Ο χειρισμός της Έκθεσης Πισσαρίδη μάρτυρα μια πολιτική αντίληψη που αγνοεί τις ανάγκες των πολλών για χάρη των συμφερόντων μιας οικονομικής και κοινωνικής ελίτ
Η έκθεση Πισσαρίδη
Την περασμένη Δευτέρα, στις 23 Νοεμβρίου, έγινε σε τηλεδιάσκεψη ενώπιον του Πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη και κυβερνητικών στελεχών η παρουσίαση της τελικής μορφής της Έκθεσης Πισσαρίδη από την ομώνυμη επιτροπή εμπειρογνωμόνων.
Η Έκθεση Πισσαρίδη, ένα κείμενο 250 περίπου σελίδων, συνοδευόμενη από ένα σύντομο ενημερωτικό σημείωμα, περιλαμβάνει ένα σύνολο προτάσεων για την ριζική αναδιάρθρωση του ελληνικού παραγωγικού μοντέλου και των δημόσιων δομών με κύριο στόχο την επίτευξη ενός σταθερά υψηλού ποσοστού ανάπτυξης εντός της επόμενης δεκαετίας στα όρια του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Παρά την προσπάθεια, λοιπόν, του Πρωθυπουργού να δώσει ιδιαίτερη έμφαση στον χαρακτήρα του κειμένου, τονίζοντας τον επιστημονικό του χαρακτήρα και αποτάσσοντας την πολιτική του διάσταση, δεν είναι εύκολο να παραβλέψει κανείς πως η Έκθεση Πισσαρίδη αποτέλεσε τη βάση του Σχεδίου για το Ταμείο Ανάκαμψης, η οποία υποβλήθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή την προηγούμενη εβδομάδα.
Επομένως, γίνεται ξεκάθαρο πως η Έκθεση δεν είναι ένα επιστημονικό πόνημα, που υποβάλλεται σε ένα ειδικό forum.
Αποτελεί επιπλέον τον πολιτικό και ιδεολογικό χάρτη της κυβερνητικής πολιτικής για το μέλλον, περιλαμβάνοντας ένα πλάνο αναδιάρθρωσης θεμελιωδών τομέων της οργανωμένης κοινωνικής ζωής, όπως είναι η εργασία, η κοινωνική ασφάλιση, η παραγωγή και το κράτος.
Ειδικότερα η πρόταση για την δημιουργία ιδιωτικών πυλώνων ασφάλισης, συμπληρωματικά προς τον δημόσιο, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών, η μείωση της φορολογίας στη μισθωτή εργασία, η μείωση της φορολογίας και η εξασφάλιση οικονομικών ενισχύσεων στο βιομηχανικό κεφάλαιο και άλλες προτάσεις που περιλαμβάνονται στο κείμενο προδίδουν μια ξεκάθαρα νεοφιλελεύθερη κατεύθυνση, επιδιώκοντας την μείωση του κόστους εργασίας για κάθε επιχείρηση.
Απουσιάζει έτσι παντελώς η αναφορά σε αύξηση των μισθών των εργαζομένων, στην ενίσχυση του κοινωνικού κράτους, των νοσοκομείων, των σχολείων, στην αύξηση των κοινωνικών παροχών.
Αυτές εναποτίθενται στο απώτερο μέλλον, όταν και θα έχει επιτευχθεί ένας σταθερά υψηλός ρυθμός ανάπτυξης.
Η Έκθεση Πισσαρίδη είναι ξεκάθαρο πως αδυνατεί να απαντήσει στα πιο σημαντικά ερωτήματα του κόσμου της εργασίας, καθώς είναι προσκολλημένη στο δόγμα εκείνο με το οποίο ήρθε η ΝΔ στην εξουσία, ένα δόγμα που αγνοεί τις κοινωνικές ανάγκες και θέτει ως κύρια προτεραιότητα την κερδοφορία μιας μικρής κοινωνικής ομάδας, καθιστώντας την προϋπόθεση για την κοινωνική ευημερία.
Με αφορμή την παρουσίαση της Έκθεσης Πισσαρίδη ο Βουλευτής Σερρών του ΣΥΡΙΖΑ- Προοδευτική Συμμαχία, Λευτέρης Αβραμάκης δήλωσε:
«Ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνηση της ΝΔ για μία ακόμη φορά επιδιώκουν να δημιουργήσουν μια παράλληλη πραγματικότητα προς αυτήν της υγειονομικής κρίσης και της συνακόλουθης οικονομικής.
Για μία ακόμη φορά επιδιώκουν να αυτοπαρουσιαστούν ως ένας πολιτικός φορέας με σχέδιο και προοπτική, ως μια δύναμη που μπορεί να οδηγήσει τη χώρα με ασφάλεια σε ένα μέλλον ανάπτυξης και ευημερίας, προσπαθώντας έτσι να βάλουν κάτω από το χαλί τα διαχειριστικά λάθη στο επίπεδο της πανδημίας.
Για το λόγο αυτό, μια ημέρα πριν την κρίσιμη συζήτηση στη Βουλή του νομοσχεδίου για τα μέτρα ενίσχυσης των εργαζομένων και ευάλωτων κοινωνικών ομάδων, που συνοψίζει την κοινωνική και εργασιακή πολιτική της Κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του δεύτερου κύματος της πανδημίας, επιλέγει ο Πρωθυπουργός να φέρει στην επικαιρότητα στην τελική της μορφή την Έκθεση Πισσαρίδη.
Όμως, με ευχολόγια και με τεχνάσματα αποπροσανατολισμού του δημόσιου διαλόγου δεν μπορεί να εκπονηθεί ένα σχέδιο το οποίο αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα επίδικα της τελευταίας δεκαετίας.
Η υπέρβαση της κρίσης και η επαναφορά της Ελλάδας σε σταθερή αναπτυξιακή τροχιά δεν μπορεί να γίνει μόνο με επικοινωνιακά show και αόριστες προτάσεις, ούτε ασφαλώς με τις στοχεύσεις που κρύβει η Έκθεση για την δημιουργία ενός ασφαλιστικού συστήματος στηριζόμενου σε ιδιωτικές εταιρείες και την γενικότερη αποδόμηση των εργασιακών σχέσεων και του κοινωνικού κράτους, προς όφελος μιας κοινωνικής ελίτ.
Για την επιστροφή στην ανάπτυξη, λοιπόν, οφείλουμε το πρώτον όλες οι πολιτικές δυνάμεις να ακούσουμε τις ανάγκες της κοινωνίας και να τις θέσουμε ως βασική προτεραιότητα για την εκπόνηση ενός γενικότερου σχεδίου υπέρβασης της κρίσης.
Το κύριο ζητούμενο είναι η ευημερία και η ανάπτυξη να αφορά τους πολλούς, το σύνολο της κοινωνίας.
Να μην περιορίζεται σε ένα μικρό μόνο κομμάτι της.
Για το λόγο αυτό απαιτείται η ανάπτυξη του διαλόγου με όλα τα κόμματα και τους κοινωνικούς εταίρους ώστε να υπηρετηθούν οι κύριοι στόχοι μίας προοδευτικής πολιτικής, που έχει στο επίκεντρο τον άνθρωπο της εργασίας, τα ευάλωτα και αδύναμα τμήματα της κοινωνίας, τη διαφορετικότητα.
Η εκπόνηση θετικών δράσεων δεν είναι αντικείμενο μόνο τεχνοκρατικό. Προϋποθέτει την οικοδόμηση μιας σταθερής και στέρεης σχέσης της πολιτικής με την κοινωνία, προϋποθέτει την επάνοδο της κοινωνίας στην πολιτική.»
