οικονομικά προβλήματα που αντιμετώπιζε η εταιρεία στη δεκαετία του ’60 και το φιάσκο τής παραγωγής της ταινίας «Κλεοπάτρα» που στοίχισε στην εταιρεία 30 εκατομμύρια δολάρια, καταλογίστηκαν στον Σκούρα, με αποτέλεσμα να παραιτηθεί τελικά το 1962.
Τα επόμενα χρόνια ασχολήθηκε με τη ναυτιλία κι έχτισε ένα σεβαστό εμπορικό στόλο.
Ο Σκούρας δεν ξέχασε την πρώτη του πατρίδα.
Τα δύσκολα χρόνια της Κατοχής και του Εμφυλίου Πολέμου ηγήθηκε της αποστολής οικονομικής βοήθειας της ελληνοαμερικανικής κοινότητας μέσω του «Greek War Relief Association».
Παρότι χρόνια στην Αμερική, ο Σκούρας μιλούσε αγγλικά με ελληνική προφορά. Ο γνωστός κωμικός Μπομπ Χοπ αστειευόμενος μαζί του τού είπε κάποτε:
«Σπύρο είσαι 20 χρόνια εδώ, αλλά ακούγεσαι σαν να πρόκειται να έλθεις την επόμενη εβδομάδα».
Ο Σπύρος Σκούρας πέθανε στη Νέας Υόρκης το1971, σε ηλικία 78 ετών.
Το Εργατικό Κέντρο Σερρών για την Καταβολή δώρου Πάσχα
Candida Auris: Τι συμβαίνει με τη διασπορά του μύκητα στα νοσοκομεία – Τι λέει ο Σύψας
